Leesfragment: We komen van ver

Het poëziedebuut We komen van ver van Carmien Michels verscheen deze week. Lees hier twee gedichten uit de bundel.

In We komen van ver neemt Carmien Michels verleden en voorgangers met nuchtere melancholie op de korrel. Verloren vrienden en geliefden passeren. De een wuift ze speels uit, de ander begraaft ze met de nodige dramatiek. In elk gedicht dringt de vraag zich op hoe ze zich moet verhouden tot anderen, haar ouders, haar alter ego’s en de complexe wereld. Haar gedreven gedichten nodigen uit tot maatschappelijke betrokkenheid, maar getuigen eveneens van onmacht en kritiek op radicaal verzet. Ze bevecht met haar pen elk systeem dat mensen wil knechten. ’s Nachts strijdt ze voort tegen haar eigen angsten, schuldgevoelens en controlezucht. Overdag laat ze los en kuiert ze door de straten van Münster, Parijs, Londen, Jeruzalem en Montreal. De grootstad en haar opzwepende liefde, seksualiteit en diversiteit naait ze dicht op haar huid. Haar gedichten zijn krachtig, vleselijk, gezouten, meedogenloos, guitig, kwetsbaar, sappig en taai tegelijk.

Mijn moeder mijn dochter

Die droom waarin ik zwanger was
van mijn moeder
haar er niet over durfde te bellen

Of toen mijn vader zei
ik wil een meisje zijn

Eindelijk zei ik en
wreef over mijn buik
om te verifiëren
of mijn moeder het had gehoord

Ze schopte heviger dan ooit
net zolang tot mijn vader
kromp en kramp
in zijn glimlach kreeg

 

Belladonna

Macht hebben over iemand
is een moment grijpen
waarin je beiden de waarheid spreekt

Als je lacht en je lacht met jezelf
draag je de wereld als een harnas
om je naakte lijf

Zonder brandwonden kan je niet wegschrobben
de sporen van de trein
die dagelijks over je rijdt

Je grijnst als je in de spiegel kijkt
dit is wie ik ben zeg je als ik eerlijk ben

Je zwijgt over de zwijgzaamheid
die iedere avond wacht
tot je je onder haar te slapen legt

Onmacht is jezelf wijsmaken
dat oude lijken ’s nachts verpulveren
tot ochtendprut
weg te pulken uit ooghoeken

© 2017 Carmien Michels en Polis