Leesfragment: Een medaille van vlees en bloed

De shortlist voor de Bronzen Uil 2015 is bekend. De Bronzen Uil is een prijs van 5.000 euro voor de beste Nederlandstalige debuutroman van het afgelopen jaar. Onder anderen Bregje Hofstede, Tjitske Jansen en Inge Schilperoord staan erop, maar ook Serge Simonart. Uit zijn debuut, Een medaille van vlees en bloed, brengen we het eerste hoofdstuk.

‘Een van de vormen bewoog. Het duurde even voor Nicks beneveld brein het wiegen van schaduwen en het in en uit deinen van de vorm duidde als een menselijke handeling. Het eerste geluidje dat hij registreerde vervolledigde de puzzel. Anne en Ben waren al wakker, gewekt door hun begeerte. Het typeerde hen dat ze een natte droom meteen in daden omzetten.’

Een medaille van vlees en bloed is een hartverwarmende roman over vriendschap, liefde, idealen en levenskeuzes. Hij gaat over hoe een vriendenkring die een uppercut van het noodlot incasseert, de rangen sluit en terugslaat.

De geliefde Ben, de charismatische spilfiguur van de vriendenkring en een man met een groot hart, sterft onverwacht. De ware toedracht van zijn dood zet hun wereld op z’n kop en schudt opnieuw de kaarten. Eerst wordt Bens dood overschaduwd door die van een vulgaire charmezanger. Dan krijgt Bens lot alsnog nationale weerklank. Wat volgt, is een sneeuwbaleffect, een overrompeling, een tijdbom, een vergiftigd geschenk. En Anne, de slaapwandelende jonge weduwe, begeerd door verteller Nick, wordt ongewild de inzet van een stoelendans.

Verdriet is drijfzand, maar met behulp van muziek, de glorieuze helende natuur en verwante geesten blijven de vrienden overeind, de idealen intact, en de toekomst zwanger van hoop. Pasen biedt meer dan één verrijzenis. Een louterende opvoering van de Mattheuspassie vormt het slotakkoord van dit aangrijpende verhaal.

Een medaille van vlees en bloed is een spiritueel manifest tegen het cynisme en de normloosheid in de samenleving.

I

Langzaam sijpelden de laatste uren van de vorige dag door tot zijn bewustzijn. Hij gaf een feestje. Om twee uur was hij moe. Ben had gezegd: ‘Zonde om een gezellig feest koud te laten worden, Nick. Ga bij ons slapen – liever één spelbreker verkassen dan een hele zwerm feestvierders.’ Hij was dus bij Anne en Ben blijven logeren. Eerst had hij zich nonchalant op hun bed laten vallen, maar dan, overvallen door een vlaag van gêne, was hij vol schroom verhuisd naar de sofa. Daar werd hij, luttele uren later, te vroeg gewekt.
De gordijnen waren open, maar in het vale licht dat aarzelend binnen gleed kon je enkel onderscheiden dat de woonkamer een grote, met grillige vormen bezaaide ruimte was. Het was alsof het licht twijfelde of het welkom was; alsof het een falen van gisteren had goed te maken. Ook toen Nicks ogen aan het donker gewend waren, bleef alles in het schemerduister aangevreten en schimmig. De vormen in de kamer leken onaf, alsof ze nog niet helemaal hadden beslist welke voorwerpen ze die dag zouden worden. Alles kon toen nog alle kanten uit.

Een van de vormen bewoog. Het duurde even voor Nicks beneveld brein het wiegen van schaduwen en het in en uit deinen van de vorm duidde als een menselijke handeling. Het eerste geluidje dat hij registreerde vervolledigde de puzzel. Anne en Ben waren al wakker, gewekt door hun begeerte. Het typeerde hen dat ze een natte droom meteen in daden omzetten.
Ben zat op een stoel. Anne zat op zijn schoot, met haar rug naar hem, een hongerige, helende penis diep in haar. Ben streelde haar borsten, en doordat Anne haar onderbenen naar achter had geplooid, onder een flard verstrengeld laken, leek zij een paar verwarde seconden lang een mythisch wezen met vier armen, twee mannenbenen en de torso van een ranke, mooie vrouw. Annes hoofd wiegde lichtjes voorovergebogen heen en weer, het halflange, kastanjebruine haar een voile. Haar witte slipje had Ben afgestroopt. Het katoen bleef haperen, leek tegen te stribbelen, alsof de stof beschroomd was of plaagde. Het bungelde aan haar linkerbeen, als een vlag die overgave signaleerde. Anne hijgde nog na – was dit de nasleep van een storm die net was overgewaaid, en had haar orgasme Nick gewekt?
Ben boorde passie op uit haar aanvankelijk onverschillig lijkend lijf, zoals van onder een barre woestijn vruchtbare olie werd opgedolven. Hij gaf Anne het soort aandacht dat je een begeerd, kostbaar object geeft. Zijn strelingen hadden een ondertoon van onverzettelijkheid, alsof hij haar vel afstroopte. Hij leek haar in te wijden in een verborgen levenskracht. Annes schouder, haar borst, haar bil pasten allemaal perfect in Bens hand, als waren het er afgietsels van.
Nick benijdde hun lichamen die nooit leken te haperen; ledematen die nooit struikelden; gewrichten die gevuld waren met olie en nooit zand. Hun seks leek moeiteloos en vloeiend, vergeleken met het hinken, horten en slepen dat hij meestal bedreef.
Andere geile mannen waren hitsig en gehaast, had Anne eens tegen een vriendin gezegd – ze probeerden indruk te maken met het infantiele, op hol geslagen pompen en heien uit pornofilms. Ben daarentegen was bedaard, en toch onstuitbaar. Hun lust was ingetogen, als intense muziek die haar kracht niet ontleent aan het volume waarop ze wordt afgespeeld. Dit was lust van een hogere orde; een canon van dwingende bewegingen in perspectief en contrapunt, waar anderen tweedimensionaal beukten in zwartwit, in mono.
Ben raasde niet de hele Kamasutra door in een aanstellerige standjesrace: één houding werd, met lichte variaties, lang aangehouden, intens maar beheerst, zeker van de uitkomst. Ben rolde haar heupen traag over zijn billen, als een vader die, verstrooid, de schommel van zijn kind duwt. Het perpetuum mobile gevonden. Zo ontspon zich een sloom ballet, met ledematen en heupen die trilden als lucht bij grote hitte.
Ze hadden alle tijd. Zo leek het toen nog.
Anne verwilderde zienderogen. Na de eerste, schichtige kussen hapte ze alsmaar heftiger naar adem terwijl Ben haar tong looide, haar mond in kaart bracht. Ze kusten met open mond, buiten de lijntjes kleurend op natte wangen en halzen die glommen van speeksel en zweet. Anne had Bens mond eens monkelend omschreven als ‘genereus, in alle opzichten’. Ze keek naar de gulzige toewijding op Bens gezicht, draaide z’n hoofd tot ze z’n tong beter zag – dat ze zo haast z’n nek brak, leek een verwaarloosbaar detail.
Nick wist al langer dat Anne niet het soort vrouw was die zich vernederd voelde op momenten dat haar man haar als lustobject behandelde, en evenmin het soort vrouw die zich zorgen maakte over hoe ze er tijdens het liefdesspel uitzag. Annes gelaatsuitdrukking – scheef, verwrongen – was de tolk van de wartaal uit haar mond. Haar astmatisch struikelende ademhaling suggereerde dat ze dringend ergens werd verwacht. Alleen klonk haar gekreun verontwaardigd – terwijl ze er toch zelf om gevraagd had. Iemand had eens over Anne gezegd dat ze ‘het lijf van een hoer en het gelaat van een heilige’ had. Ben had glimlachend gemompeld ‘Als we vrijen is het net andersom.’
Anne gleed loom naar haar hoogtepunt, de echo van zijn stoten hoorbaar in haar gehijg. Het klonk verwonderd en inhalig – het gehijg van vrouwen waar Nick mee vrijde leek hem eerder het zuchten van iemand die zich getergd neerlegde bij de onvolkomenheid van zijn strelingen. Anne keek met langgerekte nek en gebogen hoofd hoe Ben in en uit haar gleed. Nick dacht aan de vrouwen die met hem hadden gevrijd, met de ogen dicht of met afgewend gelaat.
Toen Annes gekreun deed vermoeden dat haar orgasme tastbaar was, siste Ben iets, alsof die nakende ontlading de gril van een impertinente slavin was en haar meester haar terugfloot. Haar hart sloeg zichtbaar een slag over, haar adem stokte. Nick moest zich bedwingen om niet uit te roepen ‘Wat zei hij?!’ Anne leek onvoldaner naarmate Ben zich meer uitsloofde. Seks was een spel van zet en tegenzet waarbij wie iets stal automatisch iets in ruil gaf. Bij schaakmat won de verliezer ook. Toch was hun seks geen ruilhandel, maar een dwingend, egoïstisch altruïsme, nemend geven – twee vampiers die niet zogen maar zoogden.
Tijdens het vrijen leek Ben een meervoudige persoonlijkheid te hebben, en zette hij die rollen naar believen in, naargelang wie Anne nodig had: hij was afwisselend haar slaaf, haar schuldeiser, haar chanteur en, tegen het eind aan, haar verkrachter. Een alien die niet wist wat een orgasme was, noch waarom mensen erop jaagden, zou gedacht hebben dat Ben een ongenaakbaar gewaande prinses respectloos bejegende.
Annes navel leek even het centrum van het heelal. Elke volgende draaiing van haar heupen sloot de buitenwereld meer uit. Haar heupen dwaalden af en herbronden zich, en haar lust nam het plots over, alsof in een strikte choreografie één figurant plots begon te improviseren. Ook al hield haar huid te allen tijde contact met de zijne, toch leek ze regelmatig weg te glippen, schokkend naar weer een andere uithoek van haar lust, waar Ben haar moest komen halen. De lieve, gulle Anne werd nu een inhalig, wreed wijf dat genot eiste zoals een nymfomane koningin een lijfeigene bereed die zich uitsloofde om z’n hachje te redden, wetend dat alleen hààr genot telde. Ze vrijden nu allesverzengend en compromisloos, alsof het voortbestaan van het ras ervan afhing. Gulzig molk Anne Bens lust, alsof de natuur haar influisterde dat haar biologische klok dadelijk tilt zou slaan, en haar nog luttele seconden restten om hem zaad te ontfutselen.
Nick was onthutst dat bij de filmische seks van Anne en Ben de muziek ontbrak: we zijn allemaal door Hollywood geconditioneerd om grootse seks gekadreerd en onderstreept te zien door de bombastische soundtrack bij de choreografie. Zonder muziek leken Anne en Ben nog naakter.
Toen het licht werd, leek het alsof hun roterende heupen dat licht zelf genereerden. In de grillige schaduwen van het winderige weer buiten, flikkerden hun door het vale licht aangevreten lichamen alsof Francis Bacon of een wispelturige, neurotische modeontwerper vliegensvlug dozijnen overhaaste schetsen op hun huid uitprobeerde en die vlekken en vegen, driftig gommend, meteen weer verwierp.
Anne sidderde, het genot ricocherend door haar lijf. Haar orgasme leek een ingeving van het moment.
Bens tong fluisterde Annes clitoris iets in dat tussen haar bekken en haar mond veranderde in een kreet. Haar gelaatsuitdrukking veranderde abrupt, alsof een onzichtbare hand haar masker had weggerukt. Wat tussen haar benen werd gezaaid, kwam in haar blik meteen tot bloei: die totale, ultieme overgave, dat absolute, schaamteloze, gulzige egoïsme, die volledige weerloosheid – je kon niets weigeren, want je zou àlles doen om die meet te halen, die ontlading te voelen.
Genot: de enige overdosis die leven baart. Er zijn twee soorten orgasmes, naargelang van karakter en libido: imploderen en exploderen. Anne en Ben explodeerden. Nick implodeerde, en betreurde het dat z’n lijf zelfs tijdens de zoetste chaos niet buiten de lijntjes wilde tekenen.
Toen Anne pal in Nicks richting keek, bevroor hij onwillekeurig. Maar ze leek dwars door hem heen te staren, zoals een prinses in een harem de eunuch niet registreert. Nick voelde aan dat, als ze hem zouden betrappen, ze niet geschokt zouden reageren. Gul en onverschillig zouden ze zijn onvrijwillige voyeurisme tolereren, zoals een leeuw tolereert dat een savannevogel de vleesrestjes van z’n prooi wegpikt.
Een te vroeg ontwaakt naïef kind dat deze ouders nu zou betrappen, zou denken dat ze slaapdronken wakker werden. Indertijd had Anne, zes jaar oud, haar ouders betrapt. Op haar vraag ‘Wat doen jullie?’ had haar vader kalm geantwoord ‘Ik bedrijf de liefde met je mama, dan voelt ze zich erg lekker en worden we allebei gelukkig.’ Zo maakte hij van de jonge Anne in één achteloze improvisatie een neurosevrij meisje.

Anne stond op en liet haar hand liefkozend glijden langs Bens natte, al wat ontzwollen penis. Ben bleef onderuitgezakt in de stoel hangen, het hoofd gebogen, als de kop van een zonnebloem die buigt onder haar eigen gewicht.
was een onrustige natuur. Hij vond het moeilijk om ten volle te genieten van het moment, en wilde dwangmatig tijdens het ene feest al het volgende plannen. Seks was volgens hem de enige menselijke activiteit waarbij de natuur je verplicht om in het moment te zijn – niemand denkt tijdens een orgasme ‘Gezellige avond, gisteren’ of ‘Wat ga ik straks doen?’.

Nick had geen idee hoelang hij had liggen kijken, eerst slaapdronken, dan verbouwereerd. Hun performance had dermate andere indrukken verdrongen dat hij pas nu bewust vaststelde dat het licht werd. Langzaam kwamen andere prikkels weer opzetten – contrasten, geuren, stadslawaai – alsof iemand een zwart-witfilm naar kleur draaide. Pas later, als hij de film nogmaals afspeelde in z’n hoofd, had hij de scène ten volle geregistreerd. Hij probeerde zichzelf voor te liegen dat hij hen slechts toevallig en in een flits had opgemerkt, maar dat standpunt was onhoudbaar.
In tegenstelling tot Anne en Ben was Nick die ochtend niet meer ingeslapen. Hun instinctieve liefdespel had zijn lust gewekt: hij had wakker gelegen met een pijnlijke erectie die hij uit schaamte niet durfde te doven, omdat na zo’n tafereel masturberen hem voorkwam als parasiteren op hun passie.
Waren ze vergeten dat hij daar was? Dachten ze dat hij op de valreep bij een ander meisje was blijven slapen, of al terug naar zijn eigen huis was gegaan toen hij, vroeger dan zij, wakker was geworden?
Toen Anne uren later aarzelend haar hoofd onder zijn neus had gestoken en zacht ‘Nick?’ had gezegd, had hij geveinsd dat hij pas ontwaakte. Hij las de naweeën van hun lust in haar grote ogen en in de rode vlekken op haar hals. Anne had zich eens laten ontvallen dat haar nek een altijd wakkere erogene zone was, en dat ze ervan genoot als Ben haar daar kuste of beet, ‘omdat het de intiemste plek is waar je iemand aangekleed, bij daglicht en in het openbaar kan aanraken’.
Aan de ontbijttafel aten Anne en Ben amper iets. Tijdens die geïmproviseerde brunch hing hun begeerte nog als een klam waas in de kamer. Ben had schaamteloos naar Anne gestaard, zichtbaar vergenoegd met elk spiertje van haar gezicht dat nog sporen van extase vertoonde. Nick had pas nadien beseft dat hij, krampachtig luchtig, te veel had gepraat. Ook Ben had zoals gewoonlijk honderduit gepraat. Maar niet over seks. Voor Anne en Ben was vrijen als ademen – niet iets waar je een handleiding bij behoefde. Nick had hen nooit het hoogste woord horen voeren in een discussie over seks – zichzelf wel, en met veel minder reden.

Later had geen van hen ooit nog naar die vrijpartij verwezen, en dus ging Nick ervan uit dat ze hem echt niet hadden opgemerkt.
Door de jaren heen had hij nog nageboorten van hun lust opgemerkt. Meestal stond die te lezen in Annes lome, serene gelaatsuitdrukking, waarvan enkel een glimp van een monkelende glimlach iets verried. Na seks met Ben was Anne steeds heerlijk herstelbaar verminkt. Als je hen samen op straat tegen het lijf liep, leek het alsof je hun bed induikelde. Vreemd, dacht Nick, dat wie niet zelf in staat was om op hoog niveau te vrijen, toch feilloos kon bespeuren dat een vrouw zoals Anne verzadigd was. Je kon dus iets herkennen, ook al had je het zelf nog niet meegemaakt.
Ook na al die jaren samen deed hun onderlinge lichaamstaal andere gegadigden zich kansloos wanen. Dat betreurde Nick aan Anne en Ben: hun natuurlijke superioriteit, uiterlijk en innerlijk, bevestigde het vooroordeel dat superseks was voorbehouden aan mooie mensen.
Wat een verspilling: de vaardigheden die Ben jarenlang had verfijnd om Anne lief te hebben, waren met hem gestorven; de kennis van elke vierkante millimeter van Annes lijf, en wat ermee te doen om nog méér van haar te maken, was met de vakman verdwenen, alsof de vreemde taal die hij zich meester had gemaakt nu niet meer werd gesproken.