Leesfragment: Veracruz

Zaterdag 14 april, Independent Bookstoreday, verschijnt Veracruz van Olivier Rolin. Wij publiceren voor.

Een schrijver wacht in een kroeg op Dariana, zijn geliefde die niet komt opdagen. Korte tijd later ontvangt hij in zijn hotel een enveloppe die vier korte, gruwelijke verhalen bevat. Wie heeft het schrijven gestuurd? Wat is er gebeurd tijdens de nacht toen orkaan Susana over Veracruz raasde? Waarom is Dariana verdwenen? Of is zij een incarnatie van de vrouw uit Baudelaires gedicht 'Voor een passante'?

Een schicht… dan valt de nacht! Gevluchte schoonheid
Die me met je blik plotseling weer op laat leven,
Zie je ik straks alleen terug in de eeuwigheid?

Elders, ver weg van hier! Te laat! Misschien nooit meer!
Ik weet niet waar je vlucht, jij weet niet waar ik ga,
O jij die alles wist, o jij voor wie ik besta!

De raamvertellingen vormen een opstap naar de werkelijke inzet van het verhaal, een reeks beschouwingen over de rol van de literatuur, van waarheid en leugen, fantasie en werkelijkheid.

N.B. Eerder schreef Katelijne de Vuyst voor ons over haar vertaling van Olivier Rolins De weerman (Le météorologue). Ook publiceerden wij eerder recensies van De weerman en De leeuwenjager en Manet en Suite in het Crystal. 

Op een dag in juni 1990 wachtte ik in bar El Ideal aan de calle Moreno op een jonge Cubaanse zangeres, die nooit kwam opdagen. Ze was de revuester van het Havanese Tropicana, dat niet zonder enige zin voor overdrijving beweerde el cabaret más fabu-loso del mundo te zijn. Een striemende regen, die door de wind als een vuile dweil werd uitgewrongen, sloeg op Veracruz neer. De lange houten tapkast van El Ideal waar, behalve ikzelf die er geduld oefende, nog één enkel koppel zat, de vilthoed die op mijn hoofd prijkte, uit een soort verlaat dandyisme (en ook om een beginnende kaalheid te camoufleren), de grote ruit van de bar, die door de regen met sterren werd bezaaid, deden onvermijdelijk denken aan het beroemde Nighthawks van Hopper. Ik was door de Rijksuniversiteit uitgenodigd om een reeks lezingen over Proust te geven. Tot grote verbazing van mijn gastheren, die zelfs verontwaardigd waren, maar niettemin hun best deden dat niet te veel te laten blijken en voorwendden dat ze deze onduldbare inbreuk op de gebruiken toeschreven aan mijn gevoel voor humor, had ik mijn lezingenreeks de titel 'Proust werkt op mijn zenuwen' (Proust me pone nervioso) gegeven. (Eerlijk gezegd werkte Proust niet op mijn zenuwen, of liever, hij deed meer dan dat alleen: maar het zou me te ver voeren hierover uit te weiden.) Tijdens een avond met tequila en mariachi's, waarop ik door mijn collega's was uitgenodigd en me een beetje verveelde, was Dariana verschenen, en ik wist op slag dat ik haar slechts één keer hoefde te zien om haar nooit meer te vergeten. Niet dat ze een opvallende schoonheid was, maar alles in haar uitermate bevallige verschijning straalde vrijheid, intelligentie, fantasie, vreugde uit. Soms schuilt er in een gebaar, een tred, de manier waarop iemand zich ineens omdraait en glimlacht, een opgehaalde neus, méér esprit dan in een louter intellectuele schepping. Méér, of in elk geval duidelijker aanwezig. Een deel van mezelf, wellicht niet het beste, heeft de esprit er van oudsher van verdacht mogelijk gespeeld, gekunsteld te zijn. Ook al koester ik bewondering voor een mooie redenering, een schitterende bewijsvoering, toch zeg ik bij mezelf dat het omgekeerde misschien net zo overtuigend kan zijn. Terwijl de vreugde opgewekt door een elegant gebaar onweerlegbaar is, zij duldt geen tegenspraak. Boven Dariana's ranke lichaam stond een puntig gezicht met enigszins Aziatische ogen en jukbeenderen - ze was een elf, een dwaallicht, een engelensnoetje. Haar wat opkrullende mondhoeken wekten een indruk van eeuwige, heerlijke ironie. Misschien werd ze aangetrokken door de anti-conformistische reputatie die de titel van mijn lezingen me had bezorgd, en door de mateloze spraakzaamheid die de alcohol me die avond gaf, ze kwam hoe dan ook naar me toe, en het mooie liedje begon.

[...]

© 2018 Olivier Rolin