Recensie: Trendgevoelig blaadje

‘I’m like the Loch Ness Monster. But I’m not a myth. I’m right here, in the flesh,’ zegt de man met de goude tanden en het getatoeëerde lijf, die in een satijnen kamerjas van Tom Ford de cover van Dazed & Confused siert. Niemand die snapt waar Riff Raff, hiphopper en Youtube-sensatie, nu eigenlijk over gaat. Zijn insteek is even ongrijpbaar als zijn associatieve teksten (‘I want the world in my hands, PalmPilot; Butterknife the chopper, razorblade the margarine’). Voor de eerste Dazed & Confused van 2013 liep schrijfster Danna Takoko 48 uur met hem mee. Door kelli van der waals.

Uit de reacties op zijn zelfgemaakte clips zijn blijkt Riff Raff even gehaat als geliefd. Onderhoudend is hij wel - label-eigenaar OG Ron C noemt hem niet voor niets een ‘walking entertainment chamber’ - alsook succesvol: zijn clips werden al 17 miljoen keer bekeken en hij heeft een meervoudige platendeal met superstar producer Diplo.

Krijgt de lezer door Takoko's twee dagen een beter beeld van wat er achter deze man zit? Niet echt. Maar Dazed maakt wel een gedegen schets van het personage Riff Raff, en dat is precies waar dit blad goed in is: de boeiende trends van het moment vatten. De redactie presenteert je op vlotte wijze een curatie van trends in muziek, mode, film, kunst en literatuur – die zich vaak op het vlak van subcultuur bevinden.

Het blad van journalist Jefferson Hack en fotograaf Rankin doet dat al een tijdje. De uitgave verscheen voor het eerst in 1992, als uitvouwbare zwart-witposter in het Londense clubcircuit. Net als haar onderwerpen was Dazed onmiddelijk hip, en al snel sierden beroemdheden als Björk en Thom Yorke de voorkant. Sindsdien heeft het tijdschrift aanhoudende populariteit genoten. Het liep daarom misschien het risico in twintig jaar te verworden tot een reclameblaadje, maar dat valt gelukkig mee. Afgezien van een paar onvermijdelijke advertentiepagina’s en een enkel gesponsord redactioneel stukje (zoals over in Puma gehulde muzikanten) lijkt Dazed behoorlijk trouw te blijven aan zichzelf. Zo is een artikel over Frida Giannini, creative director van Gucci, al snel meer dan het standaard reclamepraatje over haar nieuwste collectie: Dazed zoekt naar de creatieve wortels die Giannini’s werk richting geven.

De feel van de poster die het tijdschrift ooit was, zit er in de huidige vorm – al dan niet bedoeld – nog een beetje in. Beeld domineert de pagina’s van Dazed, met mooie en vaak opvallende foto’s. De tekst ernaast is opgemaakt in smalle kolommen, met een eigenzinnig lettertype dat zich niet leent voor lange teksten. Op sommige pagina’s zijn de letters zo klein dat de zinnen nauwelijks bedoeld lijken om te lezen. Maar dat moet je wel doen, want het is de enige manier om iets te weten te komen over nieuwe kunsttalenten als de Britse Rachel Garrard, of de verse mumblecore-regisseur Sophia Takal.

Wie niet leest mist ook het verhaal van de kunstenares Molly Parkin, die na twee mislukte huwelijken even in Keith Richards' huis woonde, rondhing in de fameuze Colony Room met kunstfenomenen als Francis Bacon, zich te pletter zoop en op haar tachtigste alsnog een lintje van de koningin kreeg. Lees eerst deze verhalen, en die over de San Francisco Sound en het interview met een van jongens van moordtrio West Memphis Three. En kijk dan weer verder, want de plaatjes krijgen natuurlijk niet voor niets zo’n prominente plaats in dit trendgevoelige blaadje.

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.