Poëziepodcast: Martijn den Ouden leest 'het alomvattend lichaam dat in eeuwigheid gedijt'

het alomvattend lichaam dat in eeuwigheid gedijt
herbergt niet het abstract wezen dat ademt en adem is
maar een tafel
stoelen
een lamp
een vaas

aan tafel zitten drie mensen
twee van hen
drinken uit tot kommen gevormde handen en bloeien
twee wilde bloemen

de derde aan tafel is dood
in krullen gegroeide nagels
uitgedroogde ogen

hij drinkt uit de vaas

het licht
gedimd
valt neer in schijnrode sluiers
over de naakte handen van de wilde bloemen
de dode

hoewel zij in het luchtledige wentelen
spreiden zij hun armen
slaan op stil vlak water

-het beest uit de zee

de zon glimt in zijn schubben
in het knisperend schuim van de zee

de bek van het beest beweegt in oe- en aavormen
een tweetonige stilte

over zijn ogen flitsen witte vliezen
de bek verkrampt
ontspant sterft

de zee met zijn eindeloze armen en tongen
schraapt of likt het beest van het zand

de dode veegt een krent of een vlieg van tafel
de monden van de wilde bloemen verstarren in

oe

gedrieën spreiden zij de armen
slaan op stil vlak water

-het beest uit de zee

sist hevig slangachtig
krachtig naar de zon

uit de bek groeit een hand
uit de vingers de zoogdieren
de vrouw
de man

nog voor de monden van de bloemen verstarren in

aa

nog voor de dode een krent of een vlieg van tafel veegt
barst het strand
het duin
de rots

onder wreed gejuich schieten titanen uit het gebarsten land
schieten op naar de hemel
penetreren het alomvattend lichaam
dat in eeuwigheid gedijt
dat niet het abstract wezen dat ademt en adem is herbergt
maar een tafel
stoelen
een lamp
een vaas