Leesfragment: Zuurstofconfetti

Vrijdag 26 januari verschijnt Zuurstofconfetti, de nieuwe dichtbundel van Elma van Haren. Wij publiceren voor.

Eindelijk nieuwe poëzie van Elma van Haren! Haar laatste bundel was Flitsleemte, alweer jaren geleden, een bundel vol ‘spontane, schotse en scheve gedachten vol zintuiglijke beleving en mentale gewaarwording die je zo een-twee-drie niet in de poëzie verwachtte’ (Vrij Nederland). Poëzie dus, die je wél van Elma van Haren kan verwachten. Ook Zuurstofconfetti belooft weer een bundel te worden waar u watertandend naar uit kunt kijken. Bovendien wordt het een extra dikke bundel dit keer.

Wind

I

Een bord afgekloven botten op tafel.
Wat wil je van mij:
meer vlees?

Waarom kom je langs op deze donkere dag?

Je knarst stevig
het zout uit de molen.
Rondgaan en rondkomen; veel gedraai in de wereld.
Je hoogst uitnodigende maanvormige achterste
bolt ietwat buiten de stoel.
Onbeschaamd kijken, ik kan het niet laten.
Hoe doe je dat toch, zo ergerlijk zijn?
Een slok wijn, een sigaret,
‘Amen’, besluit je. Een woord
zo sterk als
de kop zwarte koffie erna.

Er waait een vrijpostige wind door de gordijnen.
Vlezige scheefte breed in de stoel,
uitgestrekt je lenige lengte.
Beveelt: ‘Eet die tomaten,
voordat de vliegen —’
Je zuigt het vuur in tabak en
staart in je glas, een kuchende punt karmozijn.
Dat is het sein voor al je onzichtbare, voor mij
zeer aanwezige liefjes om zich
bezorgd te laten horen.
Bewolken de kamer, kloppen hol op de tafel,
verven je lippen paars bij elke slok.

Ook al zit je hier heftig te inhaleren in
mijn gezelschap,
mij hou je niet voor de gek!
Ik geef ze gelijk, er zit een rasp in je keel,
spinrag waait los om je ogen,
maar…
niettemin leuk!
Niet minder fantastisch,
je plotselinge bezoek
op deze sombere dag.

 

II

Tegenligger, achtervolger of voorganger?
Hoe uitermate listig ten eerste,
het teder gebaar dat je zaait om me ter plekke te houden,
ten tweede hoe je daar vol aan de tafel zit, kijkt en geniet.
Dan volgt vanzelf
droefheid, oud brood, koffie op.
Voor mijn behoud hou ik gelijke tred
met de regen en trommel standvastig enjambementen.
Als in alles cadans zit, red ik het wel.
Geduld. Niet accelereren, passeren, soleren
en zelf aan kop komen liggen, niet de baas zijn
of groot willen zijn, niet uitblinken in het begeren.

Eigentijds eerlijk gezegd: content veroudert.
Ook jouw inhoud teert weg
en wat ons opnieuw vult hoeft
niet vanzelfsprekend beter te zijn.
We zullen wel zien.
Mooi eraan is dat de zaak openligt, een brok chocolade,
onaf gerond, geen grond van beton, geen baksteen,
geen ijzer, maar iets dat onderzocht uitgezocht
zijn maat nog moet krijgen.

Zo moeilijk zal het niet zijn met
jouw vloeiende jakhals, goud in het maanlicht,
mijn vos, rode gloed in het bloembed,
ons wit gewolf net over de grens van de heide.
Het is zo vanzelfsprekend: luiken sluiten,
vloeren vegen, nog wat hout op het vuur, de tafel
leeg van wat we hebben geschoten.
Het bloed op de borden, roze het sop.

Bedankt dat je langs wilde komen vandaag!

 

III

Onder de lage grijze lucht grazen honderden zwanen.
De herten, de hoenders, de hazen.
Achter de jager, achter de maaier,
achter de minnaar, achter de meester,
achter de draagbaar, achter de beesten,
achter de haag heb ik zwichtend gelegen
in een vlaag opwaaiend blad,
een nat feest, leuk dat je
langs bent gekomen op deze duistere avond,
goed dat je morgen vertrekt
als het opgeklaard is.

 

© Elma van Haren