Presentatie Eva Meijer, De grenzen van mijn taal

Meijer gaat in gesprek met Ellen Deckwitz, daarna is er gelegenheid om op het boek te proosten.

Over De grenzen van mijn taal

Veel Nederlanders slikken antidepressivum. Over de behandeling van depressie is al veel geschreven, over de betekenis ervan minder. In De grenzen van mijn taal gebruikt Eva Meijer haar eigen ervaringen met depressie als grondstof om het fenomeen in kaart te brengen. Het essay gaat in op de waarheid van pubers en existentialisten, en de gedachte aan zelfmoord. Het onderzoekt hoe mensen met terugkerende depressies als scheve bomen doorgroeien – hoe niet hun hersenen maar hun ziel verandert. Het gaat ook over het nut van therapie en taal en ons vermogen om ons in gesprekken met anderen soms opnieuw te kunnen vormgeven. Het is een pleidooi voor in beweging blijven, voor goed blijven kijken en voor standvastig zijn. Uiteindelijk is het een zoektocht – die voert langs inzichten van filosofen en kunstenaars, wandelingen met honden, de troost van stilte, poezen hardlopen en winterbomen – naar wat ons leven betekenis geeft.