Recensie: Compleet afwijken van frisbees, homo's en Belgen

Als je een magazine maakt, dan leg je jezelf regels op met betrekking tot wat er wel en niet in past, en bepaal je precies in hoeverre je van de kern zult afwijken. Zo creëer je duidelijkheid bij de lezer en een merknaam die ergens voor staat. Want het is vreemd als je in een tijdschrift over bijvoorbeeld de frisbee een artikel tegenkomt over hoe zwaar de walvisjagende Tsjoektsjen van Siberie het tegenwoordig hebben. Toch? Door marten mantel.

Of niet? Want dat is precies wat er gebeurt in het allereerste nummer van Freestyle Magazine. Het is een blad voor frisbeeliefhebbers dat duidelijk is opgebloeid uit een creatieve passie voor frisbee - de eerste hints zijn de ronde vorm van het tijdschrift zelf en het feit dat het in een frisbee geleverd wordt. En dat continu van dat thema lijkt te willen afwijken. Zo wordt er op de ene pagina uitgelegd hoe de toegenomen vluchtstabiliteit van een in 1964 ontworpen frisbeemodel het spelgemak van het plastic schijfje vergrootte, terwijl je op de volgende pagina een modeshoot wacht met daarin de hoogste, frisbee-onvriendelijkste Gucci-hakken die deze wereld ooit gezien heeft. (Als je deze draagt tijdens het frisbeeën, dan moet je dolgraag een paar van je belangrijkste tanden willen verliezen.)

De inconsequente thematiek zet zich consequent door in de rest van het blad: je vindt er verder namelijk de geschiedenis van de frisbee, portretfoto's van mensapen, een opsomming van de verschillende frisbeespelvormen die er zijn, taartrecepten en een vreemd moordverhaal dat zich afspeelt op Twitter waarin een frisbee het leidmotief vormt. Je verveelt je niet wanneer je als niet-frisbeeër een frisbeetijdschrift leest dat zijn best doet om geen frisbeetijdschrift te zijn.

Een magazine dat in haar laatste nummer is gaan afwijken van alles wat zij hiervoor heeft uitgebracht, en het roer eenmalig zelfs 180 graden heeft omgegooid (en daarmee alle homo's van het dek af heeft gestoten), is homoblad BUTT. Nummer 27 van BUTT is namelijk The 'Straight' Issue, en daarom louter gevuld met heteromannen (op het flinke stel tieten in de centerfold na), terwijl ze er normaal zo streng op zijn dat er alleen maar homo's in het blad staan. Dat betekent 70 pagina's vol vraaggesprekken en/of foto's van interessante en/of blote heteromannen. Mijn favoriete onderdeel is de fotoserie met er nogal homo uitziende heteroseksuele Stockholmenaren: het is bijzonder om mannen met een vrouwelijk tintje in de context van de roze pagina's van BUTT te zien terwijl ze thuis vriendinnen hebben wachten. Of misschien bevalt het me gewoon vanwege al hun mooie broeken.

Je kan als tijdschrift ook het doel hebben om elk issue iets compleet anders te doen, zoals hoe de mensen achter het Belgische A Magazine Curated By elk half jaar iemand anders vragen om het blad in elkaar te sleutelen. De negende editie was het de beurt voor Proenza Schouler (de twee Amerikaanse mode-ontwerpers Jack McCullough en Lazara Hernandez). Net als in de voorgaande edities zijn de beelden weer zo oneindig mooi dat ze je niet alleen van je stoel doen vallen, maar je ook nog door je huis doen rollen en je portiek uit laten kukelen. McCullough en Hernandez waren zo trots dat ze als eerste Amerikanen het magazine mochten cureren dat ze er een viering van Amerika van gemaakt hebben, met Chloë Sevigny op de cover en veel bijdragen en kunst van Amerikanen. Waarmee het toch weer een compleet afwijkend issue is geworden.

Marten Mantel schrijft voor Vice en NRCNext.