Recensie: Les Bohèmes van nu

Wie Spring Breakers heeft gezien en nadien nog dagen neonkleurige flashbacks had van het geperverteerde Disney-sfeertje, zal in de verleiding komen de nieuwste Hobo op te pakken. Want op de voorkant staat de regisseur van die film, cinematisch enfant terrible Harmony Korine. Gehuld in een felrode hoodie pakt hij zijn vrouw Rachel - haar lippen dezelfde kleur als zijn trui - bij de borsten. 'Les Bohèmes', staat er naast haar hoofd: dit zijn bohémiens à la 2013. Door kelli van der waals

Kunstzinnige romantiek

De titel van dit blad verwijst naar de rondreizende arbeiders in Amerika, daklozen die in goederentreinen woonden. De bohémiens leven een al net zo dwalend bestaan, zij het soms alleen in hun hoofd, en op artistieke wijze. Het gaat Hobo om die kunstzinnige romantiek, zonder de viezigheid van het zwerven. De honderdtachtig witte bladzijden zijn opgeruimd vormgegeven. Enige rauwheid blijft binnen het kader van de foto's, die netjes boven en naast elkaar zijn geplaatst. De trein is niet meer nodig en de zwerversjas is afgedaan, deze vagebonden dragen Alexander Wang en Agnès B. op hun Levi's.

Verder heeft Hobo alles waar de romantische zwerver altijd al van hield: vrijzinnigheid, boeken, kunst, poëzie. Het eerste gedeelte omvat één-pagina besprekingen van films en romans die in veel gevallen al lang hun weg hebben gevonden naar de bohemer canon. Aan elk kleeft een persoonlijk verhaal. Sean Starke beschrijft hoe hij Salingers Catcher in the Rye eerst op de middelbare school las, maar pas als student ontdekte hoezeer hij op Holden, het hoofdpersonage, leek. En hoe herkenbaar de ervaring van een joch uit 1951 nog kon zijn. Thaddeus O'Neil vertelt hoe Charles Buskowski zijn manier van leven beïnvloedde. Zo huurde hij eens een zolderkamer in het huis van een 'fifty-something fille de joie'. Dat was 'the closest I ever got to living in a flophouse, an arrangement highly recommended by Buskowski.'

Het hobo-gevoel klinkt door in de foto's, interviews, essays en gedichten. De Braziliaanse fotograaf Vava Ribeiro leverde een visueel essay, 'Hawaii'. Zijn plaatjes van surfers met gesloten ogen in gebroken licht, zijn al even mijmerend als het opstel 'The Last Hobo Song'. De surfer is dood, wordt daarin betoogd aan de hand van een reeks schrijvers en filosofen, van Shakespeare tot Deleuze. Leve de surfer.

Harmony Korine

Het interview met Harmony Korine (40) staat op bladzijde 94. Echtgenote Rachel (27, tevens actrice in Spring Breakers) staat op de foto's, maar praat niet mee. De interviewer geeft de film een uitgebreide introductie en deelt het filmpubliek op in twee groepen: degenen die de film over zich heen laten spoelen en zij die de film achteraf proberen te deconstrueren. Zelf lijkt hij van de tweede categorie, want als een student filmwetenschappen probeert hij alles te definiëren. Maar daar leent Spring Breakers zich niet voor, en vragen als 'Is het een crime thriller of een crime comedy?' en 'Wie is de doelgroep?' lopen nergens op uit. Korine's antwoorden worden vooraf gegaan door een hoop 'Ummm' en 'I don't know', die de interviewer niet heeft nagelaten uit te schrijven. Pas als het gaat over de sfeer van de film komt er beweging in het gesprek. Dan zegt Korine dingen als 'I wanted the film to look like it was lit with candy and Skittles' en 'I feel like keeping shit aggressive, nothing too soft.' Aldus de bohémien van 2013.

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.