Recensie: Henricoma

Johanne was net in Warsum aangekomen toen ze haar grote liefde ontmoette, terwijl hij de kroketten in de frituur in zijn vaders snackbar legde. Maar als ze met veel problemen een zekere relatie opgebouwd hebben, raakt Henrico, de grote liefde, in coma. Het is niet zeker of hij zich nog iets kan herinneren als hij wakker wordt. Als hij wakker wordt. Het is 1985. Johanne neemt hun gehele gedeelde geschiedenis op op haar geleende cassetterecorder, en wij lezen deze gesproken berichten. Esther Sprikkelmans Bijenvader is een interessant boek omdat niet alle personages een duidelijke rol leken te hebben, maar wel bleken te hebben, en omdat het een interessante structuur heeft.

‘Ja, daar ben ik weer. Het bandje was vastgelopen, ik moest naar binnen om een potlood te zoeken om hem weer terug te draaien, maar toen kon ik nergens zeshoekige vinden, alleen maar ronde, maar uiteindelijk vond ik er een in Paulies kamer. Er was een lang stuk band afgelopen, maar gelukkig was hij niet erg gekreukt. Hij loopt weer. Ik had nog een verhaal over Kat en haar atelier. Maar dat doet er eigenlijk niet toe. Stop.
Paulie is dus bij Martin en de bijen. Martin heeft… Wacht even. Stop.’

Er staan een aantal personages in het citaat hierboven: de moeder, Kat, het broertje, Paulie, en Martin, een mysterie in dit verhaal. De persoon die wordt aangesproken in deze gesproken berichten is dus Henrico (Henri). Dat gaat het hele boek zo verder, Johanne vertelt aan Henri en wisselt tussen de verschillende onderwerpen en -delen van het verhaal.

De verhaallijnen van Warsum

Johanne gaat gewoon naar school, ook al vindt ze het niet zo leuk. Haar moeder is een invaller voor de lessen beeldende vorming. Als zij ergens een baan krijgt aangeboden, verhuizen ze met z’n drieën: Kat, Paulie en Johanne. Johanne heeft uiteraard ook een vader, maar deze maakt pas laat zijn entree in het verhaal.
Zo belanden ze op een dag in Warsum, waar Johanne Henrico al gauw ontmoet in de snackbar van zijn vader. Ze belandt in zijn kliek. Ze drinkt met hen, speelt kaart met hen en krijgt uiteindelijk zelfs een relatie met Henrico. Allemaal kleine verhaallijntjes die personen of gebeurtenissen volgen. Het verhaal dat Johanne vertelt in dit boek krijgt steeds meer samenhang, totdat de puntjes samenkomen.

Daar komt de strijd om Henrico’s liefde nog bij, en de schaamte die Johanne voelt als iemand ontdekt dat Kat haar moeder is. De verschillende lijnen houden het verhaal boeiend, door de afwisseling van toon, spanning en belang voor het verhaal. Alle grote en kleine verhaallijnen, om en om en tussendoor, volgen de belangrijkste personen en gebeurtenissen in het verhaal en komen uiteindelijk dus samen.

Een echte zestienjarige stem

De schrijfstijl is een interessant punt. Sprikkelman heeft kloppende (niet zo ingewikkelde of dure) taal te gebruiken, omdat het verhaal wordt verteld door een zestienjarig meisje. Soms vond ik dat een beetje jammer, omdat ik persoonlijk goed gebruikte ‘moeilijke’ woorden wel flatteus vind staan. Verder werkt het wel, want het vertellen wordt er zeker geloofwaardig van, en ik denk dat geloofwaardigheid een belangrijk onderdeel is in dit boek. Dat komt omdat de onderwerpen die in het verhaal aan bod komen, klein dorp, jonge liefde, familieproblemen, dat ook zijn en dus zo beschreven worden.

Je zou kunnen stellen dat Bijenvader een ‘meisjesboek’ is omdat het plot neigt naar een romantisch liefdesdrama, maar daar ben ik het niet mee eens. Ikzelf, een jongen dus, heb genoten van het lezen. Het verhaal rust niet alleen op ‘de problemen’ zelf, zoals bijvoorbeeld sommige sitcoms, maar wordt ook grotendeels ondersteund door de andere onderdelen van het boek, zoals onder andere het boeiende perspectief.

Bijenvader is dus interessant door de verschillende lagen en lijntjes, die zich allemaal ontwikkelen en  de ‘cassetterecorderstructuur’, waarin één duidelijke verteller is, die dit aan één persoon vertelt. De vele verwijzingen naar muziek vind ik ook een plusje waard, want daar houd ik erg van (daarmee bedoel ik zowel de verwijzingen als muziek).
Voor mij persoonlijk was het wel boeiend om een keer vanuit de heel persoonlijke blik van een vrouwelijke (fictieve) puber te kijken. Ik raad het boek aan, zeker als je van liefdesverhalen met een vleugje familieproblemen houdt. Maar ook los daarvan is het boek sterk geschreven, en interessant. Stop.

Marijn Oude Groeneger is vijftien jaar oud en zit op het 4e gymnasium. Hij drumt en speelt gitaar en houdt dus erg van muziek. Hij vindt sport, computerspelletjes en boeken of andere vormen van verhalen ook leuk.