Leesfragment: Eerst

25 november verschijnt de nieuwe dichtbundel van Esther Jansma, Eerst. Vanavond kunt u al twee gedichten voorproeven, uit de afdeling 'Het einde is een hoop gedoe'. En u kunt uw exemplaar reserveren of bestellen.

In de 37 gedichten uit Eerst gebeurt zoveel dat het nauwelijks mogelijk is ze samen te vatten in één coherent verhaal. Het openingsgedicht, 'Het huis bleek stenen', is de verwoording van een verschrikkelijk inzicht: misschien wel van het besef dat het dak dat je boven je hoofd dacht te hebben geen enkele geborgenheid blijkt te bieden. Er zijn alleen maar losse stenen, er is geen uitzicht, en misschien zelfs niet eens een uitgang. Maar in het slotgedicht, 'Het raam uit, de dakgoot over', is er een suggestie van iets wat op bevrijding of vlucht zou kunnen duiden. Iemand worstelt zich via een zolderraampje het huis uit naar een 'windpraam van licht'. Is er dan toch verlossing mogelijk? Wie zal het zeggen. Tussen begin en einde speelt zich een heleboel af waarmee we alle kanten op kunnen en op gaan.

Zie ook de twee gedichten uit de titelreeks, 'Eerst', die bij De Revisor online staan.

Het einde is een hoop gedoe

1. Zo gaat het

Liggen we allemaal gezellig gepland op elkaar gepropt
in de slaapruimte van een gehuurd omhulsel omwille
van een toekomst team te builden, steekt er een storm op.

In blinde paniek rollen over veel te kleine britsen
draagt niet echt bij aan het niveau van het gesprek
in dit krakende hout zijn wij een zooi gedoe en gevloek

zoals vroeger in een kluwen om de laatste pannenkoek
de nooduitgang het luik naar buiten hoor ik ons gillen
we willen niet dood de naden van het plafond lekken

water haal verdomme die elleboog uit mijn oog en
dan stilte.We bewegen omlaag. Zijn we nu vergaan
vraagt iemand.Hou je kop idioot zegt een ander dit is

een golf die nog komt, het is rustig nu want het gevaar
trekt zich samen ergens naast ons in een grommende
massa die torenhoog straks over ons heen slaat maar

nu liggen we recht en we dalen in een vriendelijk zeer
gedoseerd tempo als de lift in de nieuwbouw waar
we werken, er is even tijd om te denken, we denken

in de goede woordvolgorde we leven gewoon
of dit is hoe een schip zinkt. Zo gaat een einde dus.

2. Voorbij het bekende

Het water blijft zakken en ik denk steeds er groeit
op een hoogte voorbij wat ik ken en kan denken
een massa, een vuist die zo groot als de wereld
op tafel zal slaan als ik even niet oplet mijn bord
voor mij weghaalt het leven verplettert het zal
iets radeloos groots zijn dat deze volgorde waarin
ik ben ik, armen, benen, woorden door elkaar
hengst tot het nooit heeft bestaan mijn laatste
gedachte zal gaan over het meervoud van dingen
en hoe eenvoudig ze uiteindelijk zijn een glimp
gerafeld hout, een jas die onder water weg zweeft.

Copyright © 2010 Esther Jansma