Frank Báez leest 'Breve conversación con el mar Caribe' en 'Anoche soñé que era un DJ'

Gisteren droomde ik dat ik een dj was

Ik bel Miguel en vraag hem
of hij denkt dat ik meer succes zou hebben als dj of als dichter
en Miguel antwoordt dat ik maar beter gewoon dichter kan blijven.
Ook mijn vriendin zegt als dichter.
De broer van mijn vriendin zegt als dichter
en een meisje dat in de rij stond voor de bioscoop
en dat ik net had ontmoet zegt als dj.

Jongeren zien me eerder als dj;
vrouwen die in de supermarkt boodschappen doen
raden me aan door te gaan met mijn gedichten.

Mijn moeder zegt als dichter.
De loodgieter zegt als dichter.
De vijf dichters die ik persoonlijk ken zeiden me
dat ik meer succes zou hebben als dj.
Mijn zus hield haar mening liever voor zich.

Ik ging naar een concert van DJ Tiësto.
en een gringa nam mijn handen vast
en legde uit dat dj's Gods wezens zijn.
Ze zijn engelen, zei ze, en terwijl ze praatte
zag ik voor me hoe de dj's
met hun draaitafels rond God vlogen
alsof ze muggen waren en God ze met een hand
van zich af sloeg.

Maar goed, de vraag is of dichters en dj's
elkaar zouden kunnen vinden.
Of ze één zouden kunnen worden
of het mogelijk is met de ene hand gedichten te schrijven
en met de andere plaatjes te draaien,
of het mogelijk is half dichter, half dj te zijn,
dat ik van mijn navel naar boven dichter ben
en van mijn navel naar onderen dj
of omgekeerd
of dat een dichter
bij volle maan dj zou kunnen worden
maar misschien overdrijf ik
en wil elke dj diep van binnen dichter zijn
en elke dichter dj.

Er bestaat een fabel waarin een dj en een dichter
in een put vallen.
Ze roepen en roepen om hulp tot
er aan de rand van de put een man verschijnt die hun een touw
toewerpt om ze beetje bij beetje omhoog te trekken.
De dj klimt er als eerste uit en wanneer ze het touw
weer laten zakken schreeuwt de dichter dat ze hem daar beneden moeten laten
en de man en de dj doen wat hun gevraagd wordt, ze
kijken het eventjes in stilte aan en lopen niet veel later weg.

 

 

Kort gesprek met de Caraïbische zee

Laat ik je vertellen dat ik laatst de Middellandse Zee
voor het eerst ontmoette en het was een beetje
als het ontmoeten van een vergeten acteur.

Ik liep langs de kade met het geluid
van zijn golven in mijn oren
als de hoest van een astmatische Joe Pesci.

Maar nog meer dan aan een vergeten acteur
deed de zee denken aan de mummies
die in het museum van Caïro worden tentoongesteld.

Het is niet persoonlijk bedoeld, Caraïbische Zee,
maar vanmiddag ben je zo opgefokt
dat het lijkt alsof je net uit de gym komt.

Ik weet niet of ik je liever zie wanneer je
mak bent en uitrust als een leeuw
midden op de prairie.

Of wanneer je razend bent en brult
en probeert de kust van achteren te nemen
zoals Marlon Brando dat deed

in Last Tango in Paris.
De pelikanen en de meeuwen
ontsnappen aan je vingers wanneer

je ze probeert te grijpen, het is alsof
je uit bed wilt opstaan,
maar je ketens je ervan weerhouden

met zoveel kracht dat je alleen maar
kunt razen en tieren.
Niet liegen, erger je je niet

aan de cruiseboten met de ouden van dagen
en aan al die rotzooi die we in je werpen?
We hebben je vergiftigd, vervuild.

Afgelopen jaar lag je kust zo zeer bezaaid
met algen dat het leek alsof
onze stranden door een toerist

met syfilis besmet waren geraakt.
Ik zei in mezelf wat een smerige boel.
En vroeg me af of dit het einde betekende.

Maar in plaats van een tsunami op te roepen
en je te ontdoen van onze steden
en Miami van de kaart te vegen,

bleef je doorgaan met het loslaten van je kudde golven
die in vrede en harmonie
over de lengte van onze hele kust bleven blaten.

Wat meer kan ik je zeggen? Je bent de zee
van mijn kindertijd, ik ben mijn hele leven
bezig geweest je taal te ontcijferen.

We zijn allebei ouder geworden,
maar ondanks het voorbijgaan van de tijd
blijf ik naar deze pier komen

om met je te praten met
dezelfde onschuld van toen
ik nog een jongen was en over

je stranden liep en een schelp oppakte
en hem naar mijn oor bracht
en jij voor het eerst tegen me sprak.