De vier boeken van Kira Wuck

1. Albert Camus, De vreemdeling

De vreemdeling van Camus is een boek waar ik naar blijf teruggrijpen. Ook als denker vind ik Camus interessant. De vreemdeling heeft een vrij simpele, krachtige vertelstijl. Het begint met dat het hoofdpersonage te horen krijgt dat zijn moeder is overleden. Hij is er niet van onder de indruk en het lijkt hem niet te raken. Later wil hij een vriend helpen en schiet een man dood op het strand, deels gedreven door omstandigheden en hitte. Wat hem ook vrij weinig lijkt te doen. Hij blijft overal onverschillig onder en ondergaat zijn lot als hij veroordeeld wordt zonder zich te verzetten. In de gevangenis lijkt hij wel tot een soort bezinning te komen en lijkt hij zelfs gelukkig.

Volgens Camus is het leven betekenisloos en kan de mens daar op verschillende manieren mee omgaan. Een van de opties: ons realiseren dat het leven zonder betekenis is en niettemin onszelf in leven houden. Ik vind die optie erg goed bij mijn personages passen. Het zijn vaak mensen die niet goed weten wat ze moeten doen maar ze houden zichzelf wel in leven. Ze gaan ondanks alles gewoon door en maken daarbij soms ongewone keuzes.

2. Riikka Pulkkinen, De grens

Voor de fans van De eenzaamheid van de priemgetallen is dit boek zeker een aanrader. De grens snijdt dezelfde thema's aan. Je volgt daarin verschillende eenzame, zwaarmoedige mensen op zoek naar liefde en leven. Bijvoorbeeld de zestienjarige Mari die hopeloos verliefd is op haar leraar Fins. Uiteindelijk beantwoordt hij haar liefde, met alle gevolgen van dien. Het boek laat zien dat Finnen zwaarmoedige mensen zijn maar dat hun verlangen om er iets beters van te maken vaak even groot is. Dat schrijfster Riikka Pulkkinen filosofie studeert merk je aan de grote levensvragen die ze aansnijdt, bijvoorbeeld over euthanasie en over het wel of niet uiting geven aan je verlangens. Leef je wel echt als je jezelf continu moet beheersen?

3. Karen Köhler, Vuurpijlen vangen

Ik heb de afgelopen twee jaar ontzettend veel verhalenbundels gelezen en ben er ook een groot liefhebber van. Het is jammer dat het genre in Nederland een achtergebleven kindje blijft. Ik lees graag korte verhalen omdat het een beetje tussen een gedicht en roman in zit, bovendien moet je het allemaal in het bestek van een paar pagina's laten gebeuren.

Het poëtische en scherpe Vuurpijlen vangen van Köhler stak er voor mij bovenuit als een van de beste verhalenbundels die ik onlangs gelezen heb. Ook in deze verhalen speelt eenzaamheid een grote rol, maar de karakters zijn zelfredzaam. Ze nemen het heft in eigen handen en komen ondanks de eenzaamheid in beweging. Vaak missen ze iemand of hebben ze iets verloren, maar komen dat toch steeds te boven.

4. Manu Joseph, Het onzichtbare geluk van anderen mensen

Ik vind het soms ook heel prettig om een boek te lezen waarin de hoofdpersoon echt iets moet uitzoeken en op avontuur gaat. In dit boek is het de zelfmoord van een zoon, een zeer getalenteerde student en striptekenaar. De ouders van de jongen lukt het maar niet om te begrijpen waarom hun succesvolle zoon van het dak sprong. De laatste striptekening van de zoon is voor de vader een aanknopingspunt om zijn zelfmoord verder te onderzoeken en dit brengt de onsympathieke man, die te veel drinkt en twee sigaretten tegelijk rookt, langs allerlei mysterieuze figuren met waanideeën over wat het betekent om te leven en dood te zijn. Het is vlot geschreven, heel vrolijk maar ook tragisch. Een boek dat je niet meer kunt wegleggen.