Leesfragment: Hou me vast

24 februari verschijnt de nieuwe roman van Hans Münstermann: Hou me vast. Vanavond kunt u al de eerste pagina's lezen.

Schitterende liefdesroman van de meester van de emotie

De jonge studente Zelda is gefascineerd door een van haar docenten, die zijn privézaken angstvallig geheimhoudt. Tijdens een etentje licht hij toch een tipje van de sluier op: er is een grote liefde in zijn leven. Zelda rust niet voordat ze het hele verhaal boven tafel heeft. Met grote gevolgen voor haarzelf.

Oud-AKO Literatuurprijswinnaar Hans Münstermann schreef met Hou me vast een krachtige liefdesroman vol vaart. Het psychologische spel waarin Zelda's lot bezegeld wordt, laat bij de lezer een diepe indruk achter.

N.B. Zie ook onze voorpublicatie van Ik kom je halen als het zomer is, Münstermanns vorige roman.

Deel een
Grote Liefde

Flitsende camera’s

Op het podium van de grote zaal zitten meer dan dertig kandidaten die allemaal persoonlijk worden toegesproken. Zelda is als een van de laatsten aan de beurt. Het is snikheet. Tijdens het wachten droomt ze weg om dan ineens weer wakker te schieten. Ze hoort een speech in de taal van Twitter. Heeft ze iets gemist? Is ze al aan de beurt? Vanuit het licht van de schijnwerpers zoeken haar ogen de genodigden. Studenten, vaders en moeders, docenten.
En Matussek.
Steeds weer zoekt ze hem tussen de anderen in de schemering van de zaal. Daar ergens zit het antwoord op haar levensvragen. Tussen broers en zussen, vrienden, opa’s en oma’s. Weer sluit ze haar ogen. Ze tekent grillige vormen op de binnenkant van haar schedel. Als ze haar ogen weer opent ziet ze hem zitten.

Het is pas zeven uur. Honderden mensen kijken opgewekt in haar richting. Ze luistert naar een toespraakje. Het zoveelste diploma wordt uitgereikt. De zaal is hysterisch. Camera’s fl itsen, alles wordt vastgelegd. Zelda zal in fi lms en albums terechtkomen. Over tien jaar zullen mensen nog vragen: ‘Wie is dat meisje in die hoepeljurk? Is dat…?’ In de zaal ziet ze ook haar vader en moeder zitten en ze wordt helemaal week.
Als het moment gekomen is voor de uitreiking van haar diploma staat ze op en loopt naar voren. Haar persoonlijke begeleider houdt een korte speech, die alle hoogtepunten van de afgelopen jaren moet markeren. ‘Zelda,’ zegt hij, ‘is een feestje. Je weet alleen nooit of je welkom bent.’ De zaal lacht welwillend. Hij maakt grap na grap. Maar zijn grapjes geven een vertekend beeld van de afgelopen jaren. In haar hoofd zit het ware verhaal. Alle aantekeningen die ze in haar dagboek heeft gemaakt komen tot ontploffi ng en dwarrelen door haar hoofd, als bij iemand die doodgaat en in een fl its herinneringen ziet oplichten. Ze hoort de zaal lachen. Maar is haar leven een komedie? Een farce? Nee. Het is een serieus verhaal. Ze zou kunnen vertellen wat ze heeft meegemaakt, alles wat ze geleerd heeft toepassend.
Hier, op dit podium van menselijke hartstocht. Op deze laatste dag van haar leven.

Gedumpt

Eerst was ze verliefd geworden op Omar.
Ze had het, eerlijk gezegd, nog nooit gedaan met een jongen. Niet op die manier. Voor Zelda was het al een ervaring om het woord dance party uit te spreken. Er begon een nieuwe fase in haar jonge leven. Ze had Omar heel dierlijk leren kennen. Ze had het gedaan. Maar dan écht. Ze had belééfd wat erover gezegd werd. In extase. Eindelijk was ze deelnemer geworden aan het grote internationale passiespel. En aan wat daarna kwam. Dat vooral. Kort samengevat: hij was met de boodschappen gooiend weer weggegaan uit haar leven. Haar prille liefdesleven.
Omar sprak niet meer met haar. Ook niet in honderdveertig tekens. Keek haar niet meer aan. Zonder dat ze wist waarom. Ze was diep verontwaardigd. ‘Zo ga je niet met mensen om!’ stond er met grote letters in haar dagboek. Hij hoefde haar niet te masseren en ook niet te twitteren, maar hij kon toch iets zéggen? Gewóón doen? Moest ze hem nu ontvrienden en haar status veranderen in single? En dan lezen wat haar ex allemaal deed, de leuke afspraakjes die hij had? Want alle vrouwen keken op de pagina van hun ex.
Ze was beëindigd. Dat besef drong hoe dan ook scherp tot haar door. Het was uit. Wat moest je daarna doen? Hoe kon je als gedumpt persoon ooit nog leuk leven? Het geluk van toen was nog zo dichtbij. Zo voelbaar en gloeiend. Ze had hem altijd meteen de trap op naar bed gesleept als hij voor de deur had gestaan. Maar nu kon ze geen orde meer scheppen in haar gevoelens. Zelda was het even helemaal kwijt. Ze had echt een persoonlijke crash.
Waar moest ze troost vinden toen de liefde gestrand was?

Die arme schatten

En het was niet alleen Omar.
Haar vader at een keer bij haar in het studentenhuis. Het ging niet zo goed met hem. Er waren bepaalde spanningen. ‘Mamma doet zo raar,’ zei haar vader. De vrouw die ze liefhadden. Haar moeder zat laatst op haar Facebookpagina. Dat deed haar denken aan die keer dat ze als dertienjarige met een vriendin lichtelijk seksuele onderwerpen besprak toen haar moeder binnenkwam met thee en koekjes en erbij ging zitten alsof ze ook een vriendin was. Maar haar vader gedroeg zich ook vreemd. Hij wilde dat haar moeder opgenomen werd. Het was haast niet voor te stellen. Haar vader en moeder vergalden hun leven. Zelda begon anders naar hen te kijken. Begon onaardig over ze te praten, ze kreeg zo’n toon. Zelda merkte het zelf. Dat verdienden ze niet. Die arme schatten.
Gelukkig moest ze hard werken. Dagen van twaalf, veertien en zelfs zestien uur waren geen uitzondering. Elke ochtend bewegen, spraak, spel, regiestijlen. Ze lazen elke week een klassiek toneelstuk en zagen een klassieke fi lm. Het was geweldig interessant allemaal. Maar soms zakte ze doodmoe weg.

Het thema liefde

Tot haar aandacht werd getrokken door Matussek.
‘Stel je voor,’ hoorde ze hem zeggen, ‘er staat een ruimteschip voor de deur. Je kunt instappen. Je zult alle geheimen van het universum leren kennen. Andere planeten, misschien leven. Als je alles hebt gezien mag je oud en wijs terugkeren naar moeder aarde. Ga je mee?’
Dat ruimteschip leek een uitkomst in de ogen van een jonge vrouw met liefdesverdriet. Maar ze wilde weten of er hier liefde was. Op aarde. Misschien was de aarde de enige plek waar liefde bestond.
Liefde. Dat was het enige thema waarover ze oprecht kon praten en denken in het hier en nu. Dat ging haar werkelijk heel gemakkelijk af. Elke dag was ze ermee bezig. Met het hele verhaal.

Ze lette scherp op. Net als haar klasgenoten Jacky en Cassandra. En Bob en Omar. Zelda zag hun monden openstaan terwijl ze luisterden naar wat Matussek nog meer ging zeggen. En dat was niet mals. Jacky viel zowat fl auw, die zat zo raar uit haar ogen te kijken.
‘Er moet een kruistocht komen tegen kunst en kunstenaars.’
Matussek was een knappe man. Die omstandigheid gaf een aparte lading aan zijn woorden. Dat zou anders geweest zijn als hij het uiterlijk had gehad van een vakidioot. Maar hij zag eruit als een fi lmster uit een oude fi lm. Bij zijn elegante verschijning zou je eerder denken aan de fatsoenlijke en redelijke mededelingen van een ervaren pr-medewerker. De woorden van deze man alarmeerden Zelda overigens niet. Dingen werden in dit gebouw snel emotioneel. De temperatuur kon ineens hoog oplopen. Door een misverstand, een grap of een provocatie. En misschien was Zelda nog te veel bezig met Omar, die haar kapot had gemaakt.

Die avond gebeurde er iets wat ze wilde delen met haar vriendin.

© Hans Münstermann 2012