Vrijdag 8 februari verschijnt Regieaanwijzingen voor de liefde van Franca Treur, met tekeningen van Olivia Ettema. Lees bij ons een fragment!

Geliefden Hanna en Loek besluiten samen een scenario te schrijven. Een liefdesverhaal moet het worden, de personages moeten elkaar krijgen. Maar niet op een clichématige manier. Intussen wordt het steeds benauwder in de huiskamer. Al snel gaan de ramen open en komt de buitenwereld binnen. Aan de ene kant brengt dat lucht, aan de andere kant verleiding. Bestaat de veilige cocon nog of heeft de globalisering automatisch ieders wereld groter gemaakt? Welke concessies doet een filmmaker? Hoe flexibel zijn principes? Kan je de redder in nood zijn van je ex?

In Regieaanwijzingen voor de liefde, dat vlak voor Valentijnsdag verschijnt, wordt het moderne leven gefileerd, met bijzondere aandacht voor de liefdesrelatie. Is het moment dat de personages elkaar krijgen het moment waarop Hanna en Loek elkaar verliezen?

N.B. Eerder publiceerden we voor uit Hoor nu mijn stem en De woongroep.

2. Te licht

Toen Hanna van het Montessori Lyceum naar de filmacademie wilde, lieten ze haar niet toe. Ze moest eerst nog dingen meemaken. De verhalen die ze had geschreven vonden ze heel eigen, maar te klein.
Hanna was toen bij de Blokker gaan werken, al had ze ook wel het gevoel dat ze bij de filmacademie iets anders bedoelden met dingen meemaken. Daarom zocht ze naar een activiteit die illegaal genoeg was om zich moreel te verbreden, en tegelijk veilig genoeg om haar zenuwen te ontzien. Uiteindelijk liep ze op haar laatste dag de winkel uit met een digitale weegschaal zonder te betalen. Het ging probleemloos, omdat ze hem 's ochtends al in haar tas had gestopt, maar haar hart was tekeergegaan als een werkend alarm.
Het verhaal waar ze na dat jaar mee terugkwam ging over een weegschaal waar ze niet op durft, omdat die haar vertelt hoe slecht ze is. Op de filmacademie erkenden ze opnieuw haar talent, maar het was nog steeds te vroeg. Ze bleef dralen bij het prikbord waar kamers werden gevraagd en baantjes aangeboden. Daar ontmoette ze Reinout. Hij wou regisseur worden, maar zijn goede opvoeding zat hem in de weg. Mensen met problemen nemen ze meteen aan, zei hij. Je zou ze bijna gaan verzinnen.
Het jaar dat volgde bracht Hanna door met mokken en verwijten aan haar ouders, tot ze Reinout opnieuw tegenkwam, dit keer op straat. Ze besloten met een handcamera het verhaal van de weegschaal alvast te verfilmen. Met succes, beiden werden daarna aangenomen, en aan het eind van de rit werd Hanna’s scenario over twee eenden de beste van haar lichting.
Via Reinout leerde ze haar huidige vriend Loek kennen, die organisatiepsychologie studeerde en een mooie baan kreeg bij de gemeente. Toen Reinout dit jaar een goede kans had op geld van een fonds, was het Loek die voorstelde een film met z’n drieën te gaan maken. Dat Loek meteen zijn baan opzei vond Hanna niet zo’n geweldig idee. Er was immers nog geen geld toegezegd. Maar Loek, die al heel lang bij zichzelf talent vermoedde, had al besloten kunstenaar te worden.
Zoals bij alle besluiten viel het moment van die beslissing op gewoon zomaar een dag, in zijn geval een dinsdag. Maar ’s woensdags was er iets blijven hangen van de vorige avond, een vreemd gevoel van geluk. Een nieuw tijdperk leek geboren, een tijdperk dat geen halfslachtigheid verdroeg.
Loeks enige zorg is dat hij de dingen die Hanna maakt altijd wat aan de lichte kant vindt. Mooi, maar een tikje verstild, als iemand die leeft door uit het raam te kijken. Zijn ambitie is het om de mensen iets – beng beng – in het gezicht te smijten. Zonder Hanna doet Reinout niet mee, maar eigenlijk zou Loek het script in zijn eentje moeten schrijven, zoals de keuze voor een authentiek bestaan in wezen van hem verlangt.

Copyright © 2019 Franca Treur