Recensie: Meer fetisjistisch dan flamboyant

‘Het is ons gelukt,’ schrijven de makers van Et Alors? in hun redactioneel commentaar, om ‘het tijdschrift te creëren dat we zelf altijd hebben willen lezen.’ In hun zoektocht naar gay magazines stuitten ze altijd op dezelfde problemen: de bladen waren alleen voor mannen óf vrouwen, als ze ‘specifieke seksuele voorkeuren’ als onderwerp hadden, dan liep dat domweg uit op porno, en voor fetisjisme moest je wezen bij modetijdschriften. Et Alors? moet daarom een fris, ongecensureerd perspectief hebben, vinden de makers, en helemaal gaan om de viering van het leven, van wie je bent, van ‘het recht dat je mag zijn wie je wilt zijn.’ Dit is ‘a flamboyant magazine’, aldus de ondertitel. Door kelli van der waals voor hard//hoofd en Athenaeum.

De clubgeneratie van de 0’s

In het eerste nummer komt dat flamboyante voornamelijk terug in twee grote artikelen. De eerste daarvan gaat over een generatie feestgangers die opkwam in de jaren 2000 (door de auteurs aangeduid met de Britse term noughties) en hun uitgesproken manier van kleden. Het stuk springt heen en weer tussen verschillende decennia vanaf eind jaren zeventig, maar de vergelijking van de besproken clubgeneratie met die van haar voorgangers maakt het artikel ook informatief en het stuk barst van de energie. De tekst wordt vergezeld door een uitgebreide fotoreportage, afkomstig uit het boek New Club Kids van fotograaf Oggy Yordanov.

Flamboyant is ook Richard Keldoulis, die onder de naam Jennifer Hopelezz de weg vrijmaakte voor een grote groep Amsterdamse travestieten. In een lang interview vertelt Keldoulis over zijn persoonlijke geschiedenis: hoe hij van een Australische student geneeskunde een succesvolle Amsterdamse travestiet werd en een ‘familie’ van gelijkgestemden om zich heen creëerde. Het interview is aangevuld met wederom een omvangrijke fotoreportage, van Jennifer Hopelezz en haar extravagante volgelingen.

Een flinke dosis fetisj

Maar Et Alors? is nog veel meer een fetisjistisch dan een flamboyant magazine. Het blad is rijkelijk gevuld met teksten en beelden over fetisjisme, of het nu gaat om vastgebonden barbiepoppen, SM-hotels of schoenen die er uit zien als paardenhoeven – met gouden pistolen als hak. Wie de esthetische kwaliteiten van bondage waardeert, heeft met Et Alors? vast en zeker het juiste tijdschrift in handen.

Al zijn de gekozen onderwerpen niet altijd verrassend. Zo is de redactie fan van Bettie Page – het Amerikaanse model dat in de jaren vijftig bekend werd door haar kinky pin-up foto’s en dat de laatste jaren weer voortdurend opduikt in allerlei media – en laat dat duidelijk merken. In verschillende  artikelen verschijnt Page’s naam of weerklinkt haar stijl, het blad besteedt ruim aandacht aan haar persoonlijke geschiedenis en als een ode aan het model zijn haar pin-ups opnieuw in scène gezet in een lange reeks zwart-wit foto’s. Waarschijnlijk kan een echte Page-liefhebber er geen genoeg van krijgen, maar een frisse invalshoek zou deze pagina’s meer de moeite waard hebben gemaakt.

Een artikel zoals dat over de Antwerpse muziekgroep Dez Mona, die akoestisch speelt en experimenteert met verschillende muziekstromingen, is een prettige afwisseling van de flinke dosis fetisj, maar het blad bevat weinig van dit soort stukken. Dat maakt Et Alors?  minder breed toegankelijk. Maar ook daar is wat voor te zeggen: de makers wilden immers een tijdschrift creëren dat zíj graag lezen. Ze tonen de durf daar niet van af te wijken, en dat is des te beter voor de lezer die hun smaak deelt.

Kelli van der Waals is redacteur van hard//hoofd.