Recensieoverzicht: Geert Mak, Maartje Wortel & Jente Posthuma (31 augustus 2016)
05 september 2016Onze wekelijkse samenvatting van de recensies in kranten en tijdschriften, met dit keer aandacht voor Jente Posthuma, Alejandro Zambra, Geert Mak, Pasi Ilmari Jääskeläinen, Arnoud Wierstra, en Maartje Wortel, en verder: Jonathan Safran Foer, Babs van den Bergh, John LeCarré (de Volkskrant), Mensje van Keulen, Geke van der Wal, Delphine de Vigan, Pompeii (Trouw), Jeroen Olyslaegers, Norman Ohler (De Morgen), Mark Haddon (De Standaard), Hisham Matar, Heleen Debruyne (NRC), Els Quaegebeur (Het Parool) Gerard Spong, W.F. Hermans (HP|De Tijd), Carson McCullers (De Groene Amsterdammer), Roger Martin Du Gard en J.M. Coetzee (Vrij Nederland).
Oudere afleveringen van deze rubriek zijn te raadplegen in ons archief. Ook de recensies in de Vlaamse kranten en weekbladen worden opgenomen in het overzicht, met dank aan Johan Eeckhout. Tussen rechte haken staan de redactionele items op Athenaeum.nl.
Delen op
Pieter van den Blink sprak Mensje van Keulen over haar schrijverschap. 'Het werken is altijd associatief. Als ik tijdens het schrijven een idee krijg waarvoor geen plaats is in het verhaal dat ik op dat moment onder handen heb, dan noteer ik dat idee met een klein tekentje erbij. Daarmee geef ik aan of ik er een kort verhaal of een roman in zie.' Maar: 'Fictie schrijven is altijd een klim, waarvan je de top niet ziet. Een roman zal ik niet meer schrijven.'
Janita Monna las de nieuwe bundel van Rob Schouten, Vervelende vlekken ('Hij benadert het (bijna) zestigplusser zijn met zijn zo kenmerkende laconiekheid, als een gebeurtenis als andere.'), en Co Welgraven Geke van der Wals Rob van Gennep, uitgever van links Nederland [recensie]. 'Een biografie moet informatief zijn, een goed beeld geven van de hoofdpersoon en zijn of haar (werk)omgeving, en uitstekend geschreven zijn. Op deze punten scoort het boek ruim voldoende.' Maar dat Van der Wal niet alles wist te achterhalen, stoort Welgraven. Hij betrekt Chris van Esteriks Jongens waren we. De totalitaire verleiding van de jaren zeventig er ook nog bij.
Rob Schouten over Philip Snijders Bloed krijg je er nooit meer uit [leesfragment] ('Als lezer word je zo in de rol van voyeur gedrongen, je weet bijna niet waar je kijken moet, je neiging om je met de hoofdpersoon te vereenzelvigen wordt telkens opnieuw beproefd. Heel dubbelzinnig maar ook een heel sterk literair effect van wat verder natuurlijk ook gewoon een klassiek gegeven is: het goudmijntje van de ongelukkige jeugd.') Elke Geurts over Jente Posthuma's Mensen zonder uitstraling [leesfragment] ('De toon van debutante Jente Posthuma is trefzeker, droogkomisch en straalt in alles uit dat ze compleet eigen is.'), en 'Beeldboek' van de week is (net als in De Standaard, waar het de opener is) Arnoud Wierstra's Babel ('een origineel, knap getekend kijkboek over het najagen van een droom').
Jann Ruyters dan, zij las de nieuwe Delphine de Vigan, Het ware verhaal van haar en mij [onze recensie] ('De Vigan dringt nooit echt door in de diepere verlangens van projecterende lezeressen, daarvoor blijft de figuur van "L" te vlak, ze wordt nooit echt een "Annie Wilkes", ze blijft een Frans idee. Ook haar stijl - erg wijdlopig -bevredigt niet zo, maar de schrijfster houdt de spanning vast en imponeert in hartstocht.'), Harriët Salm kraakt S.K. Tremaynes Vuurkind ('kruising tussen een bouquetreeks en een kasteelroman'), Mark Vanhoenacker licht zijn Vrije vlucht. Een piloot over zijn passie voor het vliegen toe, Sofie Messeman is gemengd over Pasi Ilmari Jääskeläinens De tien schrijvers van Laura Witte ('binnen het genre overtuigend'), net als Bas Maliepaard over Brian Selznicks De Wonderlingen ('Joseph is matig uitgewerkt [...]. Mooi dat Alberts homoseksualiteit en hiv-positiviteit geen onderwerp zijn, maar op een natuurlijke manier in dit liefdevolle verhaal zijn verweven.').
Paul van der Steen, ten slotte, nam de boeken van Alberto Angela (De drie laatste dagen van Pompeii. 23-25 oktober 79, van uur tot uur), Mary Beard (Pompeii. Het dagelijks leven in een Romeinse stad) en Plinius (De Vesuvius in vlammen. Brieven aan Tacitus [leesfragment]) samen. 'Alberto Angela en Mary Beard maakten, als zoveel schrijvers voor hen, dankbaar gebruik van deze getuigenissen. Maar met hun beperkte lengte en soms alledaagse onderwerpen valt uit de brieven nog veel meer te halen, maakt classicus Vincent Hunink, verantwoordelijk voor de toelichting en annotatie, duidelijk. Welbeschouwd was Plinius een beetje een starfucker, een man die hoopte dat iets van de faam van Tacitus ook zou afstralen op hem. En - het moet gezegd worden - dat is hem eigenlijk best aardig gelukt.'
De boekrecensies van Trouw verschijnen elke zaterdag in Letter en Geest, en zijn voor abonnees te raadplegen op trouw.nl. Trouw is te koop bij het Nieuwscentrum.
Hans Bouman interviewde voor de Volkskrant Jonathan Safran Foer naar aanleiding van zijn nieuwe boek Hier ben ik (Here I am) . In het interview geeft de schrijver onder andere antwoord op de vraag of de roman een verwerking is van gebeurtenissen in zijn eigen leven en vertelt hij dat hij voortdurend tegen vragen aanloopt als 'wat heeft het voor zin wat ik doe?' en 'waarom schrijf ik boeken in een wereld die zoveel problemen kent?'. (Jonathan Safran Foer is 14 oktober te gast bij de The John Adams Institute in de Paradiso.) Arjan Peters bladerde door Morgengave voor meerminnen, Halbo C. Kools 'gedateerde mijmeringen over groezelige kroegen en vervlogen liefdes' uit 1968 en las Lozana van Francisco Delicado, een 'uiterst vitale erotische roman' uit 1524 waarin 'voorbeeldig het verschil tussen levende en lauwe taal' wordt getoond.
Peter Swanborn is niet zo enthousiast over Hisham Matars nieuwe roman De terugkeer (uit het Engels vertaald door Manik Sarkar). 'Het verhaal dankt zijn kracht aan de momenten waarop Matar anderen aan het woord laat [...]. Maar wanneer Matar zelf zijn gedachten formuleert, blijft hij aan de oppervlakte,' schrijft hij. Sjeng Scheijen las De terugkeer van Münchhausen van Sigizmoend Krzizjanovski (uit het Russisch vertaald door Monse Weijers). 'In de beste groteske verhalen ontstaat daardoor een bevrijdende, geestverruimende sfeer, een literaire LSD-trip, zoals in de romans van Rabelais,' schrijft hij , maar 'deze Krzizjanovski heeft het net niet voor mij. Naast schitterende, hilarische passages zijn er stukken die knarsen en strompelen - en dan lijkt het alsof de drug versneden is, of de dosering ervan te laag'.
'Het is een vreemde ervaring om een boek te lezen waarin consequent wordt betoogd dat het goed is om je slecht te voelen en wantrouwend en leugenachtig door het leven te gaan; waarin uitgebreid wordt beargumenteerd hoe fijn het is om je als slachtoffer op te stellen en waarom je elke vorm van kritiek uit de weg moet gaan,' schrijft Suzanne Weusten. Zij las Beter van wel van Jeffrey Wijnberg dat volgens haar geen nieuwe inzichten geeft maar wel concreet en humoristisch is geschreven. Frits van Exter is enthousiast over De duiventunnel van van John le Carré: 'Le Carré schrijft met smaak over zijn ontmoetingen met spionnen, bureaucraten, dictators, terroristen, oorlogsverslaggevers, regisseurs, acteurs en andere kleurrijke figuren. Hij ontspoort soms in gewichtigdoenerij, maar weet zich met zelfspot vaak weer tot de orde te roepen. [...] Heerlijk om te lezen mede dankzij zijn vertelkunst, waarin oer-Engelse ironie (in goede handen bij vaste vertaler Rob van Moppes) knap gedoseerd is met mededogen en woede.'
Nadia Ezzeroili bespreekt werk van haar 'eerste feministische liefde': Fatima Mernissi. 'Ik werd [...] gegrepen door Mernissi toen ik tijdens mijn studie De politieke harem las - een van haar bekendste boeken - waarin ze zich waagde aan herinterpretaties van islamitische bronnen.' Babs van den Bergh legt uit waarom ze Wat kan mij gebeuren? Leven met René Gude [leesfragment] schreef: 'Door onze geliefden gerust te stellen, werd ik zelf wat rustiger. Door er de grappige details uit te lichten, kon ik er zelf nog eens om lachen.'
Ranne Hovius las Lisa Appignanesi's Een zaak van liefde. Misdaden in de naam van hartstocht en waanzin (uit het Engels vertaald door Fred Hendriks): 'Ze is in haar beschrijvingen zo gedetailleerd dat af en toe de totale chaos dreigt. Dat neemt niet weg dat het grondige onderzoek en de smeuïge gevalsbeschrijvingen van Appignanesi's nieuwste boek opnieuw een bijzondere leeservaring maken.' Robert van Gijssel is lovend over Lemmy. De definitieve autobiografie van popjournalist Mick Wall: 'Aanvankelijk met voorzichtige tikjes, maar als het einde nadert beukt de auteur op zijn onderwerp in. Hij laat het standbeeld barsten en kijkt door de kieren naar binnen: is daar iemand? In Lemmy. De definitieve biografie krijgt de vorig jaar overleden rocklegende postuum weer enige humaniteit, en alleen daarom al is het boek waardevol.'
En Joost Pollmann besteedt aandacht aan zes Suske en Wiske-stripboeken, gemaakt door de duo's Guus Meeuwis en Gerben Valkema (De grandioze gitaar), Wilfred Genee en Eric Heuvel (De schaal van moraal), Esther Verhoef en Michiel de Jong (De charmante chirurg), Aaf Brandt Corstius en Gerard Leever (De pientere pop), Karin Amatmoekrim en Hanco Kolk (De tollende toverkol), Carlo Boszhard en Romano Molenaar (De irritante imitator). De opbrengst van de stripboeken gaat naar SOS Kinderdorpen.
In de rubriek 'Kort & Goed':
- Marcel Hulspas over Palmyra. De onvervangbare stad [onze recensie] van Paul Veyne (uit het Frans vertaald door Rokus Hofstede): '[...] een klein maar bijzonder boekje [...]. In die elegante, levendige maar ook gedreven stijl die Franse archeologen blijkbaar tijdens de opleiding al wordt aangeleerd.'
- Arjan Peters over Een ongeduldig verlangen. Herinneringen van Willem Nijholt: 'Als dank voor dit luisterboekenproza zou ik de ouwe sok willen verzoeken gewoon dóór te gaan.'
- Wineke de Boer over Wachten op Bojangles van Olivier Bourdeaut (uit het Frans vertaald door Eva Wissenburg): 'Hoewel hij zich sterk laat inspireren door Fitzgerald en Vian geeft Bourdeaut blijk van een tomeloze fantasie en een eigen stem. Hulde ook voor vertaalster Eva Wissenburg die dit taalvuurwerk omzette in vrolijk huppelend Nederlands.'
- Bo van Houwelingen over Wij houden alleen van onszelf van Marte Kaan: 'Kaan verliest zich in [...] benevelde zinnen en laat de lezer murw van de opgeschroefde pseudo-psychologie achter. En dat terwijl de schrijfster wel degelijk indringende beelden kan oproepen, vooral over India.'
- Paul Onkenhout over Max. Het ongeautoriseerde verhaal over de jongste Formule 1-winnaar ooit van André Hoogeboom: 'Hoogeboom verkende de directe omgeving van Verstappen, sprak met gezaghebbende insiders en distilleerde daaruit een tamelijk volledig beeld.'
En tot slot is Erik van den Berg enthousiast over het beeldmerk van Oost!, een nieuwe serie van uitgeverij Pegasus, gewijd aan niet eerder vertaald werk van Midden- en Oost-Europese schrijvers: 'Maar er zit meer in [dan Lili Briks geest]. Met de cirkel en wig op De terugkeer van Münchhausen, een in de Sovjet-tijd verboden satire uit 1927, verwijst Levie naar 'Versla de Witten met de Rode wig', een abstracte propagandaposter uit 1920 door Rodtsjenko's collega El Lissitzky.'
De boekrecensies van de Volkskrant verschijnen elke zaterdag in Sir Edmund, en zijn te raadplegen op volkskrant.nl/boeken - een selectie is slechts voor abonnees toegankelijk. De Volkskrant is te koop bij het Nieuwscentrum.
Met de roman Wil ziet het er volgens Dirk Leyman naar uit dat Jeroen Olyslaegers zijn schrijverschap, na een periode van onverdroten activisme, weer ter harte neemt. De schrijver blinkt opnieuw uit met een ‘viriele, ongeduldige verteltrant’ maar heeft, meer dan in Wij en Winst ‘een overzichtelijker structuur en enigszins filmische scenografie bedacht’ in zijn roman over een Antwerpse hulpagent die tijdens de Tweede Wereldoorlog opportunistisch en wankelhartig meewerkt aan de Jodenvervolging. Dat resulteert in een roman die even glibberig is als zijn protagonist en zich ‘uitermate leent tot bespiegelingen over de flinterdunne grenzen tussen verraad, mededogen en schuld’.
Annick Vandorpe is verrukt over Goudvissen en beton: Maartje Wortel ruilde haar afstandelijke en droogkomische toon in voor een ‘intiem boekje’ doordrenkt met een gevoel van verliefdheid ‘als een verrukkelijk verlangen naar oneindigheid’.
De korte stukken van Rolf Bos over Drie minuten van het Zweede schrijversduo Roslund & Hellström en van Persis Bekkering over de herziene vertaling van Carson McCullers Het hart is een eenzame jager [leesfragment | recensie] stonden eerder in de Volkskrant.
In Drugs in het Derde Rijk analyseert de Duitse journalist Norman Ohler het drugsgebruik van Hitler en van zijn troepen in Nazi-Duitsland. En dat doet hij volgens Joseph Pearce met ‘zelden geziene plasticiteit en pittigheid’ en met ‘wetenschappelijk onderbouwde bewijzen’.
En Tom Ronse gaat in op twee werken die focussen op wanhoop en ontreddering van de arme blanke arbeidersklasse in de Verenigde Staten: het autobiografische Hillbilly Elegy: A Memoir of Family and Culture in Crisis van J.D. Vance en White Trash: The 400-Year Untold History of Class in America van historica Nancy Isenberg.
De boekrecensies van De Morgen verschijnen elke woensdag in de bijlage Boeken. De Morgen is ook te koop - op dezelfde dag - bij het Nieuwscentrum.
Marijke Arijs toont in haar stuk over Alejandro Zambra’s Begrijpend lezen aan hoe de vorm – de schrijver baseerde zich op de meerkeuzevragen van het Chileense toegangsexamen voor de universiteit- allesbehalve vrijblijvend is. Zambra zelf legde de proef af in 1993 toen in het onderwijs – drie jaar na de dictatuur – nog niet veel te merken was van de prille democratie. Zo kan Zambra ‘een paar van zijn stokpaardjes berijden: liefde, huwelijk en echtscheiding in dictatoriale tijden [...] en het bewind van Pinochet, dat net een onuitwisbare stempel heeft gedrukt op zijn generatie’, zeker gekoppeld aan zijn eigen overgang van adolescent naar volwassene.
Onder de titel ‘Iedereen is een lente waard’, een zinsnede uit de bundel, peilt Luuk Gruwez naar het belang van Menno Wigmans poëzie. In Slordig met geluk staat vaak het falende lichaam en de moeilijke verhouding tot zijn eigen poëzie centraal, weer levert Wigman het bewijs dat ‘geslaagde poëzie, hoe zwartgallig ook, op onverklaarbare manier troostrijk kan zijn’. Sofie Gielis liet zich meedrijven met Maartje Wortels Goudvissen en beton. Rationeel valt ‘de lofzang op verbondenheid en herhaling’ niet te begrijpen, meent ze, maar aangenaam is het wel al doet het wel een beetje onaf aan. Wreedheid, dood, eenzaamheid en outsiders spelen de hoofdrol in De pier stort in en andere verhalen van Mark Haddon. Dankzij Haddons ‘afstandelijke, soms journalistieke pen’ vond Vicky Vanhoutte het niet zo zwaar op de hand, het is ‘proza als een precisiebombardement’.
In ‘Blikvanger’ aandacht voor de biografie Diane Arbus: Portrait of a Photographer van Arthur Lubow en als ‘Boek van de week’ het prentenboek Babel van de Nederlandse illustrator Arnoud Wiersta.
De boekrecensies van De Standaard verschijnen elke vrijdag in de bijlage De Standaard der Letteren. De Standaard is ook te koop - op dezelfde dag - bij het Nieuwscentrum.
Van Rob Hartmans deze week een bespreking van Geert Maks De levens van Jan Six [recensie | leesfragment]. 'De ups and downs van de familie worden door Mak helder en uitvoerig beschreven, en dat sommige periodes minder boeiend zijn is natuurlijk niet zijn schuld,' schrijft hij. 'Wat men hem wel kan aanrekenen, is dat de "geschiedenislessen" die hij door deze familiegeschiedenis weeft, vaak aan de oppervlakte blijven en soms zelfs clichématig zijn.' Farid Boussaid bespreekt daarnaast De terugkeer van Hisham Matar. Hij noemt het 'een aangrijpend boek'. En Toef Jaeger sprak met Matar over zijn nieuwste pennenvrucht. 'Stilte is het belangrijkste dat ik wil bereiken met schrijven. Ik vind stilte namelijk enorm fascinerend omdat geen enkele stilte op een andere lijkt. Bij muziek is dat makkelijk; in de literatuur is dat lastiger. Maar als het lukt zijn de stilte-momenten precies de momenten waarin je de lezer de ruimte geeft om zijn empathie toe te laten bij wat hij leest,' zegt hij onder meer in het interview.
Verder deze week een bespreking van Heleen Debruynes De plantrekkers, dat 'een montere toon heeft en alle misère zeer levendig brengt'. En Gamal Fouads debuutroman Oneindig eiland [leesfragment] is volgens Sebastiaan Kort 'een groot spel rondom de vraag wat de ficties zijn rondom een, of het, schrijverschap'. Arjen Fortuin blikt vooruit op het nieuwe seizoen en neemt daarvoor de voorkeuren van Pieter Steinz, de voormalig chef Boeken die deze week overleed, als leidraad. En Marc van Oostendorp recenseert President Tsaar op Obama Beach het zomerfeuilleton van A.F.Th. van der Heijden. 'De schrijver wil te veel: zijn zoon terughalen, maar ook commentaar geven op de wereldpolitiek, de liefde voor zijn vrouw beschrijven, en verwijzen naar Gogol, Tolstoj en andere grote Russische literatuur. In het dikke boek dat Van der Heijden ooit over dit verhaal zegt te willen schrijven, komt het allemaal mogelijk samen. Dit korte feuilleton bezweek er soms onder,' aldus Van Oostendorp.
Arnold Heumakers wijdt een stuk aan Mihail Sebastians fascinerende For two thousand years en Ger Groot geeft Mia Couto's Vrouwen van as vier ballen. Bas Heijne dan, hij leverde een recensie van Frances Wilsons biografie Guilty Thing: A Life of Thomas de Quincey. 'Uit Guilty Thing rijst het beeld op van een man die zichzelf telkens blind voorbij holde, voortgejaagd door een tomeloze hang naar blijvend houvast,' staat er in het stuk. Maarten Huygen bespreekt J.D. Vance' 'levendige' Hillbilly Elegy, het boek is volgens hem 'rijk aan observaties en sociologische studies'. Manon Uphoff las Maria Konnikova's List en leugen, waarin Konnikova 'op lucide wijze de trucs [analyseert] waarmee geslepen daders hun slachtoffers in de val lokken'. En Henk van Gelder vindt dat Willem Nijholts Een ongeduldig verlangen nieuwsgierig naar meer maakt.
Peter van Brummelen sprak met Els Quaegebeur over haar nieuwe roman Woodstock. 'De meeste boeken die ik over Woodstock las, vond ik een beetje vervelend. Ik moest me er echt doorheen worstelen. Ze gingen alleen maar over hoe fantastisch het die drie dagen was geweest, een voorbeeld voor wereldvrede. De donkere kanten werden grotendeels verzwegen,' zegt ze onder meer in het interview. Arie Storm las zowel William Eggintons enthousiaste The Man Who Invented Fiction als Alejandro Zambra's subtiele Begrijpend lezen, hij geeft beide boeken vier sterren. Maarten Moll noemt daarnaast De tien schrijvers van Laura Witte van Pasi Ilmari Jääskeläinen '[k]nap, maar ook wat vermoeiend'. En Dries Muus vindt Jente Posthuma's Mensen zonder uitstraling 'een sterke en geloofwaardige debuutroman' [leesfragment]. Dieuwertje Mertens recenseert Miek Smildes De achterkant van juni. 'Smilde moet ervoor waken dat zij zich niet laat verleiden tot dichterlijke clichés' en ze is 'soms te uitleggerig', merkt Mertens op, maar gelukkig bevat de bundel 'ook meer geslaagde gedichten'. Guus Luijters is niet bijster enthousiast over Een zaak van liefde, het nieuwe boek van Lisa Appignanesi. 'Als je alle flauwekul en overbodige details wegdenkt, resten een paar magere moordzaken, en dat is niet genoeg,' schrijft hij. Van Hans Renders ten slotte een bespreking van Simon Sebag Montefiores De Romanovs [recensie]. 'Ruim drie eeuwen tsarendom is gewoon te veel om in één band te beschrijven,' besluit Renders zijn stuk.
De boekrecensies van Het Parool verschijnen elke donderdag in PS. Het Parool is te koop bij het Nieuwscentrum.
Irene Start las Mensen zonder uitstraling [leesfragment], het debuut van Jente Posthuma. 'Debutante Jente Posthuma heeft een fascinerende stijl: ze vergroot bizarre details van het menselijke gedrag uit, haar personages zijn stuurloos,' schrijft ze in haar bespreking.
Elsevier verschijnt elke donderdag en is voor abonnees toegankelijk via weekblad.elsevier.nl. Elsevier is te koop bij het Nieuwscentrum.
Koen Kleijn plaatst in De Groene Amsterdammer kritische noten bij Geert Maks De levens van Jan Six [leesfragment | recensie]. Hoe lekker dit boek ook leest, en hoe ruisend de familieanekdotes ook worden opgedist, er zit veel in het verhaal dat de historicus irriteert,' lezen we. En: Het boek geeft de indruk dat Mak zich een beetje heeft laten meeslepen in de legende van de familie Six zelf, die - ik heb dat zelf van nabij meegemaakt - soms trekjes van een cultus heeft. Marja Pruis bespreekt zowel Jente Posthuma's Mensen zonder uitstraling [leesfragment] ('Halverwege het boek lijkt de schrijfster zichzelf te bevrijden uit haar 'kijk mij eens apart zijn'-kramp. Zozeer dat het is alsof ze opnieuw is begonnen, maar het oude niet vaarwel heeft kunnen zeggen.') als Maartje Wortels Goudvissen en beton ('Met vaste hand voert Wortel de suspense op, en gaan we van een Vatersuche naar een noodlotsdrama.') Chris van der Heijden wijdt een recensie aan Maarten Hidskes' Thuis gelooft niemand mij. 'Maarten Hidskes kent de feiten goed, hij heeft prima onderzoek gedaan,' stelt Van der Heijden. 'Niettemin is het vaak beter, denk ik, om meer aan de lezer over te laten. Geef hem het materiaal, vertel de feiten, vertel vooral ook wat we niet weten en laat de rest open. Het is niet alleen spannender en respectvoller, het is ook meer conform de waarheid, denk ik.' En Graa Boomsma las Het hart is een eenzame jager van Carson McCullers, 'een machtig en meerstemmig levenslied waarin het Diepe Zuiden meedogenloos én vol mededogen wordt geportretteerd door een schrijver die die samenleving door en door kende' [leesfragment | recensie].
De Groene Amsterdammer is elke woensdag al te koop bij het Nieuwscentrum. Athenaeum Boekhandel verzorgt de boekverkoop voor de website van De Groene.
Thomas van den Bergh bespreekt Gerard Spongs De uitvaartverzorger. 'De uitvaartverzorger is dermate gedetailleerd en goed gedocumenteerd dat het prima dienst kan doen als studieboek voor studenten criminologie of rechten. Als roman wil dit boek niet echt vlammen [...] en komen de personages onvoldoende tot leven. Met uitzondering van advocaat Spinning zelf, in wie zonder veel moeite de auteur valt te herkennen: scherpzinnig, ijdel en een tikje vilein,' schrijft hij. 'Sightseeing langs de rokende puinhopen van een literaire wraakoefening,' aldus Jan Smit over W.F. Hermans' Onder professoren uit 1975: 'Keuning, zijn voormalige baas, collega's, studenten: in Onder professoren ontziet Hermans niets en niemand.'
En ten slotte de aanraders van deze maand:
- Herman Brusselmans, De fouten ('een typisch Brusselmansiaans vertoog zonder kop of staart, oergeestig en volslagen nonsensicaal')
- Nir Baram, Land zonder grenzen ('indringende journalisitieke verhalen, maar [geen] nieuwe inzichten')
- Frans Pointl, Zonder rampspoed valt er niets te melden ('Weemoed en zelfspot, nuchtere oberservaties en sentimentaliteit komen erin samen.')
HP/De Tijd is te koop bij het Nieuwscentrum.
Van Jeroen Vullings deze week een bespreking van Roger Martin Du Gards De verdrinking [leesfragment], 'een perfect voorbeeld […] van het indringende inzicht in de menselijke natuur dat deze schrijver te bieden heeft'. Rob Schouten schreef daarnaast een portret van Coetzee. 'Of het nu om seks gaat, om de mens als goed en humanitair wezen, om dierenleed, terrorisme of democratie, altijd weigert Coetzee het makkelijke antwoord te geven,' merkt Schouten onder meer over de auteur op. En Carel Peeters' 'Literaire kroniek' staat dit keer in het teken van Geert Maks terloopse en soepele De levens van Jan Six [leesfragment | recensie].
Vrij Nederland verschijnt elke woensdag, een selectie van de recensies is op vn.nl/boeken raadpleegbaar. Vrij Nederland is te koop bij het Nieuwscentrum (vanaf donderdag).
