Leesfragment: In het hoofd van de dichter: K. Michel

Zondag 15 mei is bij de SLAA, in een van de kleinste theatertjes van Amsterdam, voor de zevende maal een van de kleinste maar ook  mooiste poëzieprogramma's van Amsterdam: In het hoofd van de dichter. Praten over poëzie zonder meteen te duiden, niet de tekst staat centraal, maar het schrijven van het gedicht. 15 mei is K. Michel te gast; interviewers Wim Brands en Erik Lindner vertellen waarom.

Het procedé is bekend: wij vragen een dichter, niemand minder dan K. Michel in dit geval, om een kersvers gedicht, het liefst een gedicht dat nog niet af is, naar ons op te sturen. Op de middag zelf wordt dit gedicht uitgedeeld aan het publiek. Ook Brands en Lindner zien het dan voor het eerst.
Het vragen kan beginnen waarna de betekenis langzaam maar zeker de woorden in vloeit.

Het Perron entree: € 5,- | gratis met SLAA passe-partout | reserveren via [email protected]

Zie ook K. Michel bij Lezen.tv.

Erik Lindner: een verfrissende klap

Als docent nam ik altijd het werk van K. Michel mee voor de leerlingen. Het is vakkundig gemaakt zonder saai te worden, spreekt aan en drukt pretenties en te hoog gespannen verwachtingen meteen de kop in.
K. Michel laat zien dat je net zo goed over een barst in het asfalt kan dichten als een concert voor baby’s.
Soms lijkt het alsof er een hand uit de pagina’s opduikt die je even een verfrissende klap in je gezicht geeft. We moeten wel bij de les blijven.
Bij K. Michel is humor een vorm van sport. Het is een bloedserieuze zaak. Je moet de afstand meten, de bal goed raken en het juiste effect meegeven.
Om in termen van de sportjournalistiek te spreken: hij beleefde een sterk debuut met Ja! naakt als de stenen, nam zijn eerste piek met zijn derde bundel Waterstudies, demarreerde even met zijn vierde bundel Kleur de schaduwen en herpakte zich opnieuw met Bij eb is je eiland groter.
Wie denkt dat zijn werk alleen maar licht en frivool is, doet er goed aan ‘Gemalen glas en identiteit’ in zijn verzamelboek In een handpalm te lezen. Daarin vergelijkt hij, via een citaat van Octavio Paz, de druk om iemand te zijn in de maatschappij met het mengen van gemalen glas door het voedsel van honden.
Soms is hij bijna natuurkundig gebiologeerd door de natuur. Kan hij eindeloos stilstaan bij iets als een waterdruppel. Hij is verwant aan zekere tekenaars, zoals Jan Andriesse.
Zijn gedicht ‘Glas is een trage vloeistof’ is ooit in het Frans vertaald. Toen iemand het terugvertaalde zonder het origineel te kennen stond er ‘Kaas is een langzame zaak’.
Gras droomt van Mongolië. De ontvangsthal haalt adem door de draaideur. Gapen koelt de hersenen. Nederland is een gigantische open dag en het leven een lopend buffet. Maar Michel kan ook ontroeren, zoals in het gedicht ‘Slaapliedje’:

als de mensen slapen chrisje
zijn ze van bomenhout
klop zachtjes tik
tok op de zijkant

en als het toeval wil
doet iemand het donker open
kun je door het bos
van de dromen lopen

Wim Brands: hij kijkt omlaag

Waarom K. Michel zo'n goede dichter is ontdekte ik tijdens een korte reportage die we maakten tegenover onze Amsterdamse studio. We stonden aan de overkant van het water. En het was de bedoeling dat we zouden praten over een klein stukje van de stad. Het gaat om een paar vierkante meter.
Hoe kijkt een dichter dan?
Eerst kijkt hij niet echt.
Hij bakent de plek af, beent er omheen, als een cocker spaniel in de branding, aan het begin van de zomer.
Dan staat hij stil.
Zijn onderzoek kan beginnen.
De meeste mensen kijken omhoog, ik weet niet waarom.
Zo niet K. Michel.
Schoorvoetend zet hij een paar stappen. Hij volgt zijn voeten, je kunt zien dat hij denkt met zijn voeten.
Hij blijft omlaag kijken.
Wie een stad wil leren kennen, hoe klein het stukje ook, kijkt omlaag.