De eerste zinnen van Lisa Moores' Februari, vertaald door Lucie van Rooijen

Helen watches as the man touches the skate blade to the sharpener. There is a stainless steel cone to catch the spray of orange sparks that fly up. A deep grinding noise grows shrill and she thinks: Johnny is coming home.
Helen kijkt hoe de man het schaatsijzer tegen de slijpmachine houdt. Er zit een roestvrijstalen kap omheen om de oranje vonkenregen op te vangen. Een laag raspend geluid wordt schril en ze denkt: Johnny komt naar huis.

Zo voert Lisa Moore ons de belevingswereld binnen van Helen, de hoofdpersoon uit Februari. Een voor een Canadese winter vrij gebruikelijke handeling eist haar aandacht op en brengt haar gedachten in de derde zin zomaar op de terugkeer van haar zoon. De passage is een goede voorbode voor de rest van het boek, waarin Helens associaties de vrije loop worden gelaten. Een beetje zoals dat in het echte leven gaat: halve gedachten, van de hak op de tak, waarbij de schrijfster toch een vlijmscherp beeld weet te creëren van wat haar heldin bezighoudt.

Is het een lastige alinea om te vertalen? Dat op zich niet, maar erna komen de associaties pas goed op gang, en daarmee de uitdaging van deze vertaling. Het moet namelijk natuurlijk overkomen, niet als een warrig samenraapsel van halve zinnen en onlogische gedachtegangen. Een proces waar je als vertaler in moet groeien, totdat je voelt: hé, ik heb de juiste toon te pakken. En je het verhaal hopelijk overbrengt zoals de schrijfster het heeft bedoeld.

Lucie van Rooijenvertaalde eerder Simon Mawer, Sarah Waters en Susan Sellers. Van Rooijen: 'Vanessa and Virginia van Susan Sellers heeft veel te weinig aandacht gekregen, en toch is het 't mooiste boek dat ik ooit heb vertaald.'