De eerste zinnen van de boeken van Ian McEwan, vertaald door Rien Verhoef

The beginning was simple to mark.
Het begin was eenvoudig aan te geven.

Two former lovers of Molly Lane stood waiting outside the crematorium chapel with their backs to the February chill.
Twee ex-geliefden van Molly Lane stonden met hun rug naar de februarikou te wachten voor de kapel van het crematorium.

The play – for which Briony had designed the posters, programmes and tickets, constructed the sales booth out of a folding screen tipped on its side, and lined the collection box in red crêpe paper – was written by her in a two-day tempest of composition, causing her to miss a breakfast and a lunch.
Het stuk – waarvoor Briony de affiches, programma’s en kaartjes had ontworpen, van een gekanteld vouwscherm een loket had gemaakt en met rood crêpepapier de collectebus had bekleed – was door haar geschreven in een tweedaagse scheppingskoorts waardoor ze een ontbijt en een lunch was misgelopen.

Some hours before dawn Henry Perowne, a neurosurgeon, wakes to find himself already in motion, pushing back the covers from a sitting position, and rising to his feet.
Een paar uur voor zonsopgang merkt neurochirurg Henry Perowne als hij wakker wordt dat hij al half overeind zit en de dekens wegduwt, en daarna uit bed stapt.

They were young, educated, and both virgins on this, their wedding night, and they lived in a time when a conversation about sexual difficulties was plainly impossible.
Ze waren jong, welopgevoed en allebei nog maagd op deze avond voor hun huwelijksnacht, en ze leefden in een tijd dat een gesprek over seksuele problemen ronduit onmogelijk was.

He belonged to that class of men – vaguely unprepossessing, often bald, short, fat, clever – who were unaccountably attractive to certain beautiful women.
Hij behoorde tot het type mannen – vagelijk onsympathiek, vaak kaal, klein, dik, slim – dat onverklaarbaar aantrekkelijk was voor bepaalde mooie vrouwen.

Wat deze zinnen gemeen hebben? Het zijn de openingszinnen van de laatste zes romans van de Britse schrijver Ian McEwan, die ik alle heb vertaald voor uitgeverij de Harmonie.

Van de eerste zin (Ziek van liefde/Enduring Love uit 1998) kan ik nog zeggen ‘geen probleem’, maar met alle andere is telkens van alles aan de hand dat het leven van een vertaler niet eenvoudig maakt.

In de tweede zin (uit Amsterdam, 1998) schuilt het lastige vooral in de plaats van de elementen in de zin: hoe alles in een natuurlijke Nederlandse volgorde te plaatsen en zo – om in vaktermen te spreken – interferentie te vermijden?

De derde zin – het begin van Boetekleed/Atonement uit 2002 – heeft me vermoedelijk het meeste hoofdbrekens gekost. Het is altijd een heksentoer om de vaart van dit soort gecompliceerde zinnen erin te houden, vooral omdat het Engels zich met zijn werkwoordsvormen aan het begin nu eenmaal meer dan het Nederlands leent voor opsommingen als die tussen de gedachtestrepen.

In de vierde, het begin van Zaterdag/Saturday uit 2005, zijn de problemen kenmerkend voor een vertaling uit het Engels. ‘Wakes to find’, ‘pushing’, ‘rising’ – het zijn die standaardconstructies waarvoor in het Nederlands nu eenmaal altijd andere oplossingen moeten worden gezocht om een natuurlijke zin te krijgen en toch de betekenis geen geweld aan te doen.

In de vijfde openingszin, uit Aan Chesil Beach/On Chesil Beach uit 2007, zijn de problemen eigenlijk alleen ‘van lexicale aard’ – ze liggen op woordniveau. Hoe ‘educated’ te vertalen, wat te doen met ‘on this, their wedding night’?

Hiermee vergeleken viel de laatste zin, de opening van het zojuist verschenen Solar, relatief mee, al is ook dat betrekkelijk, getuige de recensie van Marja Pruis in De Groene Amsterdammer: ‘Hij behoorde tot die klasse van mannen – een beetje nondescript, vaak kaal, klein, dik, slim – die onnoemelijk aantrekkelijk waren voor bepaalde mooie vrouwen’. 'Unprepossessing' betekent ‘niet innemend’, ‘geen gunstige indruk makend’ en ‘onsympathiek’ dekt dit uiteraard niet helemaal, maar ‘nondescript’ is echt iets anders, wat uiteraard ook geldt voor ‘onnoemelijk’ als vertaling van ‘unaccountably’. Maar de recensente was zo verstandig zich bij voorbaat te excuseren door te schrijven: ‘Even in mijn krakkemikkige vertaling.’

Zin zeven

Twee jaar na mijn serie eerste zinnen van Ian McEwan, die 21 oktober 2010 op Athenaeum.nl geplaatst werd, vertaalde ik van hem opnieuw een roman, Suikertand/Sweet Tooth, die begint met:

My name is Serena Frome (rhymes with plume) and almost forty years ago I was sent on a secret mission for the British security service.
Mijn naam is Serena Frome (rijmt op bloem) en bijna veertig jaar geleden werd ik op een geheime missie voor de Britse inlichtingendienst gestuurd.

De klank van Frome rijmt op die van plume, dus de vertaling daarvan – pluim – is niet bruikbaar. Maar nog belangrijker is dat de Nederlandse oe-klank (behalve misschien in het Engels van sommige Nederlandse politici) niet dezelfde is als de lange (en ‘Rotterdams’ uitgesproken) oe in plume. Dit probleem is onoplosbaar en met bloem neem ik mijn kleine verlies.

Een probleempje met de verder simpele eerste zin wordt nog veroorzaakt door de tweede zin. Omdat geheim al ‘bezet’ is door de ‘missie’ zou ik security service normaal gesproken met veiligheidsdienst hebben vertaald, maar veilig kan ik in de tweede zin niet missen: Ik kwam niet veilig terug (I didn’t return safely.) Gelukkig kon ik naast geheime dienst en veiligheidsdienst ook nog over inlichtingendienst beschikken.

Rien Verhoef vertaalde naast deze zeven romans van McEwan (ook de drie andere vertaalde McEwans staan hiernaast vermeld) onder andere William Faulkner, Vladimir Nabokov en Graham Swift.

Foto © Keke Keukelaar