Leesfragment: De kleine Steinz

10 oktober 2024 , door Elisabeth Steinz
|

17 oktober verschijnt het tweede boek van Elisabeth Steinz: De kleine Steinz! Wij publiceren voor. Lees de eerste pagina’s en reserveer je exemplaar!

In De kleine Steinz laat hoofdpersonage Elisabeth Steinz zich verleiden door de baldadige woorden van Conrad, ‘een schrijver met enige bekendheid’ die haar groot wil maken. Hij geeft haar het advies om te schrijven over de geboortegrond van haar man, een klein Spaans dorp waar nooit iets gebeurt. Vanaf dat moment mislukt alles.

De kleine Steinz is een messcherpe en humoristische roman over de zin en onzin van het najagen van talent en ambities. Met een perfect gevoel voor timing neemt Elisabeth Steinz de lezer vanaf de eerste pagina mee in een vermakelijk avontuur dat haar bij de grote vragen brengt: hoe verhoudt ze zich als moderne vrouw tot mannen, tot haar eigen ego, tot het schrijverschap en tot ‘het einde der tijden-achtige sfeertje’ in het nieuws.

 

Deel 1

1

Een Nederlandse schrijver met enige bekendheid, laten we hem Conrad noemen, zei dat hij me groot wilde maken. We zaten in een klein, geluiddicht hok met buiten op de deur een rood lampje dat anderen op afstand hield. Niet Conrad, maar de omstandigheden waarin we ons bevonden, en vooral ook het tijdsgewricht waarin we leefden, dwongen me tot een vlugge risicoanalyse. Ja, hij straalde ongemakkelijke seks uit, je bent een schrijver of je bent het niet, maar nee, ik had niet het idee dat hij met me naar bed wilde. Ik twijfelde. Groot hoefde ik niet per se te worden, rijk daarentegen zou wel fijn zijn. Zelf had ik geen plannen, mij kon je niet pakken op nooit vervulde dromen, en misschien, dacht ik, misschien was het wel eens tijd om mijn professionele lot in de handen van een ander te leggen. Misschien was Conrad die ander.
Hij zat onhandig voorovergebogen op een bureaustoel met een kapotte rugleuning een broodje eiersalade te eten. Er droop mayonaise over zijn vingers. Hij vertelde dat hij een nieuw overhemd had, uit China, en hij keek er trots bij. Het shirt had een veelkleurig patroon van honderden kleine bliksemschichten. Tussen de knoopjes bolde de stof op, waardoor hij inkijk had. Conrad leek me iemand die door veel angsten gekweld werd, maar niet door de angst om te mislukken. Het menselijk tekort was zijn vriend, zijn verdienmodel. De bodem zien en beschrijven was de kern van zijn succes. Hij zei dat woord ook heel vaak: de bodem. De bodem betekende voor hem kassa. Eigenlijk zei hij dus heel vaak kassa. Ik denk achteraf dat ik hoopte dat ik van hem zou leren om te mislukken en als rijker mens verder te leven.

Je moet een roman schrijven over dat Spaanse dorp, zei hij.
Ik was er net van teruggekeerd en had hem een foto laten zien van mijn man en zoon die in de brandende zon een oude varkensstal staan uit te bikken. Het dorp heet Añe, wat – daar zijn ze trots op – de kortste plaatsnaam van Spanje is. Het is een van de weinige bijzonderheden. Er loopt ook een wandelroute naar Santiago de Compostela doorheen, maar dat is het wel zo’n beetje. Het is klein en het is niet mooi, zelfs de perverse romantiek die soms in armoede schuilt, ontbreekt. Er wonen twintig mensen, gemiddelde leeftijd negentig, veelal onverstaanbaar wegens slechte gebitten en uitstervende dialecten en allemaal zijn ze nabije of iets minder nabije familie maar toch zeker op de een of andere manier door bloed verbonden. Mijn man, laten we hem Alfredo noemen, kwam er vandaan en wilde er uiteindelijk ook weer naar terug.
De liefde van Alfredo voor zijn wortels was jaloersmakend. Dat er een fysieke plek is op aarde waar je je mee verwant voelt. Een wereld die je begrijpt en overziet en waar de mensen die je tegenkomt een rol spelen in je leven. Dat alles om je heen van jezelf of van de jouwen is, dat wat je ziet samenvalt met hoe je je vanbinnen voelt, dat er geen afstand tot de buitenwereld bestaat, dat jij de wereld bént. Niet dat het een wedstrijd was, maar zijn liefde voor Añe was groter dan zijn liefde voor mij en als ik eerlijk was, kon ik hem dat niet kwalijk nemen.
Conrad zag het helemaal voor zich: hoe ik om mijn huwelijk niet op te blazen naar Añe moest verhuizen. Hij vond dat ik een boek moest schrijven over hoe ik daar langzaam gek werd. Gek van het leven in een gehucht, gek van de Spanjaarden, gek van altijd net iets te pappige paella, gek van het onvermijdelijke writer’s block en natuurlijk gek van mijn man. De promotie kon ik aan hem overlaten. Hij ging me groot maken, zei hij nog eens, en hij veegde een klodder mayonaise van de zijkant van zijn hand af aan het isolatiemateriaal van de studio. Het vleide me dat hij er zo goed over had nagedacht hoe we mijn zwanenzang maximaal konden uitventen.
Goed, zei ik. We doen het.

 

Copyright © 2024 Elisabeth Steinz

Gerelateerde boeken

pro-mbooks1 : athenaeum