Leesfragment: De Hollandse droom (deleted scene)

Vandaag verschijnt bij Lebowski De Hollandse droom van Martijn Simons. Tijd voor een fragment! Maar dan anders. Lees bij ons een deleted scene uit De Hollandse droom.

Nederland, 2009. Rudolf Keller, rechter en sociaaldemocraat in hart en nieren, ziet een toekomstige functie als minister in gevaar komen. Zijn zoon maakt furore met een bestseller over het dubieuze oorlogsverleden van zijn grootvader en zijn dochter belandt in een psychiatrisch ziekenhuis. Dan duiken de twee kinderen van een Marokkaans-Nederlands gezin die hij ooit onder zijn hoede nam, na een stilte van ruim tien jaar zomaar op en komt zijn leven onder nog grotere druk te staan. Hoever zal Keller gaan om zijn idealen waar te maken? En kan hij de erfenis van zijn foute vader voorgoed uitwissen?

N.B. Eerder publiceerden we voor uit Ik heet Julius.

Deleted scene

Als een drugsrunner in een grensstreek jakkert Rudolf Keller de Volvo richting Vinkeveen. Hij probeert zijn ademhaling onder controle te krijgen, wat pas lukt als hij noodgedwongen vaart moet minderen omdat hij het dorp inrijdt en niet door een verkeersdrempel gelanceerd wil worden. Hij schakelt terug, cruiset met een hand aan het stuur, de andere aan de pook door het centrumpje, een vreemde mix van ex-boerenbedrijven en jarentachtigbouw. Na een minuut of vijf, het dorp weer achter zich, parkeert hij in de jachthaven, die er net zo bij ligt als gisteren en de dag ervoor. Godzijdank is niet alles veranderd.
Dat geldt ook voor de onverharde paden die vanaf de parkeerplaats naar de vakantiehuisjes leiden. Die liggen er net zo onaangeharkt bij als altijd. Hij begint te lopen, zijn gedachten zijn bij Houda. Er is op dit moment niemand anders door wiens aanraking en woorden hij zich beter zou kunnen voelen.
De laatste tijd komt het regelmatig voor dat Houda eerder in het huisje is dan hij, en hoewel hij haar heeft opgedragen om altijd de gordijnen dicht te doen zodra het donker wordt (het huis ligt redelijk beschut, maar iedereen die langsloopt kan zo naar binnen kijken), is hij telkens blij als ze het vergeet, want dat betekent dat hij haar even kan bekijken voordat hij naar binnen gaat. Hij kan haar in de kamer zien rondlopen of voor de ramen zien staan. Nog steeds vindt hij het een wonder. Zonder moeite ziet hij weer voor zich hoe ze eruit zag als tienjarig meisje. Hij weet wat ze heeft meegemaakt, hij heeft haar zelf getroost. Hij heeft pannenkoeken voor haar gebakken en grappige dansjes opgevoerd met een keukenschort voor en een pollepel als microfoon. Hij heeft haar met zijn dochter horen lachen en ruziemaken. Die twee, onafscheidelijk. Ze hielden waterballonnengevechten in hun achtertuin en hij heeft ze zo vaak op skeelers, met de motoriek van een pas geboren veulen, over de stoep voor hun huis zien rijden.
Zonder dat de ene dag in de volgende lijkt te zijn vergleden, is dat meisje nu getransformeerd tot een vijfentwintigjarige vrouw in wie hij zeker nog trekken van het kind herkent dat ze ooit geweest is, maar die niettemin ongelooflijk is veranderd. Hij vindt het nog altijd moeilijk te geloven dat zij de eerste stap heeft gezet, dat zij hem aansprak in het ziekenhuis, zogenaamd om het over Evi te hebben. En wat deed hij? Het enige wat hij deed, is zich laten verleiden. Natuurlijk kun je zeggen dat er twee mensen voor nodig zijn, en dat is ook zo. Maar hij zou, omdat hij wat je noemt de bovenliggende partij is, niet alleen qua leeftijd, maar ook wat betreft statuur en ervaring, nooit zelf de eerste stap hebben genomen.
Het is of zij iets in hem geopend heeft. Rudolf is zich de afgelopen tijd met terugwerkende kracht steeds meer bewust van het effect dat hij kan hebben op jonge vrouwen. Hij heeft het meer dan eens meegemaakt. Stagiaires op de rechtbank die bij hem kwamen voor advies of om nog even een door hem gecorrigeerde conceptuitspraak door te nemen. Nooit heeft hij iets met die aandacht gedaan. Het is gewoon niet in hem opgekomen. Sure, hij fantaseerde wel eens over zo'n dame, hij is niet ziek of impotent. Hoewel zijn seksleven met Marloes al jaren geleden is gedoofd en er een stille kilte over hun slaapkamer is neergedaald, heeft hij altijd geweten dat hij nog in staat is tot seksuele activiteit, dat hij een erectie kan produceren waar hij zich niet voor hoeft te schamen. Ja, hij droomde wel eens weg bij zo'n Fleur of Sophie of Justine, zo'n goed opgevoede ex-rechtenstudent met de juiste jaarclub, het juiste vriendje en de juiste ouders. Zijn fantasieën waren banaal en clichématig en gingen meestal gepaard met wild opengetrokken blouses (ach, de bescheiden regen van knoopjes op vloer) en van tafel geveegde paperassen. Het prototypische filmvluggertje, zeg maar. Achteraf voelde hij zich zowel schuldig als opgelucht dat het maar een fantasie was en dat hij zich niet echt op zo'n in kokerrok geperst meisje had gestort. Hij kan zich een smet op zijn carrière niet permitteren, niet met wat hij nog van plan is. Zulke dingen worden in Nederland niet gauw vergeten, daarvoor moet je toch ten minste afzakken naar Frankrijk. Daar kun je met dergelijke escapades zelfs goede sier maken, en als het een beetje meezit een promotie afdwingen, puur op basis van je masculiene overredingskracht, precies de eigenschap waarvan de andere mannen dachten dat het land die nodig had.
Nu het dan toch is gebeurd, hij zich uiteindelijk heeft laten verleiden, hoeft hij zich niet schuldig te voelen over de schade aan zijn huwelijk, omdat er feitelijk niets meer is om nog te beschadigen.
Nog steeds heeft hij, elke keer dat hij Houda ziet, moeite te geloven dat het echt is. Elke keer dat hij het huisje nadert heeft hij een moment nodig om zich ervan te verzekeren dat wat er in het huisje gebeurt geen verzinsel of droom is. Telkens moeten zijn hersenen opnieuw wennen aan wat hij ziet: Houda die in de hoge, verlichte ruimte op de bank ligt en in een tijdschrift bladert, of die in joggingbroek en hemdje bezig was iets eetbaars te bereiden in de kleine keuken. Het is echt, prent hij zichzelf in. Het is echt en het hoeft niet over te gaan.

© Martijn Simons