Leesfragment: Bokman

Het is Poëzieweek! Daarom vandaag een gedicht uit Dean Bowens debuutbundel Bokman, die deze week verscheen. Lees een fragment en bestel uw exemplaar!

In Bokman graaft Dean Bowen vergeten geschiedenissen op en ontleedt hij de structuren die ons politieke bewustzijn onderdrukt houden. Lyrisch, bevlogen, mededogend, woedend – een dieppersoonlijke zoektocht die universele patronen blootlegt en vele stemmen aan het woord laat.

Dean Bowen (1984) is dichter en performer. Hij publiceerde eerder op Samplekanon en Hard//Hoofd, in onder andere nY en Kunsttijdschrift Vlaanderen, en verwierf faam op vele binnenlandse en internationale podia om zijn buitengewoon bevlogen voordracht. In 2015 won Dean Bowen de Van Dale Spoken Award in de categorie poëzie.

N.B. Bowen sprak ook een gedicht in voor onze podcast.

DEDDIE

wat laat je achter
meer dan wonden dna vertakt
spasmen onder affectieve preken aangerukt
op neerlands canvas

zal op gelijke wijze
het mijne een schaduw als ik
van deddie meer dan hij weet

hoe, ouder nu, hij
regressief de migrantencolloquia terugvindt
in de pensioenpendule tussen thuis en thuis
niet meer

deddie en ik bewegen in onze samenstellingen
uiteen gelijk alles in een onbarmhartig
universum

eigenaardig eigenlijk

hoe plekken voor alles zich vertalen naar
alles een plek

zoals een klein kind pap noemen

alsof je wist dat

ooit

of                                              dat is te zeggen

snel

als ik hopen mag

en ik heb je vergeven wat je bent omdat ik
iedere dag dichter bij jou alsof
blauwdrukken niet herschreven kunnen

‘deddie,’ soms wil ik dat wij een kathedraal
waar we weten welke rituelen er nog altijd in ons huizen
een biecht voor wat er misliep
hoe de pot overkookte
ik bid niet meer                            (‘ik ook niet’)
                                                   (‘ik ook niet’)
                                                   (‘ik ook niet’)
we blijven hangen in de ruimte       (‘ik ook niet’)
als de wierook uit het turibulum

al het andere is wat ik van je
reproduceer als weergalmen

schertsend ademt het gewicht van ons
onvermogen onszelf bijeen te rapen

stapvoets schuift deddie in het metrum van mijn vaders vader steeds meer

een

.Scherf .Man .Hart

Copyright © 2018 Dean Bowen