Wat doe je als je vader, bij wie je zou gaan logeren, plotseling lijkt te zijn verdwenen? De zestienjarige Joost besluit niet af te wachten of de politie in te schakelen, maar neemt het heft in eigen handen. Geholpen door Delphine, de kleindochter van zijn vaders buurman, en anderen gaat hij door heel Parijs op zoek naar zijn vader en naar de mogelijke oorzaak van diens verdwijning: een verloren gewaande drukproef van de beroemde encyclopedie van Denis Diderot, een belangrijke Franse filosoof ten tijde van de Verlichting. Parijsliefhebber Monique de Heide schreef haar debuutroman Verdwenen woorden - die deels gebaseerd is op haar eigen studententijd in de Franse hoofdstad - om haar lezers op een leuke en spannende manier iets over de geschiedenis van Frankrijk te leren. En dat is gelukt.
Het boek blijft namelijk boeien. Dat komt niet alleen door het verhaal zelf, maar ook door de vorm waarin dat geschreven is: de beschrijvingen van het avontuur van Joost worden afgewisseld met fragmenten uit achttiende-eeuwse brieven, die op een mooie manier samenvallen met de gebeurtenissen in het heden. Dat zorgt voor een interessant tijdsperspectief, dat het verhaal spannender maakt.
Daarnaast is het boek erg mysterieus, waardoor je door wilt blijven lezen. Je weet precies evenveel als de hoofdpersoon zelf en lost de raadsels samen met hem op. Het geeft je bovendien een goed gevoel als je dat met dezelfde hoeveelheid aan informatie net iets sneller kunt dan hij, dus ging ik dat ook echt proberen.
Je steekt ook veel op van Verdwenen woorden, bijvoorbeeld over de achttiende-eeuwse geschiedenis. Toch wordt het boek door al die informatie niet saai. Dat de schrijfster allerlei historische feiten in haar verhaal weet te verwerken, zorgt juist voor een welkome variatie.
Monique de Heide weet je nieuwsgierig te maken naar Parijs, doordat ze allerlei beroemde plaatsen een rol laat spelen in haar spannende verhaal. Ze geeft steeds wat achtergrondinformatie, maar verwerkt ook die weer op een ingenieuze manier in het verhaal, waardoor mijn interesse voor die eeuwenoude plekken in ieder geval werd gewekt.
Tot slot zijn er de dialogen. Met af en toe een woordje Frans erin vermengd zorgen die ervoor dat je niet alleen je talenkennis bij kunt spijkeren, maar ook vooral een beetje het gevoel krijgt dat je echt bij het gesprek tussen Joost en een Fransman aanwezig bent. Wat nog eens extra knap is, is dat je lezen door die zinnetjes niet vertraagd wordt, wat je wel zou verwachten als je iets probeert te lezen in een taal die je niet vloeiend spreekt.
Monique de Heide heeft wat mij betreft dus precies de juiste balans gevonden tussen Nederlands en Frans, waardoor ze het verhaal afwisselend weet te houden.
'"Bonjour monsieur, vous-allez où?" De dame achter de balie, die schrikbarend veel op mijn lerares scheikunde leek, sprak met een luide stem die vast bedoeld was voor slechthorenden."Ik kom op bezoek bij mijn vriend, monsieur Texier," mompelde ik, terwijl ik zonder in te houden naar de trap liep. "Ik weet de weg, hoor.""Monsieur? Un instant, s'il vous plaît!" Verdomme, ze had me door. Langzaam draaide ik me om.'
Kortom, Verdwenen woorden is een must read voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis en houdt van een beetje mysterie. Met veel informatie over Parijs en de Verlichting, Franse zinnetjes en een interessant tijdsperspectief, weet dit spannende boek je namelijk van begin tot eind in zijn greep te houden. En, als ik een tip mag geven, als jouw vader plotseling verdwijnt, schakel dan toch maar de politie in. Je weet immers nooit wat je anders allemaal tegen kunt komen…