Morgen - 7 juni - verschijnt de nieuwe dichtbundel van Jan Lauwereyns, De willekeur. Wij publiceren vanavond drie gedichten voor. In 2011 publiceerden we eveneens werk van Lauwereyns voor, namelijk een gedeelte van zijn Gedichtendagessay. Enthousiast geworden om Jan Lauwereyns een keer te horen voordragen? Dat kan, hij treedt op bij Poetry International.
Een tsunami rolt aan, kernreactoren ontploffen. De vreemde poëzie van de werkelijkheid spreekt zich uit, maar wie begrijpt het? De meesteres van het toeval haalt haar schouders op (‘kwam er maar een schaduw langs / een kus / genade’). In De willekeur schakelt Jan Lauwereyns alle dichterlijke middelen in om het bereik van het hart te vergroten. Hij brengt hulde aan mooie doden en heldere rampen, die het leven veranderen, het denken voeden en de wreedheid van het geluk bewijzen.
Jan Lauwereyns (1969) is schrijver, dichter, essayist en neurowetenschapper. Hij debuteerde in 1999 met Nagelaten sonnetten. In 2011 verscheen de bundel Hemelsblauw, waarvoor hem de VSB Poëzieprijs 2012 werd toegekend.
Ik kwam aan wal ik dachthet hele dorp gaat zwemmen
ik zag een patientje met alzheimerdrijven op haar bed haar ogen
wijdopen ze dreef met mij meezij dacht ik klopte ik was voorspeld
zij dacht inderdaad de zee op straathuizen dansen wagens wiegen
honderd jaar geleden en opnieuwtot en met de derde verdieping
of hoger ja wat dubbel dit waterja grote nieuwe watermuur
ik kwam aan wal ik gleed ik vielop droge grond ik val je ogen dicht
lief patientje het hele dorpgaat slapen slaap zoetje zacht.
Twee getuigen zagen hem van de brug springen - George Washington Bridge, New Jersey, Tyler Clementi, achttien jaar, eerstejaarsstudent aan Rutgers, speelde viool, had fijn kastanjebruin haar, een gevoelige, bleke huid, droeg een elegant brilletje, sprong naar zijn dood; zijn kamergenoot en een vriendin hadden hem stiekem gefilmd, in bed met een kerel, zonden de beelden live uit, video stroomde, het werkelijke leven, digitaal vastgelegd en onmiddellijk verspreid - 'Ja, het gaat weer gebeuren,' schreef de kamergenoot twee dagen na de eerste uitzending, daagde iedereen uit om te kijken; de mens was een treiteraar, hield alleen van zichzelf, de ander werd vernederd, uitgelachen, genegeerd, vermeden, gepijnigd, gemarteld, geslagen, gedood, zo zaaide de mens angst en gelijkheid, de kamergenoot en de vriendin gaven zich aan bij de politie; geen homofobie, ja, filmen en uitzenden zonder toestemming, kwamen de penissen in beeld, waarom moest Clementi zo nodig springen, 'Een abominabele tragedie,' verklaarde de gouverneur, 'Wij treuren om hem en leven mee met zijn familie,' 'Iets moet gedaan worden,' Ga springen van de GW-brug, sorry,' schreef Clementi, zijn laatste digitale boodschap; hij begreep dat er wegen waren, verschillende mogelijkheden, andere toekomsten, sorry, tegen het vrezen.
Gauw zal het geheel overstromenmet meer dan je gewone dosis
televisietoestellen en broodroosters het hopeloze lotvan wie op het dak
van een taxi strandenklaar om uit te blazen
hun laatste
maar niet vooraleer in de gezonken stadde blauwe gitaar opklinkt
nog een (weggesneden) keervan (weggesneden) dingen zoals ze zijn
leg dat wapen neerbegrepen?!
© Jan Lauwereyns 2012 © De Bezige Bij Amsterdam © Foto auteur Keke Keukelaar