Recensie: Een koffer vol inspiratie en fictieve plekken

Op de kunstacademie kreeg ik ooit de opdracht om een koffer te vullen met alles wat je inspireert om werk te maken. Boeken, krantenknipsels, foto’s, muziek, kinderspeelgoed, dagboeken – werkelijk álles wat je als kunstenaar op de een of andere manier in je kunstwerken kunt gebruiken moest erin. Geweldige opdracht, waar je nooit mee klaar bent.

De makers van het Canadese blad Uppercase lijken zich dezelfde opdracht te hebben gesteld. Uppercase is een koffer vol inspiratie, in tijdschriftvorm. Door karianne bueno.

Het magazine richt zich naar eigen zeggen op ‘the creative and the curious’. Het staat vol met gekke uitvindingen, mooie hebbedingen en creatieve blogs. Handgemaakte typografie voert de boventoon. Er zijn foto’s, naaiwerkjes, tekeningen, interieurs. In de interviews worden gevestigde en beginnende kunstenaars en creatieve makers ondervraagd over hun inspiratie, of over hoe hun loopbaan eigenlijk begonnen is (altijd leuk om te horen!). Maar deze diversiteit is maar een onderdeel van het blad. De werkelijke kracht van dit tijdschrift schuilt in de persoonlijke benadering van alle onderwerpen. Op iedere pagina voel je het enthousiasme van de makers, en dat is wat Uppercase werkelijk inspirerend maakt.

Nummer 10 wijdt zich aan de dunne lijn tussen werkelijkheid en fictie – een relevant onderwerp voor iedereen in de creatieve industrie. Het voorwoord:

‘Through journaling, photography and writing, we document our daily lives on paper and online. However, by the act of recording our lives, we are in fact altering reality. Self-censorship and selective editing elevates the everyday. Private journals become public blogs and personal stories become published books.’

Plekken die niet bestaan

Ik vind het in eerste instantie jammer dat ik de diepgang die deze eerste regels aansnijden nergens in een uitgebreid intellectueel stuk in Uppercase terug kan vinden, maar realiseer me dat ik dan beter de New Yorker had kunnen lezen. En dan word ik gegrepen door ‘An Abecedary of Fictional Places’: kleine stukjes over plekken die niet bestaan. Van Marquez’s Macondo tot Utopia, van El Dorado tot Nabokov’s Zembla. In 1817 maakte een dienstmeisje een heel Brits dorp wijs dat ze ‘Prinses Caraboo van Javasu’ was, een leugen die maar liefst tien weken stand hield. Er schijnt een boek te bestaan met gedichten over Spoon River, een fictief gehuchtje in de Amerikaanse staat Illinois, waarin ieder gedicht geschreven is vanuit het perspectief van een overleden inwoner die over het kerkhof dwaalt — nu gaat mijn hart echt sneller kloppen. Dat moet ik lezen!

Meer leesinspiratie vind ik onder het kopje ‘Fict and Faction’, korte samenvattingen van boeken die feit en fictie verweven. W, or the Memory of Childhood van Perec, en een catalogus van The Museum of Jurassic Technology van de al even nieuwsgierig makende Society for the Diffusion of Useful Information. Hoera! Nu al genoeg om een weer paar weken verder te kunnen...

Kunst is mooi

Ik lees een interview met illustrator Jeff Rogers, die de meest fantastische ontwerpen met letters maakt, en een stukje over de liefde achter ‘Something’s Hiding in Here’, een succesvol handwerkbedrijfje uit Kansas City. Het duo, dat inmiddels een echtpaar is, leerde elkaar kennen in een kushokje op de kermis. Kunst is mooi.

Er zijn de kleurrijke, getekende dagboeken van de Nederlandse Anna Denise van der Reijden, die ze regelmatig blogt. De Amerikaanse Brynn Metheney heeft op haar blog een encyclopedie getekend van een verloren continent. The Morae River project is een bizar fictief ecosysteem met monsterachtige wezens en grauwe planten, een beetje Star Wars meets John James Audubon (tekenaar van het mooiste vogelboek ter wereld, The Birds of America, te zien in het Teylers Museum in Haarlem).

Er is een stuk over de geschiedenis van vingerafdrukken – een feitelijk, technisch verhaal maar niettemin interessant als het gaat om feit en fictie. Mary Prlain, set decorator, schijnt licht over het intrigerende beroep van setdresser en inspireert meteen om je eigen interieur ook eens flink aan te pakken. Jammer wel dat New York en Los Angeles niet om de hoek zijn – Mary laat ook de leukste winkeltjes en boetieks zien waar je al die prachtige bloemen, lampen, banken en boeken kunt kopen.

Blij!

Een klein puntje van persoonlijke kritiek: de wereld van Uppercase is wel erg vol blije gelukkige mensen, terwijl ik uit ervaring weet dat al het moois van creativiteit, kunst en cultureel ondernemerschap niet altijd even gemakkelijk komt. Met deze gedachte blader ik langs de schattige tekeningen die lezers maakten van hun huisdier. Zes pagina’s vol dierenliefde...het geluk van de inspiratie wordt me eventjes te veel. Ben ik te Europees, of gewoon te cynisch, voor al deze positive vibes?

Plots realiseer ik me het voorwoord van Uppercase 10. Fact and Fiction; de werkelijkheid mooier maken dan hij is. Het verheffen van het alledaagse tot kunst. Eigenlijk ben ik dankbaar dat Uppercase dat doet. Het zou meer moeten gebeuren.

En gelukkig, na de lieve dieren zijn daar de foto’s van puinhopen in de ateliers, van al die prachtige creatieve geesten.

Karianne Bueno is fotografe en oud-medewerker van het Athenaeum Nieuwscentrum.

N.B. Er is meer te bladeren in Uppercase op onze Youtube-account.