Leesfragment: Hier kijken we naar

30 januari verschijnt Hier kijken we naar, de nieuwe dichtbundel van Hannah van Wieringen. Op Athenaeum.nl alvast een voorproefje.

'niets geloven wij niets verbergen wij dan ook niets
wij staan ons hier dood te dansen – of niet soms?
zoals zij daar met de ogen al gesloten
het transparante meisje of droomt ze'

In Hier kijken we naar beschrijft Hannah van Wieringen het feest van een naadloze nacht in de stad, ze temt een zeepaardje, vat een telefoongesprek samen, gedenkt te sterven, is sceptisch over wat de taal vermag, bezingt toch het woord ‘alles’, alsook een dode eend en een doorkijkbloes. Ze reist af naar het maanwater en neemt afscheid van een jongen die je kunt vertrouwen.

Het geheim van leonard cohen

leonard cohen is zeven als zijn vader sterft
in de voorkamer ligt hij hij verdwijnt niet
de stilte onder de deur van de werkkamer door
wordt luider luider de lege jas in de gang licht helder op

wat nodig is zijn wijnrode vlinderdasje
hij tornt het open met een schaar
hij schrijft een korte zin op wit papier
hij schuift de opgevouwen zin naar binnen
en begraaft het bij een struik

dit lijkt te werken
later in de week
ziet hij zijn vader kleiner worden
scheut voor scheut
omgekeerd als ingegroeid de aarde in
versneld daarna het dichtgroeien van de grond

ik ben er ook sta in de pergola te kijken
feiten te verzwijgen – noem het schrijven
volg dichters die de blauwe vingers van mijn hals verjagen
tast onwillekeurig naar mijn boord

en in een cyclische herhaling
begraaft leonard cohen de vlinderdas van zijn vader

 

Wat liefde niet is

liefde is
niet weggaan

zo simpel is het soms
een leven lang

ik heb dit van een jongen
die je kunt vertrouwen

soms is liefde meer dan blijven
soms is liefde dit

alleen in een kamer zitten
aan alle mensen die weggaan denken
naar je benen kijken
en niet kwaad zijn op jezelf

 

Panorama bar

wij zijn clubkids sloeries allemaal
zo manisch kussen we elkaar
aan de muren opgeblazen foto’s van onze geslachtsdelen
opengesperd voor de wereld te zien

een machine tuft over ons een droomgordijn
of jij met je zakje pillen tussen je tanden
ik draag m’n kortste broekje en een mes in mijn laars
omdat ik lange benen snelle vingers heb

de luiken klappen nu en dan traag open
wat is daar buiten storm of stilte
zoals de ogen van deze avantgarde bezeten
of zoals de jouwe vastberaden leeg

niets geloven wij niets verbergen wij dan ook niets
wij staan ons hier dood te dansen – of niet soms?
zoals zij daar met de ogen al gesloten
het transparante meisje of droomt ze

© Hannah van Wieringen