Leesfragment: Juliet, naakt

Morgen verschijnt bij Atlas Juliet, naakt, de Nederlandse vertaling van Nick Hornby's laatste roman, waarin Duncan de relatie met zijn vriendin Anne beeindigt, als zij op internet een negatieve recensie publiceert van het belangrijkste album van Tucker Crowe, een gekwelde singersongwriter van wie Duncan obsessief fan is. Maar door die recensie komt Anne ook in contact met een nieuwe liefde, uit een onverwachte hoek.  Lees bij ons de eerste pagina's van Juliet, naakt!

Hoofdstuk 1

Ze waren van Engeland naar Minneapolis gevlogen om naar een wc te kijken. Die idiote waarheid overviel Annie toen ze in het betreffende wc-hokje stonden; behalve de graffiti op de muren, die op sommige plekken verwees naar de belangrijke plaats die deze wc in de muziekgeschiedenis innam, was het een vochtig, donker, stinkend en totaal onopvallend hok. Amerikanen wisten heel goed hoe ze hun erfgoed maximaal moesten uitbuiten, maar hier konden zij ook niet veel mee.

‘Annie, heb jij de camera?’ vroeg Duncan.

‘Ja, maar waar wil je dan een foto van maken?’

‘Nou ja, gewoon, je weet wel...’

‘Nee.’

‘Nou... van de wc.’

‘Van de... Hoe noem je die dingen?’

‘Urinoirs. Ja, dat is het.’

‘Wil jij er ook op?’

‘Zal ik net doen alsof ik sta te piesen?’

‘Als je dat leuk vindt.’

En dus ging Duncan voor de middelste van de drie urinoirs staan met zijn handen voor zijn lichaam voor de geloofwaardigheid, en glimlachte hij over zijn schouder naar Annie.

‘Heb je ’m gemaakt?’

‘Ik weet niet of de flits het deed.’

 ‘Nog een keer. Dat zou pas stom zijn: helemaal hiernaartoe komen en dan geen goeie foto maken.’

Deze keer was Duncan in een van de hokjes gaan staan, met de deur open. Om de een of andere reden was het licht daar beter. Annie nam een zo goed mogelijke foto van de man in de toiletruimte – zo goed als men maar zou mogen verwachten. Toen Duncan zich verplaatste, kon ze zien dat deze wc, net als alle wc’s in elke rockclub, verstopt was.

‘Kom mee,’ zei Annie. ‘Hij wilde sowieso liever niet dat ik hiernaartoe ging.’

Dat was waar. De man achter de bar had in eerste instantie gedacht dat ze op zoek waren naar een plek om een shot te nemen, of misschien seks te hebben. Maar uiteindelijk was pijnlijk duidelijk geworden dat de barkeeper ze tot geen van beide in staat achtte. Duncan keek nog een laatste keer en schudde toen zijn hoofd. ‘Als wc’s toch eens konden praten...’

Annie was blij dat deze geen woord kon zeggen. Duncan zou anders de hele nacht met het ding hebben willen kletsen.

De meeste mensen kennen de muziek van Tucker Crowe niet, laat staan een aantal van de duistere momenten uit zijn carrière, zodat het waarschijnlijk wel de moeite waard is om het verhaal te vertellen over wat hem in de toiletten van de Pits Club is overkomen. Crowe was in Minneapolis voor een optreden en was opgedoken in de Pits om een plaatselijke band – de Napoleon Solos – te bekijken, waarover hij goede dingen had gehoord. (Sommige volledigheidsmaniakken, waartoe Duncan ook behoort, bezitten een exemplaar van het enige album dat de band ooit heeft gemaakt: The Napoleon Solos Sing Their Songs and Play Their Guitars.) Tijdens de set ging Tucker naar de wc. Niemand weet wat daar precies is gebeurd, maar toen hij weer naar buiten kwam, ging hij linea recta naar zijn hotel en belde hij met zijn manager om de rest van zijn tournee te annuleren. De volgende dag begon hij aan de periode die we nu beschouwen als zijn retraite. Dat was in juni 1986. Sindsdien is er niets meer van hem vernomen – geen nieuwe opnames, geen optredens, geen interviews. Als je net zoveel van Tucker Crowe houdt als Duncan en zo’n duizend anderen op de wereld, dan heeft die wc heel wat rekenschap af te leggen. En omdat de wc, zoals Duncan heel terecht opmerkte, niet kan praten, moeten de Crowe-fans maar namens de wc praten. Sommigen beweren dat Tucker er God of een van Zijn vertegenwoordigers heeft gezien; anderen beweren dat hij er een bijna-doodervaring heeft gehad na een overdosis. Een andere ideologische richting meent dat hij er zijn vriendin heeft betrapt terwijl ze seks had met zijn bassist, hoewel Annie deze theorie nogal vergezocht vond. Kon de aanblik van een vrouw die in een wc-hokje een muzikant neukte resulteren in een tweeëntwintig jaar durende stilte? Misschien wel. Misschien lag het aan het feit dat Annie zelf nooit zo gepassioneerd seks had gehad. Maar goed. Wat maakt het ook uit. Je hoeft alleen maar te weten dat zich in het kleinste kamertje van die kleine club een heftig voorval heeft voorgedaan dat zijn leven heeft veranderd.

Annie en Duncan zaten midden in een Tucker Crowe-pelgrimage. Ze hadden rondgedwaald door New York en verschillende clubs en bars bekeken die op de een of andere manier in verband stonden met Crowe, hoewel in de meeste van deze historisch interessante plekken nu dure kledingwinkels of vestigingen van McDonald’s huisden. Ze waren naar het huis in Bozeman, Montana, geweest waar hij was opgegroeid, waar – spannend! – een oud dametje naar buiten was gekomen en hun had verteld dat Tucker als kind altijd de oude Buick van haar man had gewassen. Het kleine, vriendelijk ogende huis waar de familie Crowe destijds had gewoond, was nu eigendom van de directeur van een klein drukkerijtje. De man was verbaasd dat ze helemaal uit Engeland waren gekomen om de buitenkant van zijn huis te bekijken, maar hij vroeg hen niet binnen. Van Montana vlogen ze door naar Memphis, waar ze de plek bekeken waar de oude American Sound Studio had gestaan (die in 1990 was afgebroken), waar Tucker, dronken en verdrietig, de opnames had gemaakt voor Juliet, zijn legendarische break-upalbum, dat Annie het allermooist vond. Nu stond Berkeley nog op het programma en Californië, waar Juliet – die in het echt door het leven ging als Julie Beatty, voormalig fotomodel en lid van de beau monde – nog steeds woonde. Ze zouden voor haar huis gaan staan, net zoals ze voor het huis van de drukker hadden gestaan, totdat Duncan geen redenen meer kon bedenken om nog langer te moeten blijven staan, of totdat Julie de politie zou bellen, iets dat enkele andere Crowe-fans die Duncan van de internetforums kende wasoverkomen.

Annie had geen spijt van de reis. Ze was al een aantal keren in de vs geweest, naar San Francisco en New York, maar ze vond het heerlijk zoals Tucker haar naar plaatsen bracht waar ze anders nooit zou zijn gekomen. Bozeman bleek bijvoorbeeld een prachtig stadje in de bergen te zijn, omringd door exotisch klinkende bergketens waar ze nog nooit van had gehoord: de Big Belt, de Tobacco Root en de Spanish Peaks.

Nadat ze een tijdje naar het kleine en onopvallende huis hadden staan staren, wandelden ze het stadje in en dronken ijsthee buiten in de zon bij een biologisch café, terwijl in de verte een of andere Spanish Peak of misschien wel de top van een Tobacco Root de koude blauwe lucht probeerde te doorboren. Ze had heel wat slechtere ochtenden beleefd tijdens vakanties die heel wat meer hadden beloofd. Ze beschouwde het als een soort zichzelf uitstippelende, willekeurige reis door Amerika. Ze had inmiddels natuurlijk meer dan genoeg van de verhalen over Tucker en van praten over hem, van luisteren naar hem en van proberen de beweegredenen te begrijpen achter elk van de creatieve en persoonlijke beslissingen die hij ooit had genomen. Maar als ze thuis over hem hadden gesproken, had ze er ook van gebaald; dan baalde ze toch liever in Montana of Tennessee dan in Gooleness, het kleine Engelse kustplaatsje waar ze een huis deelde met Duncan. De enige plaats die niet op de uitgestippelde route lag was Tyrone, Pennsylvania, waarvan men beweerde dat Tucker er woonde, hoewel er, net als in elke strikte leer, afvalligen waren: twee of drie leden van de Crowegemeenschap hingen de, volgens Duncan, interessante maar belachelijke theorie aan dat hij al sinds het begin van de jaren negentig in Nieuw-Zeeland woonde. Tijdens het plannen van de trip was Tyrone niet eens ter sprake gekomen als een mogelijke bestemming en Annie dacht dat ze wel wist waarom. Een paar jaar geleden was een van de fans naar Tyrone geweest, had er een tijdje rondgehangen en had uiteindelijk de locatie gevonden van wat werd beschouwd als de boerderij van Tucker Crowe; hij keerde terug met een foto van een schrikbarend grijze man die een geweer op hem gericht hield. Annie had de foto vaak gezien en hij verontrustte haar. Het gezicht van de man was vertekend van woede en angst, alsof alles waar hij ooit zijn best voor had gedaan en in had geloofd nu door een Canon-compact teniet werd gedaan. Duncan maakte zich niet erg druk om de inbreuk op Crowes privacy; de fan, Neil Ritchie, genoot onder de gelovigen een onaantastbare reputatie en achting, iets waarop Duncan, dacht Annie, nogal jaloers was. Wat hem zorgen baarde was dat Tucker Crowe Neil Ritchie een ‘fucking asshole’ had genoemd. Duncan zou dat niet kunnen verdragen.

© 2009 Nick Hornby
© 2009 Nederlandse vertaling: Janet van der Lee

Verder lezen? Op de site van Atlas staan nog een paar extra pagina's.