Recensie: Plantjes als tegengif voor de gejaagdheid

The Plant, voorheen Plant Journal, verscheen vorig jaar voor het eerst. Het magazine gaat over ordinary plants and other greenery – klein en eenvoudig dus, als tegengif voor de gejaagdheid van het hedendaagse. En dat treft. We zijn trendmoe. Na decennia van altijd het nieuwste moeten hebben, kunnen we eindelijk back to basics. We hebben behoefte aan rust, aan eigenheid, aan houvast. Want als je steeds iets anders moet, word je nooit blij. Het gas kan terug. Maak een pot kruidenthee, ga zitten op de bank, zucht eens diep en ontspan. Door karianne bueno.

Misschien zit een enkeling zit nog steeds in de rush en denkt dat zulks voor oude hippies is, of voor zweverige yoga-types. En dan doel ik niet op de groene stroom of de biowinkel (die trouwens nog niet zo heel lang geleden voornamelijk bezocht werd door linksige zonderlingen met geitenwollen sokken). Want een beter milieu kan nog dichter bij jezelf beginnen: kom van die bank en kweek je eigen groenten, in je tuin of op je balkon. Maak een moestuin, en zet er, als je toch bezig bent, ook wat dahlia's in. Als je namelijk nu nog steeds denkt dat tuinieren een leuke hobby is voor je opa, of iets voor tuttige bleke Britten van 50-plus – vergeet het. Botanie is booming.

Esthetisch geluk

Als ik The Plant opensla word ik direct overmeesterd door esthetisch geluk: wat een prachtige combinatie van beelden en papiergebruik! In plaats van met een advertentie, opent het magazine met een fotoserie over de Costa Brava. Grillige rotsen, sprankelend water en avondzon op harde, dorre planten. Dat belooft wat.

The Plant richt zich op eenieder die zich voor groen interesseert. Er zijn interviews, filosofische uiteenzettingen en recepten voor cocktails. Je kunt leren een terrarium te maken. En voor de echte liefhebbers heeft ieder nummer een apart katern over de verzorging van een specifieke plant. In dit derde nummer is dat de Camelia, een donkere, beetje ouderwets aandoende plant die, mits goed verzorgd, in de winter prachtig kan bloeien.

Gewoonheid is bijzonder, hoewel...

Bladerend door The Plant moet ik steeds denken aan het eveneens Spaanse Apartamento. Ze onderscheiden zich allebei door hun gebrek aan opsmuk: hier geen opdringerige advertenties, glossy pagina's, gestileerde modellen in idem omgevingen. The Plant en Apartamento zijn 'gewoon', en daardoor juist buitengewoon. Zelfs de fotografie is alsof ze zo uit het familiealbum afkomstig is.

Maar, in die 'gewoonheid' schuilt, wat The Plant betreft in ieder geval, ook het minpuntje. Buiten het informatieve katern over de Camelia - waarvan ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat ik het niet gelezen heb omdat ik nu eenmaal geen Camelia bezit - verlies ik vaak mijn aandacht. Er is bijvoorbeeld een interview met een paar bewoners van Tokio, die hun stad opfleuren met bloempotten. Iedere stad heeft zo zijn eigen manier van tuinieren, en in Tokio zet men blijkbaar zoveel mogelijk potten met bloemen op minieme stukjes grond. Of dat nu illegaal is of niet.

Dat gegeven is leuk, maar de vragen van de interviewer, en de antwoorden van de Japanners, blijven wel erg simpel: 'Where are you from?' 'Niigata, Sado Island. I moved to Tokyo in 1958.' … 'How many plants do you estimate you have?' 'I used to have many, but now it's more selective.' Nu begrijp ik wel dat de journalist waarschijnlijk voor zijn geld iets heel anders doet en dat hij zich bevindt in een land met zeer timide mensen. Maar toch.

Tuinfotografie

Gelukkig kan de (huis-)tuin(-en-keuken)fotografie mij wel bekoren. Vooral de 'reisreportages', van de eerder genoemde Costa Brava, de Caraïben en Joshua Tree National Park zijn alsof je er zelf geweest bent. En dat is zalig.

En trouwens, als je in het voorjaar in Parijs bent, kijk dan eens langs die zalig afgebladderde, beroete gevels omhoog. Daar overwoekeren blauwe en witte regens de balkons en de daken.

Karianne Bueno is fotografe en medewerker van het Athenaeum Nieuwscentrum.