Recensie: De (on)gemakken van een zelfvoorzienend leven

In de roman Eerst was er de zee van Tomás González (Primero estaba el mar, vertaald door Jos den Bekker) vertrekken de jonge Colombiaanse J. en Elena naar hun pas gekochte finca, een boerderij, op een afgelegen eiland. Zij willen weg van de stad, weg van de drukte en terug naar de natuur. Hun droom is om zelf hun voedsel te verbouwen, vee te houden en een eigen winkeltje te openen. J. houdt van het eiland en Elena van het water. Desondanks blijven hun levens niet perfect. Op het tropische eiland kan het eindeloos regenen en langzaamaan begint het geld van J. en Elena op te raken. Hun relatie komt onder druk te staan en beiden weten niet of zij gelukkig met elkaar zijn. Is hun droom bestand tegen de realiteit?

Het opbouwen van een zelfvoorzienend leven gaat lastiger dan J. en Elena van tevoren hadden bedacht. Hun oogst mislukt door de regen en een verkeerde manier van voedsel verbouwen. Ook sterven hun kalveren door onbekende redenen en doen zij een aantal verkeerde aankopen waardoor zij uiteindelijk zonder geld komen te zitten. Dus grijpt J. steeds vaker naar de fles en zondert Elena zich af op het strand.

De broer en de belevingswereld

Toen de broer van auteur Tomás González plotseling overleed, besloot hij zijn emoties te gebruiken voor een verhaal. Het duurde uiteindelijk drie jaar voordat hij tevreden was over Eerst was er de zee. Tijdens het schrijven van het boek werkte hij nog in een nachtclub in Bogotá. Elke ochtend als hij thuiskwam van zijn werk, ging hij schrijven. Zijn baas vond het verhaal zo goed, dat hij besloot het uit te geven in eigen beheer.

'"Oké, Gilberto," zei hij. "Morgen beginnen we."
De volgende dag begonnen ze, gehuld in gummi regenpakken, de grond te bewerken. Elena hielp aanvankelijk mee, maar toen de ondraaglijke regendruppels die via haar nek over haar rug liepen haar te veel werden, toen ze de vochtige, naar rubber geurende warmte niet langer verduren kon, gaf ze het op en ging het huis in.
"Als die teringmachine niet kapot was had ik tenminste iets omhanden gehad, wat een afgang," zei ze tegen J.'

González beschrijft op een humoristische wijze de (on)gemakken van een zelfvoorzienend leven. De personages, met elk een totaal ander karakter, nemen je mee in hun belevingswereld en laten zien wat hen gelukkig en ongelukkig maakt. Verder spelen het tropische eiland en het bijbehorende klimaat een grote rol in het verhaal. Dankzij de uitgebreide beschrijving van González is het niet moeilijk om hier een goede voorstelling van te maken.

Het verhaal is vlot geschreven en leest makkelijk weg. Hier en daar ontbreekt diepgang in de personages. Toch doet dat niet af aan het verhaal. Integendeel, het wekt nieuwsgierigheid op.

Nore Witte is stagiar bij OneWorld, waar deze bespreking eerst geplaatst is. Zij studeert journalistiek aan de Hogeschool van Utrecht.