Beatrice van der Poel & Thomas Verbogt: Montere Weemoed

De twee kennen elkaar al langer, maar nooit eerder maakten zij samen een voorstelling. Tijdens een avondje wijn drinken in het café ontstond het idee van een voorstelling vol korte komische verhalen en weemoedige muziek. Een collage over tintelend verlangen, kleine belevenissen met grote gevolgen en over het toeval dat geluk heet. Ze beloven er niet in te gaan hangen, ruggen recht, want ze zijn opgewekt van nature, tegen alle klippen op.

Thomas Verbogt schrijft romans, toneelstukken, columns en verhalenbundels en werd voor Als de winter voorbij genomineerd voor zowel de Libris- als de ECI- literatuurprijs. Beatrice Van der Poel is Nederlandstalig singer-songwriter. Haar vorige voorstelling Electric Lady was een ode aan Jimi Hendrix en oogstte vier sterren-recensies.

N.B. We publiceerden eerder een fragment uit Als de winter voorbij is.

Bestel hier uw kaartjes (vanaf €10,-) en bekijk hier de volledige speellijst. 

© foto: Jano van Gool

INTERVIEW
(door Brechtje Bakker)

Hoe kennen jullie elkaar?
Thomas: "Vroeger was ik vaste gast van het VPRO-programma Music Hall, wat wekelijks live werd uitgezonden vanuit studio Desmet in Amsterdam. Beatrice was daar vaak muzikale gast."
Thomas: "Ik vind Beatrice een geweldig goede zangeres en componist. Ontzettend aangenaam om mee om te gaan, en altijd veel lachen. En het allerfijnste om met haar te werken: nooit zeiken." Beatrice: "Echt niet?" "Nee, bij jou is het niet zeuren maar gewoon hard werken. Doorgaan en bikkelen, dat is iets wat me enorm aanspreekt."
Beatrice: "Ik vind jou best wel rock & roll, maar ook heel erg verfijnd. (lachend) Voor mij ben je toch een soort van 'suikeroom'. Na afloop van een concert kocht jij maar liefst tien CD's voor al je vrienden. Dat vond ik zo leuk en lief van je."

Thomas, in jouw laatste boek 'Hoe alles moest beginnen' klinkt veelvuldig de liefde voor muziek door.
"Ik heb altijd in mijn werkkamer muziek aan. Als ik dingen opzoek of opruim is het meestal rock en roll, maar als ik schrijf dan is het meestal Bach. Het is voor mij ondenkbaar dat het stil blijft. B: "Zet je dan Bach op, omdat je dan geen woorden hoort?" T: "Ja, ik wil geen woorden horen, want dat leidt dan weer af".

Wat geeft literatuur jou, Beatrice?
"Dat viel mij op bij onze brainstorm over deze voorstelling. Thomas komt soms binnen met een zin en dan denk ik: Ah! wat een goede openingszin voor een couplet of slotzin voor het refrein. Het kan ook een woord zijn. Dan gaat er een soort luikje bij mij open en mijn fantasie stroomt. Ik schrijf mijn nummers dan op gitaar en breng ze ook op die manier live in deze voorstelling. Op het nieuwe studioalbum zijn ze prachtig uitgewerkt en is het één groot feest qua arrangement.

Afgaand op jullie werk zie ik enkele overeenkomsten: Dicht bij je zelf…
Thomas: "Kom in je werk uit voor wat jezelf belangrijk vindt. Hoe noodzakelijker, hoe beter. Grote of kleine dingen." Beatrice: "Kunstenaars moeten altijd vanuit zichzelf werken. We maken iets omdat we die drang hebben. Niemand zit er op te wachten, maar het moet van jezelf.
Thomas: "Wat ik om mij heen hoor is vaak een aanleiding tot wat ik zelf ga bedenken. Er is altijd wel iets wat met je op de loop gaat."

De Blues dan… 
Beiden: "Ja dat hebben we, absoluut!" Thomas: "Voor mezelf is het altijd een soort zacht verdriet, een glans van melancholie om de dingen heen. En je kunt er wel in gaan hangen, maar je kunt het ook een melodie geven. Je kunt het ook laten zingen."
Beatrice: "Oh wat mooi gezegd. Ik wou dat er een Nederlands woord voor blues bestond. Er is geen goed woord voor."

Taal
Beatrice: "Rock & roll in het Nederlands is gewoon hartstikke moeilijk, elk woord weegt of wordt gewogen. Het is veel kwetsbaarder."
Thomas: "Dat is waar. Het mooiste vind ik dat ik iets niet anders kan zeggen dan zo. En dat het dan ook nog klinkt, taal die een zacht liedje zingt."

Het theater in met Montere Weemoed
Beatrice: " Het moest er een keer van komen, maar het moment wist ik niet. Thomas: "Beatrice belde mij op. Ik vond dit volstrekt voor de hand liggend, dus doen!" Beatrice: "De volgende ochtend zaten we bij mekaar."
Thomas: "We wisten ook meteen wat voor sfeer de voorstelling moest hebben. Welke zeggingskracht en dat het Montere Weemoed zou gaan heten. De emotie tussen afscheid en verlangen, die monter begint en weemoed wordt. Het afscheid van iemand die je langer niet ziet. Dat is niet alleen de weemoed dat je iemand ziet weglopen, maar het is ook de vraag hoe ziet alles er uitziet bij terugzien."
Beatrice: "In de voorstelling haakt het mooi aan elkaar. Ook dankzij de inbreng van Eva. (regisseur Bauknecht, red.) Ik denk dat het heel bijzonder wordt, van een slappe lach naar een kikker in je keel."

Beatrice zingt een gedicht van jouw goede vriend, wijlen Wim Brands (dichter, journalist en presentator van het VPRO programma Boeken, red).

Thomas: "Na het overlijden van Wim wilden we een avond organiseren waar we het verzameld werk van Wim zouden vieren. Dit heb ik met zijn vrouw samengesteld. Zij vertelde me dat ze het fijn zou vinden als er gedichten van Wim gezongen zouden worden. Want Wim wilde dit vroeger zo graag. Ik dacht meteen aan Beatrice. Ze kende Beatrice ook. Ik vond een paar gedichten die zich leenden voor Bee's muziek."
Beatrice: "Ik ken Wim nog uit het programma van Music Hall. Een hele aimabele vriendelijke en leuke man. Toen ik het betreffende gedicht van Thomas kreeg, had ik meteen de akkoorden. Tien minuten later stond er al iets op band." Thomas: "Wat ik echt heel bijzonder vind, is dat het meteen leek of de melodie en de tekst met elkaar ontstaan waren. Dat is absoluut bizar. Het heeft een mooie plek gekregen in de voorstelling. Op een punt waarop het onvermijdelijk was dat dit gedicht nu aan de orde zou komen."

Hoe gaan we de zaal uit?
Tomas: "Ik denk en hoop verzacht ten aanzien van het leven. Beatrice: "En verrast". "Jazeker, en we gaan door."