Leesfragment: De schuldigen

21 april verschijnt de nieuwe roman van Thomas van Aalten, De schuldigen. Vanavond kunt u al de eerste pagina's lezen en uw exemplaar reserveren.

Orson Löwestein, zoon van een bankier en een ijdele alcoholiste, ontvlucht op jonge leeftijd de ouderlijke villa. Zijn ouders worstelen met de problemen van de moderne elite: vader Bertrand ontspoort in de financiële crisis, moeder Sheila stort zich na detoxsessies en cruisetochten op klinieken voor plastische chirurgie. De westerse luxeproblemen bereiken een hoogtepunt in een gruwelijke aanslag op het Burj Al Arab-hotel in Dubai, ‘het enige zevensterrenhotel ter wereld’. De daders komen uit verrassende hoek.
De schuldigen toont de gevolgen van megalomaan consumptiegedrag en doorgedraaid casinokapitalisme voor een gezin dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw zo hoopvol werd gesticht. Het is een originele roman over wreedheid, banaliteit en perverse luxe, geschreven in een filmische, on-Nederlandse stijl.

Proloog: Ball of the Band

De motor van de bestelbus maakt een ratelend geluid. Je hoort hem al van ver komen. Als de bus aan het begin van de straat is, blijft hij stilstaan. De bestuurder draait zijn raampje open en kijkt verwilderd om zich heen. Hij claxonneert eenmaal en rijdt stapvoets verder. Mijn vader steekt zijn hand op, om aan te geven dat de man hier moet zijn. aquarama, onderhoud en reiniging van zwembad en spa staat er in blauwe letters op de zijkant van de bus.
De bestuurder heeft een rode, schilferige huid. Roosvlokken bedekken de schouders van zijn overall. Hij kreunt getergd als hij zijn apparatuur uit de bestelbus laadt. Het enige aan zijn lichaam dat niet lijkt getroffen door een ziekte of infectie is een zwart snorretje, dat als een strakke streep het centrum van zijn gezicht markeert. Ondanks de geïrriteerde huid en gewrichtspijn tijdens het tillen, heeft de man een vrolijk voorkomen. Hij stelt zich voor als Cornald. Mijn vader zegt dat Cornald zijn bus gewoon op de oprit kan zetten. ‘Daar is-ie voor gemaakt, niet waar.’

We nemen plaats op het terras. Cornald bladert door zijn multomap, die beplakt is met stickers. Behalve een sticker met het logo van Aquarama zie ik ook stickers met teksten als ‘Effe wachten... Pizza!’ en ‘I Love Natte Keek’ en afbeeldingen van cartooneske vrouwen in bikini.
‘Mijn collega was hier drie jaar geleden voor het laatst. In mei 2007, lees ik hier.’
Mijn vader knikt. ‘Toen heetten jullie nog anders.’
‘Dat klopt. Ik werkte er toen nog niet.’ Cornald concentreert zich op het handschrift van deze collega uit het verleden. ‘Ik zie dat hij hier twee keer per jaar kwam.’
‘Aan het einde en aan het begin van de zomer, ja.’
Ik kijk naar mijn vader en vraag me af of hij nog ooit in zijn leven gaat zwemmen.
‘Ik zal het zo eens even uitzoeken, maar het is gebruikelijk dat bij drie jaar slecht onderhoud de inlaatstraalbuizen en skimmers vervangen moeten worden. De pomp is waarschijnlijk nog wel intact, daar kan niet zo veel mee gebeuren. Daar kunnen die dingen wel tegen. Maar alle leidingen die niet vorstbestendig zijn, moeten worden vervangen. Die zijn poreus geworden. Waarom hebt u er eigenlijk zo lang niets aan gedaan, meneer Löwestein?’ Cornald klikt een paar keer op de achterkant van zijn ballpoint.
‘Het kwam er niet van. Hard aan het werk en dat soort dingen.’
Cornald knijpt zijn ogen samen tegen de felle zon. ‘En dat soort dingen,’ herhaalt hij. ‘En uw zoon deed er ook niks aan. Is ook wat.’ Hij bedoelt het ongetwijfeld ludiek, maar het valt niet echt op zijn plek. ‘De mensen doen overigens steeds minder aan periodiek onderhoud van de bassins, hoor. Een paar jaar geleden besteedde iedereen het uit, maar nu doen ze het allemaal zelf. Is goedkoper. Snap het wel. Crisis en zo.’
Mijn vader staat op. ‘Zal ik u het bad laten zien?’
We lopen naar de andere kant van het huis.

Cornald legt zijn armen over elkaar en kijkt naar het water. Tegelijkertijd traceert hij met de punt van zijn rechterschoen een losliggende tegel.
‘We hebben het water nu een paar keer ververst,’ leg ik uit, ‘maar het blijft troebel.’
Cornald gebruikt veel vakjargon. Dat beklijft niet. Het interesseert me gewoon helemaal niet.
‘Hoelang gaat zoiets duren?’ vraagt mijn vader.
‘De skimmers moet ik bestellen. Dat duurt een week of twee. U kunt wel gewoon zwemmen hoor, maar het water wordt niet mooi helder. En dat wil je toch.’
Mijn vader vraagt met enige bezorgdheid in zijn stem: ‘En als we een contract met u afsluiten, dan komt u ook nog een keer in het half jaar langs?’
‘Ja, of iemand anders van Aquarama. In principe voor en na de zomer. Vergelijk het met een tuin.’
Nu is het mijn vader die de woorden van Cornald herhaalt. ‘Vergelijk het met een tuin...’
De schuifpui staat open. ‘Ball of the Band‘ van Pim Jacobs klinkt uit het huis. Het bed van mijn moeder is net zichtbaar. Met een beetje goede wil zou je kunnen zien dat er iemand in ligt. Cornald kijkt bedachtzaam die kant op, maar lijkt zich vooral te verbazen over de vrolijke klarinetdeunen van Herman Schoonderwalt die over de patio schallen.
‘Is dit Arrow Jazz FM of zo?’
‘Nee. Een plaat van het combo van Pim Jacobs. Vindt mijn vrouw... ex-vrouw mooi. Maar wij worden er wel een beetje simpel van.’ Mijn vader sluit de schuifpui. Het geluid wordt nu gefilterd door het glas. Alleen de laagste tonen komen nog door. ‘Zeg, wat gaat deze hele renovatie kosten?’
‘Op zich denk ik dat we met twee mille wel klaar zijn. Los van het contract, dan.’
Mijn vader zucht en draait met zijn ogen.
‘Meneer Löwestein, niet om brutaal te zijn, maar u lijkt me niet echt een zwemmer. En u ook niet.’ Cornald kijkt me aan. ‘U hebt beiden gewoon geen zwemvoorkomen.’
‘Daar hebt u wel een beetje gelijk in,’ zeg ik. ‘De enige die ooit een zwembad wilde, was mijn moeder.’
Cornald kijkt mijn vader aan en lacht. ‘U was bankier, toch? De vrouwen krijgen wat ze willen, zo gaat het bij alle rijken hier.’
De argeloze Herman Schoonderwalt blijft, achter glas, vrolijk doorblazen.

‘s Avonds zitten we met zijn drieën rond de barbecue. Mijn vader legt halve kreeften op het rooster. Vocht druppelt op de kooltjes. Mijn vader vloekt binnensmonds als hij de te hete tang bijna uit zijn handen laat vallen.
Vroeger had ik hem hierom kunnen haten, nu vind ik het aandoenlijk en zelfs sympathiek. Hij doet gewoon zijn best om er wat van te maken.
De verpleegster vult de glazen met wijn. ‘Sheila heeft aangegeven dat ze kant A van ‘Ball of the Band’ helemaal niks vindt. Ze wil alleen de B-kant horen.’
‘Ik heb vannacht een tekening gemaakt, waarmee iets heel geks aan de hand is,’ zegt mijn vader.
De verpleegster neemt een slok. ‘Ik vind ze altijd best gek, Bertrand.’
‘Klopt, maar deze is bijzonder. Deze is echt... goed. Ze lijkt precies op... jou, Orson.’
Ik pak de niet meer zo hete tang en leg de halve kreeft op mijn vaders bord. ‘Waarom ging je mij tekenen?’
‘Ik heb je nog nooit getekend, in al die jaren niet. Nu heb ik het gedaan, en nu lijkt het wel een foto.’
‘Je maakt ons nieuwsgierig,’ zegt de verpleegster. ‘Kun je de tekening halen? Ligt-ie in je atelier?’
‘O nee, ze is veel te groot. Te groot om hier buiten te laten zien. En ik ben bang voor vetvlekken op het papier.’ Mijn vader plukt het witte vlees uit de schaal. ‘Maar binnenkort laat ik dit portret zien. Je zult versteld staan van het resultaat.’ Mijn vader lacht geheimzinnig. ‘Pap, ik sta elke dag weer versteld van jou.’
De verpleegster pakt ook een halve kreeft van de grill. ‘Ik denk dat Sheila het prachtig vindt dat jullie hier zo genieten. En het is goed om te weten dat zij er ook bij kan zijn.’
‘Jongedame, je bent een echte aanwinst voor ons.’ Mijn vader pakt haar hand vast. ‘Zo’n thuishulp, daar boffen we maar mooi mee.’

Een moderne dood

Een reconstructie aan de hand van videobeelden, mailen sms-verkeer, dagboeknotities en telefoongesprekken, Facebook- en Twitterupdates, gps-gegevens en geldtransfers.

Brussel (BE) 23 mei 20## 6.17

In de vroege ochtend van 23 mei 20## stapt Frederik Termaet, werkzaam als topbankier en Specialist Risk Advisory bij de Royalis Bank te Brussel in zijn nieuwe Audi A4. Alle modellen hebben standaard zes airbags, maar Termaet heeft de dealer nadrukkelijk gevraagd die te verwijderen. De A4 is een van de veiligste auto’s die Audi tot op heden gemaakt heeft: bij uitwijkmanoeuvres geven impulsen de juiste stuurrichting. Termaet heeft navraag gedaan bij de dealer of dit systeem uitgeschakeld kan worden, iets wat de dealer nogal opmerkelijk vond.
Het Lane Guard System, dat chauffeurs binnen de lijnen van de rijbaan houdt, is evenmin uit te schakelen. De Side Assist (die voor naderende achterliggers waarschuwt) kan wel uitgeschakeld worden.
Als Termaet op de ringweg R0 van Brussel rijdt, zoekt hij met zijn iPhone op internet naar een escortmeisje. Hij vinkt ‘extreme seks’ en ‘pijpen zonder condoom’ aan en kijkt of er een match is.
Hij scrollt met één hand door het scherm. De Audi wordt geflitst en Termaet krijgt een boete van 72 euro (deze zal veertien dagen later worden betaald door Termaets assistente) omdat hij ter hoogte van Braine-l’Alleud richting Ittre de snelheidslimiet overschrijdt.
Ruim vier minuten blijft Termaet op de linkerrijstrook rijden met een gemiddelde snelheid van 149 kilometer per uur.

Brussel (BE) 23 mei 20## 7.11

Ter hoogte van knooppunt Haut-Ittre heeft Termaet telefonisch contact met een slaperig hoertje dat aan zijn wensen voldoet. Ze kan echter niet ontvangen of zich direct verplaatsen, maar ze stelt voor om rond 14.00 in Aparthotel Axl aan de rue de La Croix af te spreken. Ze besluiten dat hij de kamer reserveert en betaalt (Visa Platinum, nr 3421 xxxx xxxx xxxx geldig tot 1 maart 20##) en dat hij haar 250 euro contant betaalt. Dit is voor een uur ‘extreme seks’ (hieronder valt bij navraag o.a. diverse fetisj, plasseks, fisten, sm) en pijpen zonder condoom.

Brussel (BE) 23 mei 20## 9.23

Er is onduidelijkheid rond een due diligence-onderzoek bij de verkoop van een grote olieraffinaderij. Termaet telefoneert lachend met een vertrouwenspersoon van de Raad van Bestuur van de Royalis Bank. De mast op de Neerstallesteenweg in Ukkel geeft het gsm-signaal (Telfort) van Termaets toestel door.

Brussel (BE) 23 mei 20## 12.03

Termaet luncht voor 13 euro met een friet met dillesaus en vier pijpjes Jupiler in Denny’s Frituur aan de Kroonlaan, ter hoogte van Mouterij. Daarna rijdt Termaet door naar een peepshow aan de Adolphe Maxlaan. Hij parkeert zijn Audi A4 op de stoep. Termaet ontvangt hiervoor een boete van 67,50 euro.
In de hal van het etablissement dat ingeschreven staat als ’24/7 Nude’ bij de Kamer van Koophandel, wordt Termaet gefilmd door de bewakingscamera. Hij houdt zijn zonnebril op als hij zich in een zogenaamde private cabin voor ongeveer een uur ophoudt terwijl hij naar een naakt meisje kijkt (deze Lucy staat ook als Diana op internet en werkt in de avonduren op een parkeerplaats nabij Hasselt) en haar op verveelde toon opdrachten geeft (dildoshow en masturbatie. Kosten: 89 euro).

Brussel (BE) 23 mei 20## 15.09

Termaet sommeert het (eerder die dag bestelde) escortmeisje in het hotel hem te fotograferen met een Nikon D5000. Hij poseert tegen de muur van de badkamer met een buttplug in, en houdt voor zijn (geschoren) geslacht een boek van Naomi Klein (No Logo; 2000, uitgeverij Lemniscaat, isbn: 9789056376004). Als het meisje even later zijn zaad in haar mond heeft, geeft hij haar de opdracht om een t-shirt met de opdruk I Love Scotland aan te trekken en te gorgelen met zijn zaad in haar keel. Hij urineert in haar mond. Hier maakt hij een video van met een Sony dcr hc51e Camcorder. Deze beelden zijn later ook gesignaleerd op de pornosite xnxx.com. De foto’s en stills van de video belanden in een boek van een tot op heden onbekende fotograaf die het aanbiedt op een website over moderne kunst. De afbeeldingen belanden ook in het winternummer van Vice (Franse editie) in 20##. ‘White trash’-fotograaf Terry Richardson noemt het in een YouTubefilmpje sarcastisch een van de ‘smakelijkste beelden ooit’.

Fréjus (FR) 2 juni 20## 11.10

Na bijna twee weken van relatieve rust zonder uitspattingen (en zelfs met dagen van fatsoenlijk werk voor de Royalis Bank) rijdt Termaet zijn Audi A4 naar de parkeergarage van het Mercure Thalassa hotel in Fréjus en ramt hierbij een Chevrolet Impala 572 Big Block die geparkeerd staat in vak E41. Na bestudering van beelden van de beveiligingscamera is duidelijk te zien hoe Termaet met een grijns naakt achter het stuur zit – zonder gordel.
De eigenaar van de Chevrolet is een voor Termaet onbekende toerist.

Saint-Tropez (FR) 2 juni 20## 13.13

Termaet schaft bij kledingzaak Roberto Cavalli aan de rue François Sibilli in Saint-Tropez een zwembroek aan voor 37,50 euro (model tanga, betaald met Visa Platinum, nr. 3421 xxxx xxxx xxxx, geldig tot 1 maart 20##) en verplaatst zich richting Place des Lices. Bij een etablissement (onbekend, naam niet meer leesbaar op kassabon) nuttigt Termaet een fles Evian, een bord schaaldieren en drie glazen witte wijn. Nadien slaapt hij tot 15.10 op het strand, in de nieuwe tangazwembroek.

Saint Tropez (FR) 2 juni 20## 16.33

Een medewerker van het Mercure Thalassa Hotel in Fréjus belt met Termaet over de schade die is aangericht door de Audi A4. Op dat moment zijn de camerabeelden nog niet beschikbaar maar een ooggetuige (een fitnessinstructrice van het hotel) heeft een foto van de actie gemaakt. Hierop is duidelijk de nummerplaat van Termaet te zien. Termaet stelt voor om het ‘op te lossen’ en besluit zowel het hotel als het slachtoffer 10 mille zwijggeld te geven en de schade te vergoeden. Het zal de derde keer zijn dat Termaets naam genoemd wordt in een schandaalartikel in Quote.

[...]

© Thomas van Aalten 2011
Foto © Keke Keukelaar