Het nachtkastje van Sarah Neutkens

Stephen Ellcock, All Good Things

Dit is echt een heerlijk boek vol afbeeldingen die Stephen Ellcock heeft verzameld. Hij is echt een meester in het verzamelen van mooie beelden, van Japanse vuurwerkreclames uit de jaren twintig tot tekeningen van mineralen en gekke natuurverschijnselen. De titel zegt genoeg: All Good Things. Heel fijn ook om in te bladeren als je weer even je dagelijkse portie schoonheid wil bijtanken.

Peggy Guggenheim, Out of This Century: Confessions of an Art Addict

Zalige autobiografie om te lezen, vol sappige excessen, affaires, (luxe)problemen, gesprekken met waanzinnige kunstenaars. Veel dichter bij het dagelijks leven van kunstenaars als Max Ernst of Brancusi en Duchamp kun je niet komen, denk ik. Het is heel mooi om te zien hoe Peggy al deze kunstenaars bijeen bracht en uiteindelijk het Guggenheim-imperium groot maakte. Let wel op: je krijgt er zin van om naar Venetië te verhuizen.

Clarice Lispector, The Passion According to G.H.

Clarice Lispector is een van mijn meest favoriete schrijvers. In The Passion According to G.H. krijg je als lezer het gevoel dat je helemaal opgesloten zit met en misschien wel ín de hoofdpersoon. Een heel claustrofobisch boek dat geen concessies doet aan stijl, vorm, wat dan ook. Onverbiddelijk mooi.

Charles Bukowski, You Get So Alone at Times That It Just Makes Sense

Ik krijg altijd ontzettend goede zin van Bukowski. Er zit een bepaald soort melancholie in de kale hardheid van zijn werk. Alles is ‘fleeting’, passeert, lijkt relatief, maar heeft toch een zwaarte die me soms een brok in mijn keel kan geven en me tegelijkertijd even heel gelukkig kan maken. En ik voel me minder schuldig over het opentrekken van een goede fles wijn…. ;-)

Haruki Murakami, L'arte di correre

Als ik op reis ga, neem ik als souvenir altijd een boek mee. Het liefst in de taal van het land waar ik ben geweest. In dit geval was ik een poos in Toscane en besloot ik Murakami te lezen in het Italiaans. Ik heb het boek in één dag uitgelezen en vond het heel bijzonder dat Murakami elke keer als zichzelf klinkt en toch Japans aanvoelt, in welke taal ik zijn werk ook lees.

Joan Didion, Blue Nights

Kippenvelboek over mensen en dingen loslaten, verliezen van mensen van wie je zielsveel houdt, over op jezelf aangewezen zijn. Didion kan ik echt nooit níét in één ruk uitlezen. Van dit boek heb ik echt een tijdje wakker gelegen, dus echt een aanrader voor op je nachtkastje (of in mijn geval een stoel en een berg papier, boeken en zooi er op en er onder) is het niet als je van een goede nachtrust houdt!
Lees op Athenaeum.nl een fragment uit Marijke Versluys' vertaling Blauwe nachten.