Recensie: Anders én diepgravend, dat kan

CODE en WAD: twee alternatieve modebladen. Of zoals de naam WAD uitgeschreven beweert: We’Ar Different. Dus geen hoogglans Chanel-advertenties, geen duizenden euro’s kostende handtassen en al helemaal geen beroemdheden in rodeloperjurken. Beide magazines richten zich op straatcultuur en staan vol spijkerbroeken, T-shirts met grafische prints en sneakers. Véél sneakers. Wat esthetiek betreft komen de twee sterk overeen - maar de mate van diepgang verschilt sterk. Door nathalie wouters.

De buitenkant: mooie meisjes en okselhaar

Beide tijdschriften zijn opgehangen aan een thema. WAD werkt vaak met een stadsthema en ditmaal luidt het floors. Dit ietwat abstracte onderwerp is weinig herkenbaar tot je achterin belandt, bij de fotoshoots. In maar liefst negen smaakvolle modeseries, verspreid over 92 pagina’s, is het thema vaak letterlijk verwerkt. Zo is er een fotoshoot in een lift, eentje waarin de modellen halfnaakt op trappen poseren en een shoot waarin stoere jongens in leren jasjes rondhangen in een buurt vol hoge flats.

In tegenstelling tot bij de parade van jonge schoonheden in WAD, is er in CODE geen professioneel model te bekennen. Elk artikel wordt vergezeld door paginagrote foto’s waarop de geïnterviewden poseren in door een stylist aangemeten outfits. Zo wordt de kleding getoond door ongebruikelijke modellen als een vrouw die pronkt met haar welig tierende okselhaar, een zelfmutilator met armen vol littekens en mensen die de veertig reeds gepasseerd zijn.

Het Engelstalige CODE is een Nederlands product, maar doordat er gewerkt wordt met een internationaal team van journalisten en fotografen is dat amper merkbaar. WAD is Frans, en dat is te zien: elk artikel is in het Engels én Frans afgedrukt. Misschien is dat de reden waarom alle teksten nogal kort zijn. Als elk stuk tweemaal geplaatst moet worden is een bladzijde nu eenmaal gauw vol. En dat is jammer: het gemiddelde interview in WAD telt amper vijf vragen en blijft daardoor nogal aan de oppervlakte. Zo blijken de twee veelbelovende pagina’s die aan een interview met de controversiële fotograaf Gavin Watson gewijd zijn, slechts ruimte te bieden voor een compacte beschrijving van zijn carrière.

De diepgravender stukken

CODE onderscheidt zich van WAD door juist wél grote artikelen te plaatsen. De twintigste editie van CODE gaat onder de titel 2012 Survival Kit en is verbonden aan een website waarop kunstenaars, ontwerpers en andere creatieven hun ideeën kunnen etaleren over hoe een overlevingspakket er in het vermeende rampjaar 2012 uit zou moeten zien. In het magazine vertaalt het thema zich in een aantal zeer noemenswaardige artikelen waarin mensen met diverse alternatieve levensstijlen het woord krijgen.

Bijvoorbeeld Rick Genest, wiens van top tot teen getatoeëerde lichaam zowel de cover van CODE als Lady Gaga’s Born This Way-clip siert. Ooit was hij dakloos, maar tegenwoordig voert hij samen met een groepje buitenbeentjes een freakshow op waarbij hij levende wormen in z’n neus stopt, er  meisjes in bruidsjurken aan vleeshaken in de lucht bungelen, en iemand zichzelf live opensnijdt en weer dichtnaait. Het interview wordt gevolgd door een aantal pagina’s waarin de nieuwste zwarte kledingstukken en accessoires op een rijtje zijn gezet.

Ook boeiend is een interview met de mannen achter het outdoor kledingmerk Arc’teryx LEAF, dat gedragen werd door de Amerikaanse militairen die Afghaanse grotten uitkamden op zoek naar Osama bin Laden. Dan is er nog een artikel over het Off Grid Festival, het Britse festival waar je kunt leren hoe je zelf energie kunt opwekken, groente verbouwt, truien breit en hoe het is om in een woongroep te leven. Het stuk wordt aangevuld met sfeervolle foto’s van de bezoekers – uiteraard met een hoog hippiegehalte.

Echt anders

En precies aan dit soort artikelen ontbreekt het in WAD. Welbeschouwd is WAD eigenlijk één grote opsomming van de nieuwste producten en merken. Over al die merken zijn korte, lovende stukjes geschreven die soms wel erg aan persberichten doen denken. Zo is er bijvoorbeeld een 36 pagina’s tellende sectie genaamd Fusion waarin de nieuwste samenwerkingen op mode- en designgebied op een rijtje gezet worden. En omdat dit de vijftigste editie van WAD is, zijn er tientallen pagina’s gewijd aan merken die eveneens hun verjaardag vieren (zo bestaat spijkerbroekenmerk Edwin vijftig jaar, evenals de Renault 4L).

Voor een blad dat prat gaat op z’n anderszijn (We’Ar Different, weet u nog?) zijn die merken wel wat mainstream. Minder commercieel maar net zo beknopt zijn de rubrieken waarin het werk van pas afgestudeerde modeontwerpers aan bod komt. Als je WAD eenmaal dichtslaat, heb je als lezer op oppervlakkige wijze kennis gemaakt met bijna honderd nieuwe ontwerpers, producten en winkels. En dat is best vermoeiend.

Voor daadwerkelijk different onderwerpen moet je toch echt bij CODE zijn.

Nathalie Wouters (1988) schrijft freelance over mode voor onder andere NRC Handelsblad, NRC Next en VICE.