Recensieoverzicht: Chimamanda Ngozi Adichie, Robbert Ammerlaan & Herman Koch (2 november 2016)
04 november 2016Onze wekelijkse samenvatting van de recensies in kranten en tijdschriften, met dit keer aandacht voor Herman Koch, Sofi Oksanen, Jenny Offill (NRC), Robbert Ammerlaan (NRC, Het Parool), David Foster Wallace, Gilles van der Loo (Het Parool), Colson Whitehead, Paul Beatty, Chimamanda Ngozi Adichie (De Groene Amsterdammer), Ian McEwan (Elsevier) en Christine Otten (Vrij Nederland).
Oudere afleveringen van deze rubriek zijn te raadplegen in ons archief. Ook de recensies in de Vlaamse kranten en weekbladen worden opgenomen in het overzicht, met dank aan Johan Eeckhout. Tussen rechte haken staan de redactionele items op Athenaeum.nl.
In Letter & Geest een voorpublicatie uit Stevo Akkermans nieuwe essaybundel Het klopt wel, maar het deugt niet. De maatschappelijke moraal in het nauw. Maar ook een groot interview door Pieter van den Blink met Marja Pruis over schrijverschap - nu actueel omdat Pruis deze week de ECI Literatuurprijs kan winnen met Zachte riten [leesfragment]. Ze wil elk boek eerlijker zijn, zegt ze: 'Door niet te focussen op een plot, door niet bang te zijn om het over echt grote dingen te hebben. Ik noem het eerlijkheid, maar je kunt ook zeggen: proberen minder bang te zijn. In Zachte riten heb ik geprobeerd het volledige leven toe te laten.'
Leonie Breebaart reflecteert op de biografie van haar grootvader, Herman de Liagre Böhls Miskotte. Theoloog in de branding, 1894-1976 ('Zonder dat het benoemd werd, hadden opa's ideeën groot gezag. We leefden zowel in de beschutting als in de slagschaduw van De Grote Man.'), en Wolter Huttinga bespreekt het boek, 'goed opgezet en uitstekend geschreven': 'Uiteraard volgt het boek de chronologie van Miskotte's leven en op goed gekozen plekken krijg je als lezer achtergrondinformatie over invloedrijke bronnen voor zijn denken, of dwarsverbanden met andere gebeurtenissen. [...] In ieder geval heb je nergens het gevoel dat het theologische gehalte van dit leven - en Miskotte ademde theologie - verkeerd wordt aangevoeld.'
Janita Monna las Jos Versteegens nieuwe bundel Woon ik hier ('Er zijn ook levens die erg geheimzinnig blijven. Maar vaker laten de ritmische regels je als vanzelf de persoonlijke geschiedenissen binnenstappen. Levendige herinneringen die waren verstopt onder bossen wit haar, in de kleine kamers van een bejaardentehuis.'), en Paul van der Steen roept de Russische Revolutie van 1917 op aan de hand van de nieuwe boeken van Helen Rappaport (Midden in de revolutie. Petrograd 1917) en Catherine Merridale (Lenin in de trein. De reis naar de revolutie). 'Net iets beter dan Rappaport weet Merridale de chaos en de energie van 1917 voelbaar te maken.' Met een glansrol voor Orlando Figes' iets oudere boek Tragedie van een volk. De Russische Revolutie 1891-1924 ('overdondert de lezer in een dikke pil met feiten en vooral gedenkwaardige scènes. In zijn non-fictie met de trekken van de klassieke Russische literatuur beperkt Figes zich niet tot de leidende kringen van revolutionairen en contrarevolutionairen en tot de toenmalige hoofdstad') en een kadertje voor Anna Pasternaks Lara. Het aangrijpende verhaal achter Dokter Zjivago.
Sofie Messeman las Aki Ollikainens Witte honger ('Het echte talent van de schrijver zit in de schets van wat honger met mensen doet, hartverscheurende, maar tegelijk ingehouden scènes: de kou bevriest elke emotie, de honger doet de rest.'), Beeldboek van de week is Jakob Hinrichs Hans Fallada, De Drinker, Wim Boevink las Daniel Kehlmanns Je had moeten gaan [leesfragment] ('En dan gaat langzaam maar zeker de magische duisternis bezit nemen van de man, en de lezer moet mee, onontkoombaar.'), en Jan Brokken licht in 'Vandaar dit boek' zijn De gloed van Sint-Petersburg. Wandelingen door heden en verleden [leesfragment] toe: 'Eindeloos zou ik aan dit boek hebben kunnen doorschrijven: Sint-Petersburg was een toevluchtsoord voor honderden dichters, schrijvers, schilders en musici. Heel beroemde, maar ook totaal vergeten kunstenaars.'
Marijke Laurense las Amy Liptrots De uitweer: 'Het sterke van haar verhaal is dat ze steeds op zoek blijft naar overeenkomsten en paradoxen. [...] De allerbeste reden om De uitweer te lezen is evenwel dat ze dit allemaal opschreef in verbijsterend mooie eilandbeelden, met soms bijkans bijbelse echo's.'
Gerwin van der Werf dan, over de nieuwe Herman Koch, De greppel ('De fans van Koch zullen niet teleurgesteld worden door De greppel. Maar voor wie al eerder twijfels had komen de Kochiaanse tekortkomingen in dit boek duidelijker naar voren: de personages noch de satire zijn interessant genoeg om de roman te laten beklijven.'), Edwin Kreulen over Simone van der Vlugts Toen het donker werd ('Een soort populaire versie van Herman Kochs Het diner, deze thriller, zij het dat de fijnzinnige spanning is ingeruild voor agressieve achtervolgingen met auto's en niet altijd even overtuigend gezwaai met wapens.'), Rob Schouten over Arnon Grunbergs Aan nederlagen geen gebrek. Brieven en documenten 1988-1994 [onze recensie] ('Wat we in deze brieven voorgeschoteld krijgen is een veelbelovende jongeman, vastbesloten om schrijver te worden maar ook om de waarheid, zijn waarheid, te zeggen aan wie het maar horen wil. Geen timide binnenvetter maar een krachtig talent met een boodschap.') en Bas Maliepaard ten slotte over Marloes Morshuis' Borealis ('Het is een minder sprookjesachtig verhaal dan Morshuis' debuut, maar schurkt dit keer eerder aan tegen de dystopische romans die de laatste jaren veel voor jongeren verschijnen.').
De boekrecensies van Trouw verschijnen elke zaterdag in Letter en Geest, en zijn voor abonnees te raadplegen op trouw.nl. Trouw is te koop bij het Nieuwscentrum.
We trappen af met een interview door Antoinnette Scheulderman met Astrid Holleeder, de zus van de crimineel Willem Holleeder. Astrid Holleeder schreef Judas, over haar familie, hoe gewelddadig het eraan toeging vroeger bij haar thuis en hoe haar broer zelfs in een zwaar beveiligde cel haar liquidatie al aan het voorbereiden is. ‘Voor Wim geldt: wat je ziet, is niet wat er is. En geloof me; zodra hij wordt overgeplaatst naar een normaal regime, heeft hij onze liquidatie alsnog binnen twee weken geregeld. Daar maken wij ons geen enkele illusie over.’
Ter ere van A.F.Th. van der Heijdens 65ste verjaardag en van het uitkomen van zijn thriller Kwaadschiks [leesfragment] wordt er deze week in de Sir Edmund veel aandacht aan de schrijver besteed. Onno Blom interviewt Van der Heijden over Kwaadschiks. Van der Heijden heeft het verhaal dat hij in de thriller vertelt gebaseerd op een moord door een stomdronken psychopaat op de 28-jarige politie-agente Gabriëlle Cevat, die acht jaar geleden plaatsvond. ‘De zaak raakte me vanwege het heftige contrast. Aan de ene kant Gabriëlles vanzelfsprekende gevoel voor rechtvaardigheid: "Dit kan ik niet laten passeren." En aan de andere kant het totale cynisme van de doorgezopen psychopaat die het schot loste.’
Verder schreef Arjan Peters een uitgebreide recensie over Kwaadschiks. Peters noemt Van der Heijdens boek niet alleen een politieroman, ‘maar ook een verbeelding van Van der Heijdens kunstzinnige streven om de eeuwigheid vanuit een eindeloos opengewerkt heden te betrappen’.
En nog veel meer teksten over Van der Heijden:
- Onno Blom bespreekt met Van der Heijden wat hij allemaal op de plank heeft liggen en wat hij hiermee nog van plan is.
- Een column van Bert Wagendorp, waarin hij beschrijft hoe Van der Heijden met zijn werk het tegendeel bewijst van de jarenlange opvatting van Neerlandici ‘dat uitbundigheid en vertelplezier overduidelijke tekenen van zwakte waren’.
- Bo van Houwelingen (28) las de proloog en het eerste deel van Van der Heijdens De tandeloze tijd om te kijken of de twintigers van nu nog net zo enthousiast zijn over de cyclus als de twintigers van toen. En inderdaad, Van Houwelingen is enthousiast. Het lezen van de cyclus mondde voor Van Houwelingen zelfs uit in binge-reading.
- Aleid Truijens beschrijft personages Ernst Quispel en Albert Egberts uit het werk van Van der Heijden.
- Verder bespreekt Truijens het vertaalde werk van Van der Heijden: in Duitsland al lange tijd populair, in de Angelsaksische wereld nog niet erg bekend.
- Bob Witman beschrijft de verschillende omslagen van de boeken van Van der Heijden.
- En Bor Beekman heeft het over de vier verfilmingen van het werk van Van der Heijden (De Helleveeg [leesfragment], Advocaat van de hanen, Tonio en Het leven uit een dag).
Zowel de biografie van Albert Helman (pseudoniem van Lou Lichtveld) Rusteloos en overal. Het leven van Albert Helman [recensie] door Michiel van Kempen als de biografie van Ferdinand Bordewijk en zijn vrouw Ferdinand en Johanna. Dubbelbiografie van schrijver F. Bordewijk en componiste J. Bordewijk-Roepman door Elly Kamp wordt besproken door Aleid Truijens. Truijens noemt beide biografieën inhoudelijk interessant, maar vindt van beide ook dat het ‘geen belangwekkend verhaal’ is geworden.
Marcel Hulspas bespreekt de boeken Zwarte vlaggen van Joby Warrick [leesfragment] en Staat van terreur van Pieter van Ostaeyen. Beide boeken hebben volgens Hulspas geen oog voor de opkomst van het jihadisme en beide schrijvers hebben, aldus Hulspas, niet goed door dat terrorisme een probleem is dat alleen de islamitische wereld kan oplossen. En Anet Bleich is positief over de autobiografie Wim Meijer. Tegen de stroom in die Meijer met hulp van Margriet van Lith schreef. ‘Margriet van Lith die als ghostwriter gelukkig niet anoniem is gebleven, heeft Meijers levensverhaal boeiend vorm gegeven. De autobiografie is een voorbeeld voor andere (oud-)politici.’
Verder een aantal kortere recensies:
- Vijf sterren van Jan Luijten aan het uit het Duits vertaalde Eiland van jou van Kat Kaufmann. ‘Kat Kaufmann heeft een bewonderenswaardige roman geschreven.’
- Wineke de Boer las de biografie van het boek De vreemdeling van Albert Camus, Looking for The Stranger van Alice Kaplan. De Boer is positief: Kaplan schrijft helder en vlot over het onderwerp.
- Edwin Krijgsman noemt de vertaling van Noli me tangere van Andrea Camilleri ‘aangenaam vakwerk van deze niet meer te houden veteraan’.
- ‘Hemmerechts schrijft niet zo bruikbare schrijfgids,’ luidt de titel van de recensie door Mieke Zijlmans over Kristien Hemmerechts’ Schrijven. Kun je dat leren?. Zijlmans vindt het leuk dat het boek vol staat met toepasbare instructies, maar de vage intentie van het boek brengt de lezer volgens Zijlmans aan het twijfelen.
- Marcel Hulspas schrijft op positieve toon over Liever niet de lucht in van Ronald Prud’Homme van Reine.
- En in Volkskrant Magazine een portret door Margot C. Pol van fotograaf Maarten van der Kamp, wiens boek De Amsterdammers, dat vol staat met in Amsterdam geschoten foto’s, afgelopen week verscheen.
De boekrecensies van de Volkskrant verschijnen elke zaterdag in Sir Edmund, en zijn te raadplegen op volkskrant.nl/boeken - een selectie is slechts voor abonnees toegankelijk. De Volkskrant is te koop bij het Nieuwscentrum.
Marnix Verplancke trok naar de Lofoten voor een ontmoeting met Morten Strøksnes en Hugo Aasjord. De twee vrienden delen een fascinatie voor de haai, gingen met een rubberboot op haaienjacht en doen daarover verslag in Haaienkoorts. Intussen zijn er al negentien vertalingen gepland van hun boek, en daar is een reden voor denken ze: ‘Het heeft alles te maken met de vervreemding van de hedendaagse stadsmens. Hij denkt gelukkig te zijn in zijn stad, maar tegelijkertijd verlangt hij ook naar de natuur en naar de vrijheid.’
Van David Foster Wallace kan je op ‘belachelijk veel niveaus genieten’, schrijft Jamal Ouariachi in zijn recensie van Korte gesprekken met afgrijselijke mannen. Je hebt zijn ‘algemene ideeën over menselijk contact en taal […] tot en met de interpunctie van zijn grandioos gecomponeerde zinnen.’ Helaas doet de vertaling voor Ouariachi afbreuk aan het origineel en ‘bij een ultratalige auteur als Wallace is dat funest’. En Hans Bogaert legt in Echo compositorisch vernuft aan de dag, merkt Dirk Leyman op. De debutant ‘houdt je moeiteloos aan de pagina’s gekluisterd én creëert een heel eigen universum waaruit een vreemde melancholie komt bovendrijven.’
‘In een notendop’ is gewijd aan kinderboeken, met:
- Suzie Ruziein het diepe van Jaap Robben en Benjamin Leroy
- Mini en de verrassing voor oma van Kitty Crowther
- Het eiland van opa van Benji Davies
- Kek iz tak? van Carson Ellis
- De appel van Magritte van Klaas Verplancke
- Stella, ster van de zee van Gerda Dendooven
De Kameroens-Amerikaanse Imbolo Mbue toont in Zie de dromers een genuanceerde attitude, schrijft Catherine Ongenae, die de auteur sprak over haar debuut. In haar roman over klassenverschillen, armoede, familie, het huwelijk en falen worstelen de migranten met onrealistisch doelen en worden ze geconfronteerd met onvoorziene obstakels. Bij zichzelf bespeurt de auteur meer en meer een dubbel perspectief: ‘De Amerikaanse burger in mij ziet in dat 11 miljoen arme migranten desastreus kunnen zijn voor de sociale voorzieningen als scholen en ziekenhuizen – structuren die nu al amper standhouden. Maar de migrant in mij is geschokt omdat men die mensen als overlast beschouwt.’
De boekrecensies van De Morgen verschijnen elke woensdag in de bijlage Boeken. De Morgen is ook te koop - op dezelfde dag - bij het Nieuwscentrum.
De Engelenpoort, de nu pas vertaalde voorlaatste roman van Penelope Fitzgerald, stond bij het verschijnen ervan in 1990 op de shortlist voor de Booker Prize. Kathy Mathys erkent de kwaliteit ervan: ‘De Engelenpoort laat zich lezen als een historische roman met scherpe details, maar ook als een bruisende komedie, een liefdesverhaal en als een bezinning van het onstoffelijke.’
Standaardjournalist Ruben Mooijman signaleert 3 boeken over Turkije:
- Erdogan in een notendop van Joost Lagendijk, die legt uit waarom Erdogan zo populair is, hoe hij die populariteit heeft gecultiveerd en wat de gevaren zijn van zijn groeiende autocratische neigingen.
- Wat u niet mag weten over Turkije van Dries Lesage. De Turkije-kenner van de Gentse universiteit wil tegengewicht bieden aan de westerse berichtgeving en betoogt dat de Turkse president moet opboksen tegen een enorm arsenaal aan antidemocratische krachten die zijn macht willen breken.
- Turkije. De terugkeer van de sultan van Dirk Rochtus. Rochtus trekt een conclusie die lijnrecht tegenover die van Lesage staat en poneert dat Erdogan door zijn tegenstanders tot terroristen uit te roepen een duurzame oplossing niet dichterbij brengt.
Zijn eigen frustratie met de romanvorm zit David Nolens in De waan van Cotard in de weg, meent Mark Cloostermans. Zo verwordt de roman over een identiteitscrisis uiteindelijk ook tot ‘het verslag van een schrijverscrisis’. Verder reflecteert Julie Zeh naar aanleiding van het verschijnen van haar Ons soort mensen [leesfragment] tegenover Peter Jacobs over de tegenstelling stad - platteland en over haar schrijversschap. ‘Ik hou van escalatie. Ik vertrek graag van een min of meer harmonische situatie en laat die dan ontploffen’, zegt de schrijfster, die in haar roman een dorp schetst als microkosmos, ‘een paradijs dat een hel wordt’. Hiermee bevestigt de Zeh opnieuw haar verteltalent, gecombineerd met maatschappijkritiek.
Geen thriller, maar wel secuur geschreven, spannend en met een hoop onverwachte wendingen, zo duidt John Vervoort Conclaaf van Robert Harris. De thrillerrecensent besteedt ook aandacht aan Drie dagen en levenslang, van Pierre Lemaître: ‘sterke literatuur en spanning’. En De trilogie De vrucht van hun arbeid van John Berger is weer beschikbaar. Annelies Verbeke maakt zo voor het eerst kennis met het werk van de nu negentigjarige auteur en is onder de indruk: ‘zijn superbe stijl, natuurlijk grillige compositie en vooral de ‘loyaliteit van het raadselachtige’ (zijn eigen woorden) maken van De vrucht van hun arbeid zo’n trage, uitdagende leeservaring.’
Met Het ware verhaal van haar en mij [toelichting van de vertaling] slaagt Delphine de Vigan er voor Marijke Arijs in de ‘voyeuristische lezer’ in zijn hemd te zetten. De Franse auteur ‘speelt handig met de verwachtingen van de lezer, die voortdurend kopje-onder wordt geduwd in het scheppingsproces. Het is de bedoeling dat je gaat nadenken over waarheid en verzinsel en begrijpt wat er bij het schrijven op spel staat.’ Verder nog een stuk over het kunstenprentenboek De vogels, een samenwerking tussen Ted van Lieshout en de jonge illustrator Ludwig Volbeda.
De boekrecensies van De Standaard verschijnen elke vrijdag in de bijlage De Standaard der Letteren. De Standaard is ook te koop - op dezelfde dag - bij het Nieuwscentrum.
De boekenbijlage opent met een uitgeschreven versie van Frank Westermans Verweylezing. '[I]k vind "non-fictie" een beetje een denigrerend woord,' merkt Westerman op. 'Ik wil geen label op mijn werk dat zegt wat het niet is. Stel, ik sta op de markt met meloenen, dan prijs ik mijn waar toch niet aan met: Geen bananen!' Menno de Galan sprak daarnaast met Thomas Mallon, 'auteur van intelligent geschreven en goed ontvangen romans over de voormalige presidenten Richard Nixon (Watergate) en Ronald Reagan (Finale)'. 'Trump is wreed, straalt geen warmte uit. Hij koketteert met zijn gebrek aan kennis. Is alleen in zichzelf geïnteresseerd, niet in staat zich ergens op te concentreren. Alle onderwerpen herleidt hij tot de retorische vraag hoe hij het doet in de peilingen. Hij heeft een flodderig brein,' zegt Mallon onder meer in het interview.
Obe Alkema leverde een stuk over Grond, de debuutbundel van Idwer de la Parra. 'De poëzie is ambachtelijk en gevarieerd,' vindt Alkema. En Arie van den Berg las Froukje van der Ploegs Dit is hoe het ging [leesfragment]: 'Het idioom en de stijl van Froukje van der Ploeg zijn verraderlijk simpel. Maar met die eenvoudige middelen brengt ze het menselijk lot haarscherp in beeld. Haar noterende stijl biedt ruimte voor lucht, ook waar beklemming op de strot kon slaan. Haar poëzie streeft niet naar de grote K, maar ze overtuigt niettemin.' Thomas de Veen recenseert daarnaast Herman Kochs nieuwe roman De greppel. 'De bedoelingen van De greppel mogen dan goed en lovenswaardig zijn - laten we ons denken niet laten begrenzen! - maar helemaal overtuigen doen ze niet,' aldus De veen.
Kester Freriks bespreekt zowel Karl Ove Knausgårds Herfst ('Het boek is sensationeel omdat het zo onsensationeel is.') [leesfragment] als Sofi Oksanens 'beklemmende' Norma [leesfragment]. Shira Keller wijdt een stuk aan Jenny Offills De laatste dingen [leesfragment]. 'Tegenover de wat al te gretig ingezette motieven en metaforen […], staat de originele, krachtige (en ook ontroerende) weergave van de belevingswereld van het hoofdpersonage,' vindt ze. En Sebastiaan Kort leverde een stuk over twee essaybundels: Oek de Jongs Het visioen aan de binnenbaai ('Je steekt er wel wat van op, maar je uitdagen doen de stukken nu ook weer niet echt.') en P.F. Thoméses Verzameld nachtwerk ('Nooit ophouden met denken, klinkt er in de stukken door, ook niet tegen jezelf in.') [leesfragment].
'[W]at je als lezer vooral bijblijft, is de enorme schade die complotdenkers met hun obsessies kunnen aanrichten in de levens van mensen,' aldus Petra de Koning na lezing van Maarten Reijnders' Complotdenkers. Jan Donkers las daarnaast Bobby Kennedy, de biografie van Larry Tye die volgens Donkers hier en daar als een liefdesverklaring leest. 'Vooral de beschrijvingen van het gezinsleven van Bobby en Ethel en hun ravottende Afke's tiental lijken alsof ze […] geschreven zijn door een arm buurjongetje dat over de schutting smachtend mag meekijken naar de machtige en rijke buren.' Philippus Zandstra las Norman Ohlers Drugs in het Derde Rijk, volgens Zandstra 'vooral een verzameling anekdotes, waarbij iedere bekende nazi die drugs gebruikte even wordt genoemd'. Margriet van der Heijden wijdt een bespreking aan In de naam van de oneindigheid van Graham Loren en Jean-Michel Kantor. De auteurs schotelen in dit boek 'wiskunde-liefhebbers een rijk verhaal voor over mooie wiskunde, goede en ellendige tijden en mensen die soms groots zijn en soms heel klein'. En van Sebastiaan Kort een stuk over Robbert van Ammerlaans Zijn eigen land [leesfragment]. 'Ammerlaan heeft de wonderlijke figuur die Mulisch was én de omstandigheden waarin boeken als Twee vrouwen en De ontdekking van de hemel konden ontstaan, op willen roepen en is daar buitengewoon goed in geslaagd,' vindt hij.
De boekrecensies van NRC Handelsblad verschijnen elke vrijdag in Boeken, en zijn voor abonnees te raadplegen op Nrc.nl. NRC Handelsblad is te koop bij het Nieuwscentrum.
Maarten Moll interviewt Robbert Ammerlaan. Ammerlaan was lange tijd de uitgever van Harry Mulisch. Binnenkort komt zijn boek Zijn eigen land [leesfragment], dat hij over Mulisch schreef, uit. Ammerlaan werd door Mulisch aangewezen als zijn biograaf. De biografie is er nog niet, maar Ammerlaan noemt zijn boek, waarvoor hij de werkkamer van Mulisch mocht onderzoeken, een eerste stap in dit proces. Ammerlaan laat in Zijn eigen land verschillende kanten van Mulisch zien. ‘Ja, ik laat in dit boek ook een minder aangename kant van hem zien. Hij liet weinig emotie zien, en veel tijd met vrouw en kinderen bracht hij niet door. Uiterlijk scheen hij ijdel en hooghartig, toch was hij ook kwetsbaar, hartelijk. Maar alles was voor het werk, alles was daar ondergeschikt aan.’
Jan Pieter Ekker schrijft over Het jasje van luis Martín van Gilles van der Loo [leesfragment]. De roman gaat over een goede vriend die Van der Loo vijf jaar geleden verloor. ‘Van der Loo husselt feiten met fictie, maar anders dan A.F.Th. van der Heijden in zijn requiemroman Tonio probeert de schrijver zijn vriend niet te behoeden voor het naderende onheil.’ Ekker is onder de indruk. ‘Het jasje van Luis Martín is een ontroerend verslag van een onvoltooide vriendschap.’ Dirk-Jan Arensman geeft drie sterren aan de verhalenbundel Korte gesprekken met afgrijselijke mannen van David Foster Wallace. Arensman noemt sommige verhalen grandioos: ‘Geestige, scherpzinnige vignetten van verknipte zelfrechtvaardiging zijn het.’ Maar dat geldt volgens hem niet voor alle verhalen: ‘tegenover zulke hoogtepunten staan ook studentikoze vormexperimenten die louter bedoeld lijken om zijn (post)postmodernistische spierballen te tonen.’
Matig enthousiast is Arie Storm over We hadden liefde, we hadden wapens van Christine Otten. Storm is van mening dat Otten zeker gevoel heeft voor een dramatische opbouw, maar dat haar personages te vlak blijven. ‘[De personages] dreigen te verworden tot sjablonen, pionnen in een verhaal dat moet worden verteld. ’Een poëzierecensie verder, door Guus Luijters over Dichters uit de bundel, samengesteld door Chrétien Breukers en Dieuwertje Mertens. Luijters is van mening dat er veel schort aan de bundel en vindt dat de samenstellers veel hebben laten liggen: ‘van de keuze […] raakte ik ronduit gedeprimeerd.’ En Erik Voermans over Een meester zonder hamer, een boek dat Emanuel Overbeeke over componist Pierre Boulez schreef. Voermans: ‘Overbeeke houdt ervan de lezer te prikkelen met scherpzinnige verbanden, maar soms schiet hij ook door in onzin.’
De boekrecensies van Het Parool verschijnen elke donderdag in PS. Het Parool is te koop bij het Nieuwscentrum.
Irene Start noemt Ian McEwan ‘op zijn scherpst en grappigst’ in zijn nieuwe roman Notendop [leesfragment]. De roman vertelt het verhaal van een zwangere vrouw die haar man opzij zet voor zijn broer. Bijzonder aan het boek is dat het wordt verteld vanuit het perspectief van haar ongeboren kind. ‘McEwan zet een eloquente baby neer, die uitzonderlijk veel kennis heeft van de wereld die hem te wachten staat.’
En Gerry van der List recenseert Enfant terrible van Diederick Slijkerman. Het non-fictieboek gaat over de politicus Wim Treub (1858-1931). Slijkerman gebruikte voor zijn boek brieven die Treub aan zijn geliefde schreef. Volgens Van der List is dit een wat uit de hand gelopen aspect van het boek. ‘[De brieven] zijn interessant, maar krijgen wel erg veel aandacht.’
Elsevier verschijnt elke donderdag en is voor abonnees toegankelijk via weekblad.elsevier.nl. Elsevier is te koop bij het Nieuwscentrum.
- Joost de Vries over Colson Whitehead, The Underground Railroad ('Wat het boek zo geslaagd maakt, is dat Whitehead zelf ook wel aanvoelt dat zijn verhaal sensationeel en spannend is, en dat hij het hele boek daartegen in gevecht lijkt.') en Paul Beatty, The Sellout ('[H]et verbluffende werk van een hilarische, doorgeslagen stand-upcomedian, die de roman als vehikel gebruikt om honderden bikkelharde, politiek buitengewoon incorrecte grappen te maken over zwart, wit, politie, burger, man, vrouw in Amerika.')
- Fiep van Bodegom over Yaa Gyasi, Homegoing ('Ondanks de aanvankelijk al te schematisch aandoende opbouw […] toont ze overtuigend dat het einde van de slavernij geenszins het einde van de historische achterstelling van zwarten in de VS is.)
- Marja Pruis over Chimamanda Ngozi Adichie, We moeten allemaal feminist zijn ('Ze is bovenal hoopvol, er diep van overtuigd dat de mens in staat is zich ten goede te veranderen.')
- Thomas Heerma van Voss over Igoni A. Barret, Blackass ('Blackass [voelt] na het intrigerende begin meer en meer als een behendig vertelde maar inhoudelijk vlakke roman.')
- Graa Boomsma over C.E. Morgan, The Sport of Kings ('een zeer grote verrassing')
De Groene Amsterdammer is elke woensdag al te koop bij het Nieuwscentrum. Athenaeum Boekhandel verzorgt de boekverkoop voor de website van De Groene.
Elfie Tromp schreef een ‘mislukte’ reportage over haar bezoek aan de Frankfurter Buchmesse. Mislukt, volgens Tromp, want ze heeft verschrikkelijk liefdesverdriet. Toch slaagde ze erin wat mooie observaties over het boekencircus neer te pennen. ‘Wie ik ook spreek op de beurs, iedereen is boekengek. Ik had het wellicht zakelijker verwacht. Berekender misschien, maar iedereen spreekt hier vanuit zijn liefde voor de letteren met elkaar,’ merkt Tromp onder meer op. Daarnaast van Christine Otten een essay over culturele toe-eigening in literatuur. ‘Soms kun je jezelf beter zien via een ander, een ogenschijnlijke vreemde uit een andere wereld, een andere cultuur. De literatuur, fictie, leent zich daar bij uitstek voor. De roman is een van de weinige plekken waar een mens een ander mens ten diepste kan leren kennen omdat je je voor even de gedachten en gevoelens van een ander eigen kan maken,’ stelt ze onder andere. En Carel Peeters schrijft in zijn ‘Literaire kroniek’ over Pieter van den Blinks ‘prikkelende en soms warrige pamflet’ The Medium Kills the Message.
Vrij Nederland verschijnt elke woensdag, een selectie van de recensies is op vn.nl/boeken raadpleegbaar. Vrij Nederland is te koop bij het Nieuwscentrum).
