Leesfragment: Koningin van de korte baan

Van Manon Uphoff verscheen recent de verhalenbundel De zoetheid van geweld. Aan het komende nummer van Schrijven Magazine, dat vanaf 4 april verkrijgbaar is in het Nieuwscentrum, vertelt zij dat een kort verhaal niet volgens het calvinistisch model hoeft te worden opgebouwd, waarom het dansende plastic zakje uit American Beauty zo tot de verbeelding spreekt en hoe een digestive crisis een verhaal tot leven brengt. 'Af en toe heeft een verhaal zo’n bonkende, kloppende vaart dat ik er alleen maar achteraan hoef te lopen.'

N.B. zie ook ons leesfragment uit, en onze bespreking van Manon Uphoffs De zoetheid van geweld.

Door Hinke Hamer

Ik las De zoetheid van geweld en dacht: wat zou ik trots zijn als ik dit had geschreven.

Trots? Trots op een eindproduct ken ik niet, soms ontstaat trots wel tijdens het schrijven. Ik ervaar soms jubelmomenten als ik achter mijn computer zit en voel dat ik iets bij de kladden heb. Het is als goud zoeken: ik weet dat er maar weinig is en dan vind ik zo’n klompje! Dat voelt heerlijk. Als zo’n boek eenmaal is verschenen en beoordeeld wordt door anderen, dan ben ik blij met goede besprekingen omdat die bevestigen dat ik inderdaad een klompje goud te pakken had. Een negatieve recensie veroorzaakt een ravage in mijn hoofd en maakt dat ik me afvraag hoe ik het zo fout kon zien. Het besef dat ik geen goud, maar kennelijk een stukje blikkerend lood te pakken had, voelt als diepe, doffe ellende.’

Heeft u jubelmomenten beleefd bij het schrijven van De zoetheid van geweld?

Zeker. Af en toe heeft een verhaal zo’n bonkende, kloppende vaart dat ik er alleen maar achteraan hoef te lopen. Dat beleefde ik bij het schrijven van Verkloot, het meest ongeslepen verhaal uit deze bundel. Ik wist meteen dat ik het niet zou bijschaven, dat het ruig en ongeordend moest blijven, als een klont aarde waar de wortels nog uitsteken..
‘Jubelmomenten zijn ook de momenten waarop ik me realiseer dat ik, zonder het te weten, mijn hersenen opdracht heb gegeven om iets op te zoeken. Toen ik me recent verdiepte in een personage dat gefascineerd is door sterren, kwamen de herinneringen aan een boek over sterrenkunde dat ik als kind had gelezen, en dat ik vergeten was, terug. Dat was een klein moment van puur geluk.’

Korte verhalen verkopen niet in Nederland. Hoe verklaart u dat?

Er is een periode geweest waarin uitgevers hun bekende auteurs vroegen of ze nog iets in de la hadden liggen – reuteltjes of dreuteltjes – en die ze dan, hup, verpakten als zo’n inpakken-en-wegwezen-bundeltje. Vaak waren dat soort bundeltjes slordig samengesteld, waren de verhalen niet op elkaar afgestemd, waardoor bij lezers de indruk kon ontstaan dat korte verhalen wegwerpartikelen zijn. Door het in de markt zetten van minderwaardig werk hebben uitgevers en schrijvers zelf meegewerkt aan het krakkemikkige imago van het korte verhaal.’

Het volledige interview lezen? Neem voor dinsdag 25 maart een abonnement op Schrijven Magazine. Het komende nummer is grotendeels gewijd aan het schrijven van korte verhalen.