Leesfragment: Sampler, Niet klagen

Op donderdagavond 10 mei, vanaf 19.30, organiseren Das Mag en Athenaeum Nieuwscentrum en Boekhandel de officiële Finissage van Das Magazin en Lancering van Sampler, het nieuwe avontuur van uitgeverij Das Mag. Lees alvast een stukje uit de eerste Sampler: een fragment uit het verhaal 'Niet klagen' van Sarah Arnolds.

Een B-actrice wordt ontvoerd door haar verhuizers. Een zinkgat slokt leraressen Frans op. Een mysterieus slagroomtaartritueel in Istanboel. Een mager meisje dat eetkampioen wordt. Scheer van verhaal naar verhaal, de Sampler is een uitgelezen kans om nieuwe literaire stemmen te ontdekken. Jong talent tekent niet altijd binnen de lijntjes van De Debuutroman, waarin weinig mag en veel moet. Daarom deze Sampler: acht glimpen van jong talent, nog zonder opsmuk, druk en verwachtingen. Ze wagen zich voor het eerst op het ijs, gewapend met plezier, talent en verbeelding.

WAARSCHUWING. VERLEEN ONBEKENDEN GEEN TOEGANG TOT UW WONING. PRAAT NIET MET VREEMDEN. IN GEVAL VAN CONTACT: HOUD AFSTAND EN OVERZICHT. WANNEER U DENKT ACHTERVOLGD TE WORDEN - U HOEFT NIETS ZEKER TE WETEN, EEN VERMOEDEN IS GENOEG - MAAK U GROOT, MAAK GELUID. WIE OPVALT IS MINDER AANTREKKELIJK, ZEGGEN MOEDERS - NIET DE MIJNE, MAAR IK WEET DAT ZE ER ZIJN. ROEP GEEN BRAND. MENSEN ZIJN ALLANG NIET MEER AANGETROKKEN TOT VUUR. WANNEER AANDACHT GEWENST IS, VERTEL IETS ONGEHOORD PERSOONLIJKS. BENT/KENT U IEMAND DIE DOODGAAT? MAAK TOEHOORDERS DEELGENOOT VAN IETS WAT PIJN DEED. TREK UW BROEKSBAND EEN STUKJE NAAR BENEDEN, LAAT ZE UW LITTEKEN ZIEN.

1.
Ontvoerd worden is helemaal niet moeilijk. Mensen doen het elke dag. In andere versies van dit verhaal ben je een vijand van het regime, een schoolklas, een erfgename, de zoon van Frank Sinatra, de warme, slapende inhoud van een reiswieg. Hier ben je een vrouw.

2.
Al lang voor je carrière als actrice begon, en nog lang nadat hij met een gedempte smak ten einde was gekomen, bracht je vele uren door met het googelen van je eigen naam. Nadat Tom was vertrokken was er niemand meer in je buurt geweest voor wie je deze gewoonte moest verbergen en dus maakte je er een avondje van, met de gordijnen dicht en wijn uit een theeglas. Je at, je dronk, je keek naar jezelf op het scherm van je computer en viel in slaap op de bank, met je contactlenzen nog in. In het begin was het niet meer dan een richtingloze expeditie over het internet, van nieuwsbericht naar filmrecensie naar een oude ranglijst van de atletiekclub van je lagere school; van je eigen naam naar die van vrienden naar die van mensen voor wie alles beter, gunstiger, voordeliger had uitgepakt. Later vond je het forum.
Er bleek een plek op het internet te zijn waar mensen al jaren stills uit je films en van televisie verzamelden – je gezicht, je billen, een open mond – en van commentaar voorzagen. Je kwam erachter hoe vaak je in reportages te ver naar voren had geleund en voor een fractie van een seconde je bh te zien was geweest. Je schrok er niet eens echt van; je was blij dat er vele versies van jou rondhingen die zoveel zorgelozer en spontaner leken dan het lichaam dat achter je computer zoute koekjes zat te eten.
Je carrière, toen daar nog sprake van was, had voor heel even een vlucht genomen door de plotselinge grote vraag naar actrices die sympathieke en betrouwbare vrouwenrollen konden vervullen, degelijk, maar niet onaantrekkelijk: een beetje zoals een beste vriendin, of een vaas. Een van je laatste acteerklussen was die van zachtaardige verpleegster die een kinderwens heeft maar onvruchtbaar is, en die te maken krijgt met een moreel dilemma wanneer een pas bevallen vrouw onder verdachte omstandigheden verdwijnt uit het ziekenhuis en de baby achterlaat op de couveuseafdeling. Het Hart van Mila P. trok nauwelijks bezoekers maar was een lieveling van recensenten. Je begreep het niet: je had jezelf onuitstaanbaar gevonden in deze rol, en je had een heel vreemde, synthetische pruik moeten dragen; het enige wat je voelde wanneer je naar jezelf keek in de rol van Mila P. was schaamte, en de razende jeuk van de kunstvezels op je hoofdhuid. Desondanks werd je genomineerd voor een grote prijs. Niemand had gedacht dat je hem zou winnen, en dat deed je ook niet.
Jouw tijd kwam nog wel, zei je agent, en beiden hoopten jullie tegen beter weten in dat het waar was. Jouw tijd kwam niet en was er nooit geweest. Er waren geen feestjes, geen cocktails, geen uitnodiging voor een spelshow op een tropisch eiland, geen reden om een jurk te dragen of een taxi te bestellen – maar hier, op het forum, was je het bestuderen waard. Je begon de namen te herkennen van de mensen die het meest actief waren. Ze plaatsen foto’s waarvan je je niet kon herinneren waar of wanneer ze genomen waren, en waar je er zo goed gelukt en levenslustig uitzag dat je haast niet kon geloven dat jij het was.

KRANTENJONGEN1
Bedankt voor de compilatie, wel jammer dat haar rechteroog vertekent bij bijv de caps uit Sterren aan tafel, ligt dat aan de resolutie?

Na het incident bij de talkshow, waarbij je van de zenuwen te veel gedronken had en in de kleedkamer per ongeluk een hangkast van de muur trok die de voet van een oude theateractrice verbrijzelde, werd je al helemaal niet meer gebeld om op te komen draven in programma’s en op evenementen. De producent van het programma over campings in Europa dat je al vier seizoenen presenteerde besloot verder te gaan met iemand ‘die wat meer familiegevoel belichaamt’. Je agent wilde dat je in retraite ging. Jij wilde een peperdure, lichtblauwe keukenmixer, kocht hem met Toms creditcard en leerde jezelf voorbeeldige cupcakes maken, besmeerd met glibberig glazuur, die je achter je laptop in een paar happen opat.

De middag dat je vriendin Christine belde werd je zo misselijk dat je op de rand van het bad moest gaan zitten, met je hoofd tussen je knieën.
Wat ben je allemaal aan het doen, schat? vroeg ze. Waar hang je uit?
Je had geruchten gehoord dat ze haar gevraagd hadden om auditie te komen doen voor het campingprogramma, maar je durfde niet te vragen of het waar was.
Gewoon, antwoordde je, waar ik gebleven was. Ik leer gitaar. Ik heb een bitcoin.
Dat is fantastisch, zei Christine. Ze klonk heel ver weg. Voor hetzelfde geld zat ze al in Sri Lanka, wist jij veel. Je haalde je gezicht tussen je benen vandaan en probeerde een glas water te drinken zonder dat Christine je klapperende tanden tegen het glas zou horen. Jullie zouden elkaar snel weer zien.

THEREALREMON
Heeft iemand dan misschien de rest van de foto’s van JFK augustus vorig jaar waar zij in stond? Er is nog 1 foto waar ze op haar rug ligt. Iemand de rest van de foto’s (niet de spreads)? Ik ben wel benieuwd, grtz remon

En dat is hoe het ging. Het woord ‘troosteten’ zei je niets; je wist gewoon niet wat je anders nog kon doen dan kleverige zoetigheid van je vingers likken terwijl je langs de comments op het forum klikte en de rest van je leven piepend en schurend vastliep. Tom ging terug naar zijn ex-vriendin en je deed er niets meer aan om hem terug te krijgen, wat hem niet echt teleur leek te stellen. Je deed boodschappen van het spaargeld dat je vader je in kleine delen overmaakte. Je hield er niet van naar buiten te gaan, en dus ging je niet meer naar buiten. Vanuit je slaapkamer bestelde je sierkussentjes, gezichtsrollers van halfedelsteen die de bloedsomloop zouden moeten stimuleren, en een gitaar die omgerekend drie dollar kostte en zonder snaren geleverd bleek te worden. Je hield van nootjes, van rozijnen in een laag witte chocolade, van plakjes banaan met pindakaas.

[...]

©2018 Sarah Arnolds