Leesfragment: 51 manieren om de liefde uit te stellen

28 mei verschijnt Erik Lindners roman 51 manieren om de liefde uit te stellen. Lees bij ons alvast een fragment!

In een bar in San Sebastián zwaait een vrouw naar een man. Zij verzorgt de make-up voor speelfilms en hij is een journalist die wil schrijven over de onafhankelijkheidswens van de Basken. De hartstochtelijke maar kortstondige verhouding die zich tussen hen ontspint, brengt hem dicht bij de mensen, maar niet bij zijn onderwerp. Na zijn terugreis bekijkt hij de films waar zij aan meewerkte, die hem telkens andere verhalen vertellen. Kan men een ander liefhebben in een andere taal?

In 51 manieren om de liefde uit te stellen brengt Erik Lindner een hommage aan een vrouw die haar leven geeft aan de film en die achter de schermen werkt. Een vrouw die haar eigen schoonheid verbergt door de schoonheid van filmsterren te accentueren. In zijn tweede roman zoekt Erik Lindner naar nieuwe nuances in de tegenstelling tussen noord en zuid. Het boek is een kritische ode aan de cinema die zich niet in bochten laat wringen. Vooral is het een boek over de liefde die een lange adem kent en maakt dat men de ander verstaat.

N.B. Eerder publiceerden we voor uit Lindners romandebuut Naar Whitebridge en sprak hij het gedicht 'Opgeschrikt door aanhoudend trillen in het geluidsruim' in voor onze poëziepodcast.

*

In de verte speelt muziek, eerder de begeleiding van een film dan een afzonderlijk nummer. De geur van zwavel verspreidt zich over het stadje nadat het vuurwerk is uitgeknetterd, gezang zet in zodra de muziek stopt. Wolken trekken langs de rots die boven de kerktoren uitsteekt. Water klettert hard op de rotsen tussen de huizen die met hun rug naar de rivier staan, stroomt langs het vierkante plein met de platanen, de slingers die eromheen gedrapeerd hangen, de massieve stenen banken en het houten podium.
Kan ik iemand tevoorschijn schrijven die er niet is? Ik kijk naar hoe de muzikanten het plein op lopen, hun instrumenten uitpakken. De schuiftrompet die in elkaar gezet wordt, op de trompet komt een demper. De klarinet zet in, de mensen houden in cirkels elkaars hand vast en maken elegante sprongen recht omhoog op de maat van de muziek, die voor alles behalve een dans gecomponeerd lijkt.
Is dit het plein waar ze over vertelde? Het kan haast niet anders. De laatste film die ze maakte de zomer dat ik haar leerde kennen, die niet ver hiervandaan is voltooid. De slotscènes zijn allemaal in de nabije omgeving gedraaid. Haar hand is hier geweest, heeft de rand van de stenen bank aangeraakt, er even op gesteund, het plein overziend. Gezien wat ik zie.

*

Karmele haalt de sleutel uit het slot en loopt de winkel binnen, houdt de klapdeuren open en laat de honden vrij. Het is het lunchuur, haar vader is gaan zwemmen. De honden lopen met haar mee naar buiten, ze springen tegen haar op en likken haar handen. Ze sluit af, steekt het plein over en gaat de straat in die uitkomt bij de haven. Hier is het stukken lichter dan in de oude stad, de baai kromt tot aan de bergen op het einde. Een eilandje ligt midden in de baai, op de kustlijn met de uitlopers aan beide kanten. De honden rennen heen en weer, houden telkens stil om even ergens aan te snuffelen, ze blaffen naar de laagvliegende meeuwen. Karmele loopt langzaam over de kade. Ze draagt een witte blouse en een ruimvallende lange rok. Achter haar tekent de Monte Urgull zich af, de berg op het schiereiland. Er staat een Jezus-beeld op de top met een antenne op zijn rug. De haven op dit uur is rustig, her en der dobberen aangemeerde vissersboten. De twee honden liggen hijgend op hun zij op de kade. Kerkklokken klinken op uit de binnenstad. Karmele is gaan zitten, heeft een been opgetrokken en steunt met haar arm op haar knie, haar andere been hangt over de rand van de kade boven het water. Ik weet niet wat ze denkt, zelfs niet of ze vrolijk is of niet, ik weet alleen dat ze zolang ze thuis is hier elke dag zit.
De stad aan de baai is een klein labyrint. Ik kan er een tekening van maken met naast het schiereiland een windroos in zee, twee dwarsstreepjes voor de toegangen naar het centrale plein, de huizenblokken volgekrast. Ik kan met mijn vinger door de plattegrond van straten gaan. De berg op het schiereiland wordt omcirkeld door een grote lus, erbinnen kringelen hoogtestrepen. Links begint onder de haven de lange baai, die beslaat een kromming waarvoor het blad niet groot genoeg is. Aan de overkant van het kanaal dat naast het schiereiland uitmondt in zee, zijn de straten veel breder en lopen naar het station waar de trein uit het binnenland aankomt en omkeert naar de grens, niet ver in het noorden, bij de uitlopers van de bergen.
Aan de ene kopse kant van het plein is een terras, aan de andere kant de bibliotheek. De balkons aan de lange kanten zijn op alle etages genummerd. Daar is een sjabloon voor gebruikt, de cijfers zijn identiek en lijken op die van een typmachine. Het oppervlak van het plein bestaat uit grote tegels. Er staan en rijden geen auto’s. Onder de galerij vind ik een kleine bar waar een groep mannen voor staat, in hun handen grote vierkante glazen met een bodem wijn. Het kost moeite me tussen hen door te dringen naar binnen en eenmaal weer buiten rust te zoeken. Een eindje verderop dan de menigte sta ik voor de enige winkel aan het plein, een deur met zilveren letters, een etalage met foto’s. Het is geen pequillería maar een perfumería, geen kapsalon maar een modesalon. De letters op de ruit van de deur vormen de naam Soler, boven de etalage staat op de pui Perfumería Keni. Op de foto’s in de etalage vallen filmsterren te herkennen, bekende en minder bekende, maar het zijn niet hun officiële persfoto’s. Ze zijn gemaakt tijdens het filmfestival van San Sebastián, bij de presentaties op het podium, op de loper, tijdens de galadiners en hier in de winkel. Door de ruit zie ik een kleine ruimte met in het midden een draaistoel, de wand erachter bestaat uit een grote spiegel. Planken ervoor met tubes, kwasten, spuitbussen, sprays, lotions, oogpotloden, potjes en flesjes. Twee klapdeuren naar een ruimte achter de winkel, een tweede ruimte waarin twee honden piepen, twee kleine witte honden.

© Copyright 2021 Erik Lindner, Amsterdam