Recensie: Vijf lange gesprekken

Tyler Brûlé laat zich niet meer filmen tijdens zijn speeches. 'I'm having an intimate moment with you,' zegt de Financial Times-columnist en maker van Monocle dan tegen zijn publiek. Hij wil zijn praatjes niet opgeknipt terugzien op YouTube, buiten zijn controle en los van de context. Met een bedenkelijke houding staat hij op de cover van het Australische Dumbo Feather. Maar juist in dit blad, dat steeds vijf interviews bevat van wel twintig pagina's lang, hoeft hij zich om te veel geknip weinig zorgen te maken, concludeert kelli van der waals.

Al die lange gesprekken vergen, Zomergasten-stijl, enige tijd en concentratie. Dumbo Feather is een magazine met focus: het aantal geprofileerde mensen is beperkt; hun foto's zijn altijd één pagina groot; en er zijn weinig andere artikelen die de aandacht afleiden. Alles op de 127 bladzijden is in lijn met de eenduidige stijl en smaak van de makers. Ieder interview wordt ingeleid door de auteur, die altijd iets over zijn of haar eigen ervaring vertelt. Daarboven wordt aan de hand van een paar vaste categorieën het gesprek getypeerd: locatie, datum, weer, en onverwachte wendingen. Tussen de interviews door verschijnen soms, als intermezzo's, artikeltjes over waar de persoon in kwestie zich zoal mee bezigt. Bij Brûlé is dit bijvoorbeeld een stukje over Monocle.

De lengte van de interviews biedt de ruimte om diep op de zaken in te gaan, maar blijkt tevens het zwakke punt van de redactie, die her en der meer had mogen knippen. Nu lezen sommige secties als transcripts:

'(…) Yesterday I was reading up on the women you worked with in the former Yugoslavia.
- Yes.
I cried so much!
- Oh!
It made me so sad.
- Oh…'

Schiet de focus daar toch nog tekort. Maar wat de redactie van Dumbo Feather heel goed doet, is het kiezen van haar onderwerpen. In dit nummer praat ze met Saamdu Chetri, hoofd van het Centre for Gross National Happiness in mini-staatje Buthan; vrouwenrechtenactiviste Zainad Salbi; Tyler Brûlé; Rhea Dempsey, die een nieuwe kijk op medicijnvrij bevallen propageert; en mensenrechtenadvocaat Paul van Zyl. Een redelijk gevarieerde selectie van 'people worth knowing', zoals het blad het zelf noemt. Geen voorspelbare keuzes, en allemaal zetten ze boeiende ideeën uiteen.

In die selectie klinkt ook Dumbo Feathers idealistische levensvisie door. Het gaat in dit blad allemaal om bedachtzaamheid, duurzaamheid, goed zijn voor je medemens en nog beter voor de aarde, en een rotsvast geloof in een betere samenleving. Het huidige nummer wordt ingeleid met een hoofdredactioneel verhaal over de bosbranden die eerder dit jaar in Tasmanië woedden, en de vrouw die de redactie daarover een brief stuurde. Samen met al haar bezit ging haar hele collectie Dumbo Feathers in vlammen op. Dit nummer is aan haar gewijd.

Op dezelfde pagina mijmert hoofdredacteur Berry over een betere wereld: 'In so many ways the world is better than it was 100 years ago. We have opportunities now, despite the challenges we face, that open up a universe of hope.' In de eerste sectie gaat het blad daarom in op de kansen van de nieuwe economie, met een aantal pamfletachtige opiniestukken over geld. Men pleit voor een kapitalisme 3.0, een herdefiniëring van wat waardevol is, voor idealistisch consumeren en paying it forward aan vreemdelingen.

Dit is misschien iets te belerend of vrijblijvend naar je smaak - 'We don not know exactly what Capitalism 3.0 will look like,' schrijven de auteurs. Aan de andere kant: niemand had gedacht dat het instellen van een 'bruto nationaal geluk'-index effect zou hebben, maar het Buthan van Saamdu Chetri bewijst na veertig jaar het tegendeel. Getuige de zachte glimlach waarmee hij op elke foto staat, is de man er erg gelukkig mee.

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.