Recensie: Flossen en filosofie

Laten we wel wezen: de meeste bladen staan vol met hoe het leven niet is maar wel zou moeten zijn, volgens normen die bepaalde instanties bijzonder goed uit komen. Alhoewel dat voor sommigen precies één van de dingen is die magazines aantrekkelijk maken, is het fijn om te zien dat het ook anders kan. Het nieuwe Britse magazine Oh Comely lijkt een uitzondering op de regel.
Oh Comely doet denken aan het project ‘Learning to Love You More’ van Miranda July, een weblog waarin de kunstenares mensen uitnodigde om kleine opdrachtjes te doen – ‘klim in een boom en maak een foto van het uitzicht’, of ‘teken het nieuws’. Het resultaat is verrassend, eerlijk, herkenbaar en ontroerend. Termen die ik ook voor Oh Comely zou kunnen aanwenden. Door karianne bueno.

N.B. deze recensie werd geschreven over het bijna uitverkochte nummer 3 van Oh Comely. Nummer vier is binnen, bel of mail uw reservering door.

Oh Comely, met als ondertitel Keep Your Curiosity Sacred, gaat over opvallend alledaagse onderwerpen met een oprechtheid die je (lees: ik) niet in een tijdschrift zou verwachten. In interviews, opiniestukken en persoonlijke verslagen wordt een enorme diversiteit aan onderwerpen aangeboord, en vaak op een onverwachte manier.

Zo ligt de nadruk in een interview met punkmuzikant Frank Turner bijvoorbeeld niet op zijn muziek maar op politiek, en blijkt een stuk met de titel ‘how to wear a dress’ niet over de laatste mode te gaan, maar over het geheime verlangen van de schrijfster (van middelbare leeftijd) om zich te kleden zoals ze deed toen ze twintig was. Daarnaast  worden leuke tips gegeven over muziek en dagjes uit (‘What we listened to’, ‘What we did’), en er worden gezellige hebbedingetjes geëtaleerd.

Flossen is filosoferen over tijd

Maar Oh Comely wordt pas echt leuk als je aan de grotere stukken begint. In een artikel over flossen (ja, je leest het goed) ontdek ik waarom ook ik er een hekel aan heb om dat stomme stuk draad eens in de zoveel tijd tussen mijn tanden door te halen. Het blijkt niet om de handeling an sich te gaan, en ook niet om hoe dat venijnige touw in je vingers snijdt, of die bloederige taferelen die zich tijdens het karweitje in je mond kunnen afspelen. Flossen, volgens Beth Blum, de schrijfster van dit kleine meesterwerkje op drieëneenhalve pagina, is een daad die geladen is met consequenties voor de toekomst. Iedere sigaret die je rookt, elke vitaminepil die je slikt, of hoe vaak je flost, zegt iets over hoe je met het begrip tijd wilt omgaan. Net als Airmiles sparen, investeren, sporten, en je insmeren met zonnebrand:

‘How many everyday activities would grind to a halt were we to shed the fiction of life’s stability? More than simply a safeguard against dental decay, flossing is a contract with the future, a deal done with mortality. Choosing to floss means rejecting the romance of destructing behaviour and embracing responsibilty.’

Precies daar heb je het: ik ben de dertig gepasseerd, maar nog altijd een dwarse puber. Blum, blijkbaar uit hetzelfde weerbarstige hout gesneden als ik, geeft na haar constatering een aantal filosofisch getinte redenen om niet te flossen – een beetje ergens tegenaan trappen is ook voor haar blijkbaar niet genoeg. Leuk om over na te denken als je er van de tandarts toch echt aan moet.

Armoedestudies horen over de rijken te gaan

Een interview met econoom Branko Milanovic is een flink stuk serieuzer. Milanovic schreef The Haves and the Have-Nots (dat nog moet verschijnen) over ongelijkheid in de wereld, variërend van Anna Karenina en Jane Austen tot de financiële crisis en de opkomst en ondergang van naties. Het stuk, geschreven door Theo Brainin, legt in duidelijke taal uit hoe ongelijkheid de wereld heeft gemaakt tot wat die is en waarom daar nooit openlijk over gesproken wordt:

‘Study of poverty is to some extent the price that the rich are willing to pay for their wealth. They want to show that they are concerned with the plight of the poor. But poverty studies never raise the issue of the legitimacy of the income of the rich. Whenever I say there is inequality, ipso facto, I raise the issue of the legitimacy of upper class income.’

Misschien is dit voor u een voor de hand liggende boodschap, voor mij was het een eye-opener.

Moments of closure and moving on

Mijn brein werd door Oh Comely dus even zachtjes gekraakt – iets wat ik absoluut niet verwachtte toen ik dit lievige, lichte blad voor het eerst in handen kreeg. Ik was blij om verder bladerend te stuiten op een luchtige modereportage à la de oh zo populaire Lula, en wat meer modegerichte artikelen. Ook hier overigens weinig sporen van sluikreclames, ‘must-haves’ of gelikte modellen. Er volgen nog een ‘illustrated guide to brewing your own pint’ (totaal zinloos, maar wel vermakelijk) en wat tips over hoe je bijvoorbeeld zelf een notitieboekje of een ketting van chipszakjes maakt (leuk voor de donkere dagen).

Ook noemenswaardig, ten slotte, is het artikel ‘Things are different now (when I discovered things weren’t as I thought)’, waarin verschillende mensen (onbekende mensen! Net als u en ik!) vertellen over belangrijke keerpunten in hun leven. Er is een aangrijpend verhaal van iemand die vertelt over zijn moeder, die 26 jaar eerder haar baby in het geheim heeft laten adopteren. Maar er is ook een stukje van iemand die ronduit toegeeft dat haar leven zich nooit van de ene op de andere dag heeft veranderd:

‘I don’t have those Hollywood self-discovery moments – moments of closure and moving on.’

En precies deze laatste zin lijkt de boodschap van Oh Comely samen te vatten. Het leven is licht en zwaar tegelijk, ‘gewoon’ zijn is ook bijzonder en niks valt te voorspellen. En sommige dingen zijn belangrijker dan wat je met geld kunt kopen.

Karianne Bueno is fotografe en oud-medewerker van het Athenaeum Nieuwscentrum.