Recensie: De kunst van het niet zo moeilijk doen

Het kon natuurlijk niet uitblijven: na de magie van het opruimen van Mari Kondo, de Japanse opruimgoeroe, is er nu een antwoord van twee schrijfsters uit Brooklyn die allebei een eigen methode hebben om met Kondo's opruimwoede om te gaan. Ze doen dat met veel humor, vaart en four letter words - Jennifer McCartney in The Joy of Leaving Your Shit All over the Place en Sarah Knight in The Life-changing Magic of Not Giving a Fuck.

N.B. Lees ook Helen Westeriks bespreking van Marie Kondo's Opgeruimd.

Rommeligheid is goed voor de creativiteit

Eerst The Joy of leaving your shit all over the place van journaliste McCarthy. Ze gaat vol overtuiging in de aanval: er is geen bal aan een opgeruimd huis, er zit niks in, geen karakter, geen herinneringen, geen persoonlijkheid. Dat is allemaal weggegooid in een verwoede poging om minimalistisch te worden. Niet alleen krijgen veel mensen spijt van dingen die ze weggegooid hebben, aldus McCarthy, rommeligheid is ook nog eens veel beter voor de creativiteit. Een onderzoek gepubliceerd in Psychological Science wijst uit dat mensen in een rommelige kamer minder traditioneel en conventioneel denken en originelere oplossingen vinden voor vragen. En McCarthy veegt de vloer aan met het idee dat een opgeruimd huis een gezonde geest oplevert.

'Problems with your digestion? It's not gluten - it's all your fucking stuff. Look, you know who was very tidy? Patrick Bateman, the serial murderer from American Psycho. Also, Musselini was a very tidy man. He loved filing papers. Ted Bundy? Neat as fuck. Now ask yourself, what kind of company do you want to keep?'

Daar heeft ze een punt. Dat heeft ze ook wanneer ze zegt dat ze geen zelfhulpboek heeft geschreven omdat ze van mening is dat boeken geen problemen oplossen. En als je een serieus probleem hebt, helpt de tent opruimen nog minder, daar word je uiteindelijk alleen maar gestrester en ongelukkig van. Koop nóg een veel te dure kaars en geniet van de naaldhakken die je niet meer aan kunt door rugproblemen. Maar chill the fuck out! Dat is advies waarmee we ergens komen.

De verjaardag van de poedel van de buren? Je kunt zonder

In The Life-changing magic of not giving a fuck van Knight vind je net zoveel fucks als bij McCarthy - misschien nog wel meer - maar het advies is best zinnig: daar zat ze dan in haar opgeruimde huis (Knight is niet zo anti-Kondo) maar haar hoofd was nog altijd een puinhoop. Hoe dat kwam? Door alle fucks die ze gaf aan de verkeerde dingen. Ze stelt voor om een fuck budget in te stellen: alleen maar belang hechten aan dingen die je echt de moeite waard vindt, zonder een asshole te worden. De verjaardag van de poedel van de buren? Je kunt zonder. Vergaderingen? De meeste zijn tijdrovend en niet productief. De honkbalwedstrijd van je neefje? Waarschijnlijk merkt hij niet eens dat je er bent. Je kunt beleefd en aardig heel veel uitnodigingen afslaan en tijd vrijmaken voor bezigheden en mensen waar je wel om geeft. In de paragraaf 'Not giving a fuck: the basics' legt ze het duidelijk uit:

'Not giving a fuck - crucially - means releasing yourself from the worry, anxiety, fear, and guilt associated with saying no, allowing you to stop spending time you don't have with people you don't like doing things you don't want to.
Not giving a fuck means reducing mental clutter and eliminating annoying people and things from your life, freeing up space and truly enjoy all the things you do give a fuck about.'

De rest van het boek is een handleiding om hier goed in te worden, vol met grappige anekdotes en voorbeelden.

Grofgebekt in Brooklyn

Zoals gezegd komen de schrijfsters allebei uit Brooklyn, de hipste wijk van de hele wereld. De druk om de schijn op te houden is waarschijnlijk nergens hoger dan daar. Het is erg verfrissend om een tegengeluid te horen van auteurs die omringd zijn met mensen die hun eigen bier brouwen en zelf ginger ale maken. De boodschap in beide boeken is duidelijk: leef je eigen leven en trek je niet zo veel aan van de waan van de dag en de sociale druk om perfect te zijn. Dat leidt alleen maar tot stress en daar hebben ze allebei de buik vol van.

Beide dames zijn uiterst grofgebekt. Als u zich ergert aan de hoeveelheid fucks in deze recensie, moet u de boeken links laten liggen. Maar houdt van de humor van zeg, Sarah Silverman of Amy Poehler, dan is er veel plezier aan beide boeken te beleven. En misschien levert het ook nog een paar goede aanwijzingen op om uw fuck budget wat scherper in de gaten te houden.

Helen Westerik is rubrieksbeheerder filosofie, film en media bij Athenaeum Boekhandel. Ze is filmhistorica en schrijft ook voor cultureelpersbureau.nl.