Poëziepodcast: Bernke Klein Zandvoort leest 'walla walla'

in een Amerikaanse radiostudio ontdekten ze dat als de woorden walla walla
door een handvol mensen worden herhaald, het rumoer klinkt van een massa
alsof je plaats hebt genomen in een volle zaal

soms kan ik middenin een groep mensen mijn gedachten beter volgen
dat denken eigenlijk je familie is, las ik ergens
stemmen die net zo lang de zinnen hebben voorgedaan
tot je ze hardop begon na te praten en er iemand naar je slapen wees
dat je de woorden ook kon zeggen door je lippen op elkaar te houden
en ze voor te stellen onder het gehemelte van je hoofd

dat is hoe de zinnen bij ons zijn komen wonen

hoe er met boom boom boom een bos ontstaat
boter boter iets laat glijden Bernke Bernke
de randen van mijn lichaam gloeien
en ik een mama mama hoor
wat niet is maar wel kan bestaan

Walla Walla-indianen herhalen hetzelfde woord om het met tederheid te beladen
in Nederland zag ik een man kra kra naar een vogel roepen om 'm van zich weg te houden
terwijl je door dubbel te klappen met je handen
juist een galloperend paard uit de verte kan laten komen
zo klinken ook de eerste Europeanen en hun handgeschreven briefje
als een vlag aan een paal omhoog gehesen, nu nog na - Walla Walla!
the town so nice they named it twice

walla walla zijn de vogels die verspreid over bomen elk hun eigen geluid maken
maar klinken als een stroom, is de golf die van alle kanten overschreven wordt
is het geluid van golven dat iets in mensen laat verslappen
walla walla is het inslapen met het nachtprogramma
van de wasmachine of radiostemmen tot ze uit je oren vallen

maar voor mij is nog het meest dat wat er ontspannen kan
als ik met het zaallicht mijn lijf terugvindt

in een stad
op een stoel
in een nu
in een hoofd

en de omringende gesprekken als goudpan gebruik
waarmee ik uit de modder één gedachte zeven kan