Recensie: Vrolijk op de grens van kunst en mode

System houdt het helder. Op de glimmende cover van dit flinke modeblad staat slechts een foto (van de Duitse fotograaf Juergen Teller op een hometrainer) en de bondige titel. Over de inhoud wordt tegen de tijdschriftwetten in niet gerept. Streepjescode, nummer en prijsgegevens zijn verbannen naar een papieren buikband, alsook een enkele zin over het coveronderwerp: ‘Juergen Teller, how does he do it?’ Dubbel tekenend voor System, dat er een luide maar opgeruimde esthetiek op nahoudt, en zich net als Teller vrolijk op de grens van kunst en mode begeeft. Door kelli van der waals.

Het lijdend voorwerp van Systems affectie wordt in dit derde nummer uitgebreid geïnterviewd door de vermaarde curator Hans Ulrich Obrist. Zo leren we een beetje over allebei. Bijvoorbeeld dat Obrist economie en ecologie heeft gestudeerd en dat Teller gedeeltelijk bij zijn moeder in Neurenberg woont (vermoedelijk is het interieur op de cover het hare), omdat hij daar les geeft. Aan de Akademie der Bildenden Künste leert hij zijn studenten dat ze om te kunnen fotograferen het leven moeten liefhebben. Op de volgende pagina’s leren we hen kennen als een wild groepje dat graag wijn drinkt en wat van zichzelf laat zien (wat = tepels). (De bijlage bij het blad bevat een selectie van hun werk.)

Diep de modewereld in – maar ook voor leken

System mag zich modetijdschrift noemen, maar de inhoud is niet voorbehouden aan fashionistas. De prulletjes en nieuwtjes die veel (mode)tijdschriften zo graag voor- of achterin hun blad plaatsen worden overgeslagen en de pagina’s gebruikt voor uitgebreide fotoselecties en lange interviews en verhalen. Die duiken soms best diep in de modewereld, maar wel met onderwerpen waar de leek evengoed van kan genieten. Best wetenswaardig dat het voor luxemerk Louis Vuitton slim is een bekende Milanese koffiebar op te kopen, of waar topontwerper Karl Lagerfeld zijn inspiratie vandaan haalt.

De Vergulde Eeuw is al voorbij

En als je maar één stuk in dit hele nummer leest, dan het interview met Bob Colacello. Want, aldus System: ‘Long before “well-connected” meant a couple of hundred thousand Facebook followers, there was Mr Bob Colacello.’ De man die Andy Warhols magazine Interview runde, en later werkte als society-figuur voor Vanity Fair, schetst een prachtig beeld van het New York van de jaren tachtig. Colacello was bevriend met de Trumps en met de Reagans, ging naar alle belangrijke feestjes en zag eerstehands hoe deze jaren verwerden tot ‘America’s Second Gilded Age’. Hoe geld strooien in zwang raakte en hoe couture populair werd, net als dikke auto’s, uitbundige feesten en weekendjes weg met de Concorde. Maar Colacello maakte ook opkomst van aids mee, dat pas in 1984 een naam kreeg en door Reagan pas in 1987 als probleem werd erkend.

Een derde Amerikaanse gilded age staat voorlopig nog niet op stapel, als we Colacello moeten geloven. Natuurlijk, New York is beter bewoonbaar dan ooit, maar de gentrification maakt het voor jongeren haast onmogelijk er te wonen. De kunstenaars, acteurs, modellen en bankiers van de toekomst blijven weg en zo verliest de stad haar kenmerkende energie.

Misschien valt die nu te zoeken in Neurenberg, bij Tellers blootborstige studenten. Maar wie bladert langs extravagante uitnodigingen, uitbundige kaartjes en andere objecten die Colacello in zijn tijd heeft verzameld zal een gevoel van plaatsvervangende nostalgie moeten onderdrukken. Tellers wereld kan, hoe wild ook, vast nooit zo spannend zijn.

Kelli van der Waals is journalist.