Recensie: Onvrijwillig uitverkoren

Simon Snow is teruggekeerd, maar dit keer geheel tegen zijn wil. Zijn laatste jaar op Watfort begint bijna, zijn vriendin heeft het uitgemaakt en alsof dat nog niet genoeg is, blijkt Simon ook nog eens de machtigste magiër van de toverwereld te zijn. Carry on is spannend, origineel en vooral ook hilarisch, en vertaald naar het Nederlands door Annelies Jorna en Ineke Lenting.

Als ik de deur opendoe zie ik Baz een ouderwets schoolbord op wieltjes voor onze bedden rijden.’
’Waar heb je dat vandaan?’
‘Uit een lokaal.’
‘Ja, maar hoe heb je het boven gekregen?’
‘Het is komen vliegen.’
‘Nee,’ zeg ik, ‘even serieus.’
Hij slaat zijn ogen ten hemel. ‘Met een “Hoger, hoogst en weg!”’
‘Waarom?’
‘Omdat we een mysterie oplossen, Snow. Ik vind het prettig om mijn gedachten te ordenen.’
‘Dus zo breng je mijn ondergang in kaart?’
’Ja. Met kleurkrijtjes. Zeik toch niet zo.’

Een jonge tovenaar, opgegroeid in de ‘normale’ wereld, die voorbestemd is zijn wereld te redden. Ik vond het ook niet erg origineel klinken. Daarom twijfelde ik om aan dit boek te beginnen. Maar besloot het uiteindelijk toch gewoon te proberen. ‘Don’t judge a book by its cover,’ right? Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want mijn verwachtingen bleken helemaal niet te kloppen. Het hele verhaal was juist zo origineel als het maar kon. Van vampiers tot elven, draken en magiërs, alles zat erin. Maar toch was het zo geschreven dat ik het gelóófde. En dat is belangrijk, erg knap gedaan van Rowell.

Aan het begin van het verhaal legt Rowell weinig uit en laat ze veel weg. Alsof je plotseling in een onbekende wereld terecht komt, zonder verdere uitleg of instructies. Maar gedurende het verhaal kom je steeds meer te weten. Wat er dus voor zorgt dat je het boek verder wilt lezen, het liefst meteen uit. En als een boek mij dat gevoel geeft weet ik eigenlijk al dat het goed zit.

Steeds als je denkt dat het niet gekker kan worden, gebeurt er weer iets totaal anders. Maar door deze luchtige manier van schrijven gingen sommige gebeurtenissen wel heel makkelijk. Wat de geloofwaardigheid verminderde. Wel was het hedendaagse en simpele taalgebruik verfrissend.

Aan het begin dacht ik dat Carry on een vervolg zou hebben. Dat bleek niet zo te zijn, en ergens verklaart het wel het matige einde. Ik vond dat namelijk een beetje afgeraffeld. Het hele boek lang werd er naar het einde toegewerkt, maar toch was de ontknoping heel kort beschreven. Maar wel leuk; zoals het hele boek waren ook de laatste pagina's erg verrassend.

Na Eleanor en Park is Rowell er weer in geslaagd een net zo fantastisch boek te schrijven. Leuk, vol humor en het nodige sarcasme. Dit boek moet je gelezen hebben. Een aanrader.

Selma Ncharre Njoupouo is 15 jaar oud en zit op voetbal. Later wil ze literatuurwetenschappen gaan studeren. Of anders iets met Latijn en Grieks.