Merijn de Boer: als personages te realistisch worden, dan worden ze oninteressant

N.B. Eerder publiceerden we voor uit De Boers 't Jagthuys.

Beschouw je deze nominatie een bekroning of een aanmoedigingsprijs?

Als we ervan uitgaan dat succes het slechtste is wat een schrijver kan overkomen, is het niet zo gek om genomineerd te worden en niet te winnen. Ik was genomineerd maar won niet, dus ik heb nog iets om naar te streven. Alleen auteurs jonger dan veertig komen in aanmerking voor de prijs; ik ben nu 34 en hoop dat het me lukt om voor die tijd nog twee, misschien drie boeken te schrijven.

Geven deze nominaties een beeld van deze schrijversgeneratie?

Ik was wel verrast door de uiteenlopende thema's van de genomineerde boeken. Over deze generatie werd af en toe gezegd dat de schrijvers alleen maar over zichzelf en hun jeugd in Oud-Zuid kunnen schrijven. Maar dat geldt zeker niet voor deze genomineerde schrijvers. De boeken gaan over een Russische wetenschapper, over een Britse vrouw die een band kon opbouwen met koolmezen, over de tijdschriftenwereld in de jaren zestig, over een fictieve, afgesloten kliniek en over een jongen die op zijn vijfendertigste nog nooit zijn huis uit is geweest. Je zou kunnen zeggen dat de keuze van de jury die kritiek van Abdelkader Benali en anderen ontkracht.

In een recensie in NRC noemt Sebastiaan Kort jou 'een jonge schrijver met een afwijkende stem'. Hoe afwijkend ben je?

Ik voelde me enorm 'begrepen' door die recensie en ik was er daarom ontzettend gelukkig mee. In hoeverre ik afwijk vind ik lastig om zelf te beoordelen. Ik denk wel dat iedere schrijver wil afwijken van de rest.

Een van de personages valt toch wel het meeste op, de vijfendertigjarige Binnert. Het is een man met een handicap, maar hij is ook uitzonderlijk slim en hij ziet er goed uit. Bestaat zo iemand echt?

Dat lijkt me irrelevant. Van belang is of de lezer in zijn bestaan in de romanwereld gelooft, of het een geloofwaardig personage is. Ik probeer personages te creëren, met gebruikmaking van zoveel mogelijk details, die zo levensecht worden dat je bijna denkt dat je ze op straat kunt tegenkomen. En tegelijkertijd moet het duidelijk zijn dat ze alleen maar functioneren in dat afgesloten romanuniversum, dat hier en daar een beetje lijkt op de echte wereld. Want als ze te realistisch worden, dan worden ze in een roman oninteressant.

Welk boek moeten we lezen ná 't Jagthuys?

Het compostcirculatieplan en Het boek Ont van Anton Valens. Ik vind Valens een geweldige schrijver. [Lees ook de voorpublicaties uit Het compostcirculatieplan en Het boek Ont op onze site.]

Een interview door Mijke de Kruijf en Daan Stoffelsen.