Vertaler aan het woord: Tiffany aan de Theems

Het was in het jaar 1981 en enkele dagen nadat ik van de Arbeiderspers opdracht had gekregen Breakfast at Tiffany's en drie andere verhalen van Truman Capote te vertalen, toen mijn toenmalige Engelse partner en ik uit onze huurwoning in Ham werden gezet omdat wij een van de regels in het contract hadden overtreden. We hadden een grote zwarte hond in huis en die werd bij een onaangekondigde inspectie door de huisbaas ontdekt. Een maand later stonden we op straat. We sloegen onze schaarse bezittingen op bij vrienden buiten Londen en gingen voorlopig in onze VW T2 kampeerbus wonen.

Vertalen op een parkeerterrein

We parkeerden de bus bij Ham House aan de Theems, op een parkeerterrein voor bezoekers aan deze buitenplaats. Bij Ham House waren openbare toiletten, er was water uit een kraan. Afwassen deden we in de Theems. Als ik 's morgens buiten op de benzinebrander thee had gezet en mijn partner zich had gekleed en opgemaakt voor haar werkdag in de City, trok ik het opklapbare dak omlaag, reed ik mijn partner naar Richmond Station, keerde terug naar Ham House, klapte het dak weer omhoog, installeerde het tafeltje, zette mijn tomaatrode Olivetti portable erop, sloeg Webster's Third alvast open op de zitting naast me en vertaalde verder aan Breakfast.

Voor vragen, en een uitgewaaid hoofd, fietste ik langs de Theems naar de public library in Richmond om daar een en ander op te zoeken in naslagwerken. Nog altijd niet opgeloste problemen noteerde ik in een schrift om die op een later tijdstip aan te pakken.

Tegen de avond volgde de omgekeerde procedure en borg ik de Olivetti onder de zitting, vouwde de tafel weg, klapte het dak neer en reed nogmaals naar Richmond Station en terug naar Ham House, alwaar het dak weer omhoog ging en de benzinebrander buiten werd aangezet om eten te koken (pasta en zo).

Een Ierse Tilleylamp zorgde in de avonduren zacht suizend en huiselijk naar petroleum riekend voor licht, verwarming en een zekere geborgenheid, terwijl de Theems stil en zwart onder de lichtvlekken van aanliggende huizen, passerende auto's en straatlantarens door naar zee bleef vloeien. Nu en dan, vooral in de vroege ochtend, vervaagden die lichtvlekken tot een dampig schijnsel vlak boven het donkere water, want de herfst naderde en het werd al fris buiten.

De grote zwarte hond die ons in deze situatie had gebracht, probeerde zijn schuld in te lossen door dag en nacht scherp op te letten en iedereen binnen een cirkel van vijftien meter rond de bus te verjagen.

Between houses

Vreemd genoeg werden we tijdens dit maandenlange verblijf aan de Theems, in het zuidwesten van Greater London, nooit lastiggevallen door de autoriteiten. Integendeel, de plaatselijke bobby kwam overdag weleens informeren of ik 's nachts nog iets bijzonders had waargenomen op het parkeerterrein. Ik werd als het ware ingeschakeld als burgerwacht.

Maar wat zag ik daar dan 's nachts? Soms een wat onrustige auto waarin voeten of knieën achter beslagen ruiten opdoemden. Of twee haastig geparkeerde auto's die kortstondig naast elkaar bleven staan, zodat de bestuurders gauw iets van de ene in de andere kofferbak konden overladen. Terwijl de Theems donker en stil naar zee bleef vloeien.

'Hm,' reageerde de bobby op mijn berichten over kofferdeksels en beslagen ruiten.
'Wat doet ù hier eigenlijk?' vroeg hij op een dag langs zijn neus weg, alsof die vraag zomaar, à propos van niets, bij hem opkwam.
Ik legde uit dat wij, op zoek naar een nieuwe woning, tijdelijk in onze kampeerbus woonden, en dat dit hopelijk niet tot diep in de winter ging duren.
'Ah,' knikte de bobby begrijpend. 'You are between houses.' En met die kernachtige samenvatting van onze situatie pakte hij zijn fiets, knikte mij nog eens toe en peddelde weg.

Het zou nog tot diep in het voorjaar duren voor we eindelijk weer een woning hadden, maar toen het echt te koud werd, vonden we onderdak in een gekraakt huis in Hackney, N6, dat we deelden met een daglichtschuwe schim die zich soms in de keuken waagde voor een gedeprimeerd praatje over het verdriet van de wereld. In dat kraakpand voltooide ik Breakfast at Tiffany's en begon ik aan Other Voices, Other Rooms.

Guido Golüke (1949) leidde na zijn studie aan het instituut voor vertaalkunde in Amsterdam een tijd lang een nomadisch bestaan, met maar één constante: schrijven en vertalen. Om verschillende redenen zoals geldnood, recensies en een geblokkeerde inspiratie, raakte het schrijven na twee romans en wat verhalen op de achtergrond en werd het vertalen van Engelstalige literatuur hoofdzaak. Inmiddels, na ruim zestig vertaalde romans, denkt de vertaler weer aan schrijven.