Leesfragment: Verloren mensen

Op 15 oktober verschijnt Verloren mensen van Mirjam Rotenstreich. Wij publiceren voor: 'Net als toen wilde ze ontsnappen aan de beklemming. Maar ontsnappen alleen was niet genoeg. Ze moest loskomen van wat haar leven al zo lang bepaalde. Van de diepgewortelde en steeds terugkerende angst die haar ook haar relatie met Thomas had gekost. En nog erger: van de angst voor die angst.'

Mirjam Rotenstreich (1959) is schrijfster van de roman Salieristraat No. 100 en stelde diverse bloemlezingen en boeken over literatuur samen. Ze is de vrouw van A.F.Th. van der Heijden en de moeder van Tonio. Ze schreef Verloren mensen tijdens haar rouwperiode om de dood van haar zoon. Het schrijven vormde een baken in de donkere tijd.

In Verloren mensen wil Abbi na de dood van haar ouders in het reine komen met de sporen die haar jeugd na liet en besluit de rust van Zwitserland op te zoeken. Ze huurt een villa in Lugano, een plaats uit haar jeugd, zo herinnerde ze zich, waar ze gelukkig was. Haar verhuurder, de eigenaardige Philip, doet alsof hij haar vaker heeft ontmoet. En dat niet alleen: hij voorziet ook gebeurtenissen in haar leven. Abbi probeert Philip te negeren, totdat enkele voorspellingen uitkomen. Ze ziet in dat ze zo snel mogelijk weg moet, want Philip voorspelt zelfs haar dood.

Nu Abbi Mandelbaum de grens met Duitsland passeerde, had ze het gevoel echt op weg te zijn naar Lugano. Vroeger wilde haar vader altijd om vier uur in de ochtend de straat uit rijden als ze naar Zwitserland op vakantie gingen. Abbi was op hetzelfde tijdstip uit Amsterdam vertrokken. Ook als ze kalm aan deed, kon ze Bazel makkelijk in één dag halen. Het was eind april en Abbi hoefde zich niet te haasten. Een half jaar had ze zichzelf gegeven om in Lugano tot rust te komen. De plaats waar zulke mooie herinneringen lagen. Waar een paar heerlijke weken lang alles anders was dan thuis, terwijl ze toch dezelfde mensen om zich heen had. Net als toen wilde ze ontsnappen aan de beklemming. Maar ontsnappen alleen was niet genoeg. Ze moest loskomen van wat haar leven al zo lang bepaalde. Van de diepgewortelde en steeds terugkerende angst die haar ook haar relatie met Thomas had gekost. En nog erger: van de angst voor die angst.
Thomas zei dat hij werd aangetrokken door wat hij ‘haar natuurlijke schoonheid’ noemde. Zelf was ze zich daar niet van bewust. Abbi maakte zich nooit op, liep in slonzige kleding en liet haar haar zitten zoals het zat. Thomas wilde het beeld verfraaien. Hij stileerde Abbi, koos kleren voor haar uit, gaf aan hoe ze make-up moest gebruiken en stuurde haar naar een kapper die even duur was als een notaris. Hij genoot ervan dat Abbi onder zijn handen opbloeide en dat anderen het hoofd omdraaiden als ze passeerde. Maar vooral hield hij van haar vermogen te observeren en te luisteren, en pas iets te zeggen als het zin had. Wat hij haar doorzettingsvermogen noemde, was doodgewone koppigheid.
Ze ontmoetten elkaar voor het eerst toen Abbi als journalist voor het Joods Israëlitisch Weekblad op pad gestuurd werd voor een interview met een beeldend kunstenaar. Thomas moest een portret van de nukkige man maken.
Abbi hield van Thomas’ felle groene ogen, maar ze aanbad hem om wie hij was. Waar hij binnenkwam gebeurde iets. Hij was getalenteerd, de spil in een gezelschap en hij kon prachtig vertellen over zijn reizen als fotograaf. Hij keek altijd verder dan de lens.
Thomas’ credo over het huwelijk was dat het nooit kapotgaat door een gebrek aan liefde, maar door een gebrek aan vriendschap. Hun breuk had niets te maken met een gebrek aan vriendschap, wel met levensdrift: het niet ten onder willen gaan samen met de ander.
Abbi’s moeder en vader waren kort na elkaar overleden. Daarmee leek het moment aangebroken dat Abbi en haar oudere zus Zizzel ook het verdriet en de pijn moesten begraven. Dat had de therapeut gezegd bij wie de zussen regelmatig steun zochten. Hij kon het mooi vertellen. ‘Ik doe niets anders dan benoemen wat jullie weten, maar niet willen zien’, zei hij. Hij had gelijk.
Abbi besloot dat de tijd gekomen was om te handelen. Zizzel kon er niet zomaar voor lange tijd tussenuit. Ze werkte aan een groot project van het ministerie van Buitenlandse Zaken dat de gevolgen van de bezuinigingen op ontwikkelingssamenwerking in kaart moest brengen. Bovendien geloofde ze niet dat het haar zou helpen om, zoals ze het uitdrukte, ‘in een hutje op de hei te gaan zitten’. Al heette die hei dan Lugano. Zizzel beloofde dat ze langs zou komen als haar zus haar draai daar had gevonden. ‘Of als je heimwee krijgt.’
Abbi kreeg altijd en overal heimwee. Zizzel kon zich dat niet voorstellen. Het liefst was ze weg van huis, voor het ministerie projecten in het buitenland bezoeken of conferenties bijwonen. Abbi’s heimwee had te maken met verlatingsangst, had de therapeut hun uitgelegd. Dat Zizzel al jaren een latrelatie had en zich daar goed bij voelde, paste volgens hem in datzelfde patroon. Maar daar was Zizzel zelf ook al achter gekomen.

Bij elke auto die haar op de snelweg inhaalde, keek Abbi even nieuwsgierig opzij. Allemaal mensen met een doel, met hun eigen zorgen. Terwijl ze uiterst rechts bleef rijden en niet harder dan honderd, fantaseerde ze over de bestemming van de andere reizigers.
In Bazel ging ze haar neef Joshua opzoeken. Joshua was de zoon van Tante Hena en Oom Herman. Zizzel had Joshua altijd een raar mannetje gevonden. Het was nergens op gebaseerd, maar ze mocht hem niet. Wel was Abbi Joshua dankbaar voor iets wat eigenlijk maar voor een deel aan hem te danken was. Via hem had ze Raymond leren kennen, haar eerste grote liefde. Tijdens een noodgedwongen verblijf in Bazel werden ze aan elkaar voorgesteld. Raymond was nooit meer uit haar gedachten geweest, en natuurlijk idealiseerde ze hem. Maar dat mocht met een jeugdliefde, vond ze.
Tante Hena en Oom Herman hadden indertijd een slagerij waarvan ze goed konden leven. Ze verwachtten van Joshua dat hij het bedrijf over zou nemen en zou uitbouwen, maar hij had andere plannen. Meer dan dat haar neef al jong ‘in zaken’ was gegaan, wist Abbi niet. Totdat hij op een dag haar moeder belde met een uniek aanbod. Hij werkte sinds een jaar bij een gerenommeerde Zwitserse bank. Op eigen initiatief benaderde hij zijn Joodse familieleden. Hij rekende hun voor wat het opleverde als ze hun spaargeld op zijn bank in Zwitserland zouden zetten. Ieder ander die hun dit had voorgelegd, zou met het grootste wantrouwen zijn afgepoeierd, maar met Joshua van de slagerij ging de een na de ander in zee. Het goede nieuws dat het rendement dat hij hun had beloofd ook behaald werd, verspreidde zich snel. De klantenkring breidde zich uit naar vrienden en kennissen. Ook Abbi’s moeder opende op aanraden van Joshua een rekening in Zwitserland. Bij de bank had men algauw in de gaten dat die jongeman – Joshua was in die tijd begin twintig – veel voor hen kon betekenen. Hij maakte snel promotie en bleef klanten binnenbrengen. Nu was hij directeur van een filiaal in Bazel.
Voor zover Abbi wist, was Joshua van huis uit orthodox. Zelf had Abbi de Joodse wereld de rug toegekeerd. Ze had meerdere keren ondervonden hoe schijnheilig het fanatisme van anderen was. Toch was ze trots op haar Hebreeuwse naam Abigaïl: ‘vreugde van de vader’. Liever dan het Jiddische Zizzel, dat ‘zoet’ betekent.
Toen Abbi na de dood van haar ouders het plan opvatte een half jaar naar Lugano te gaan, wilde ze een deel van het geërfde geld van de Zwitserse rekening incasseren. Haar eigen spaargeld was niet toereikend om lange tijd zonder inkomen te kunnen overbruggen. Na een conflict bij de krant had ze de eer aan zichzelf gehouden. Wat ze als freelancejournaliste en tekstschrijfster bij elkaar sprokkelde, kon ze tijdens haar verblijf in Lugano niet verdienen. Ze belde Joshua, die heel blij was om van haar te horen. Geld opnemen kon, maar er moesten wel wat formaliteiten geregeld worden als Abbi een deel van het spaargeld op een lopende rekening wilde laten overschrijven. Het was een tijdrovende procedure die hij kon verkorten als ze persoonlijk zou langskomen. Abbi stelde hem voor elkaar in Bazel te zien. Ze spraken af dat zij naar zijn huis zou komen om van daar de zaak af te handelen. Voor de nacht reserveerde ze een kamer in hotel Merian Am Rhein. Daarna zou ze via de Gotthardtunnel doorreizen naar Lugano.
Veel contact was er tussen neef en nichten nooit geweest. Na het overlijden van Tante Hena stuurde Abbi een kaartje naar Bazel. Joshua reageerde onverwacht met een bedankje. Het was een onpersoonlijk briefje, maar hij had evengoed de moeite genomen.
Op de begrafenis van Abbi’s moeder was niemand van de toch al niet grote familie aanwezig. De enkele overgeblevenen waren gebeld en gemaild om hen van het overlijden in kennis te stellen. Niemand was in staat of had de moeite genomen afscheid te nemen. Haar vriendinnen had hun moeder tijdens haar leven al van zich vervreemd. Die pasten voor huichelachtig medeleven achteraf.
Haar vader stierf zeven dagen later. Toen was de belangstelling iets groter. Thomas kwam er speciaal voor terug uit Zweden, waar hij een fotoreportage maakte. Ze waren net twee maanden uit elkaar.
Voor Abbi was de dood als een familielid over wie veel gesproken werd, maar dat zelden langskwam. De eerste keer dat ze de dood echt aankeek, was toen de vrouw die ze Tante noemde, lag opgebaard.
Tante en Oom waren geen echte oom en tante. Mama en tante Bracha waren tijdens de oorlog naar hun huis in Sint Pancras gebracht door Nellie, een verpleegster.
Toen Abbi en Zizzel als kinderen een keer in Sint Pancras bij Tante op bezoek waren, nam Oom ze mee naar de kast. Hij deed de deur open en haalde de houten vlonder weg. Een stikdonker gat in de aarde kwam vrij. In de tuin van de buren had Abbi ooit een grote kei van zijn plaats gerold. Eronder was de grond vochtig, met allemaal krioelende beestjes. In de kast rook het nu net als onder de steen.
‘Hier stopten we jullie mama en tante Bracha in als er onraad dreigde,’ zei Oom.
‘Wie heeft dat gat gemaakt?’ wilde Zizzel weten.
‘Ik heb het met mijn eigenste handen uitgegraven’, zei Oom.
Abbi vroeg: ‘Waar is al het zand gebleven?’
‘De aarde? Die heeft Tante gebruikt om haar planten te verpotten. Ze stierven een voor een. De wurmen kropen eruit.’
Abbi deed een kleine stap naar voren. Ze zag haar moeder en tante Bracha als meisjes op de zwarte bodem zitten. Nee, Abbi en Zizzel hurkten daar zelf. Ze luisterden met ingehouden adem naar zware voetstappen op de houten kamervloer. Er kriebelde iets op Abbi’s blote arm. Het kon een regenworm zijn. Een spin. De staart van een veldmuis. Ze knepen elkaar, zoals altijd in het donker. Normaal zouden ze gillen, maar ze mochten zich niet verraden, dus dat kon nu niet. De kastdeur ging knarsend open. Gelukkig lag het houten vloertje op z’n plaats, met emmers verzwaard. Boven hen hingen de werkschorten van Tante en de ketelpakken van Oom.
‘Hier gibt’s nichts.’ De kastdeur werd met zo’n kracht dichtgesmeten dat er klontjes aarde op Abbi en Zizzel neerregenden.

Copyright © by Mirjam Rotenstreicher, 2013