Recensie: Superhelden, dat waren wij

Deze week kwam Gozert, alweer het zesde boek van Pieter Koolwijk, bij ons binnen. In de doos maakte het al herrie, Gozert is een nogal luidruchtig type. Veel drukker dan Ties, de eigenlijke hoofdpersoon van het boek, de jongen van een jaar of tien die met Gozert heel veel spannende, gevaarlijke en stoute avonturen beleeft.

N.B. Binnenkort treedt Koolwijk op bij De Grote Vriendelijke Podcast.

Er is een probleem met Gozert. Behalve Ties kan niemand hem zien of horen, en dat levert nogal vervelende situaties op met zijn ouders, die hem naar een dokter sturen om te praten en hem pillen willen laten slikken. Die gooit Ties weg en besluit zich vervolgens op een bevrijdingsactie te storten:

'Ook al mocht ik niet naar buiten van mijn ouders, ik was toch stiekem de deur uitgeglipt. Gozert had me overgehaald. De wereld had superhelden nodig. Helemaal als er kinderen in de buurt werden ontvoerd.
En die superhelden, dat waren wij.'

Als dat uitloopt op het bevrijden van de peuters van de kinderopvang verderop in de straat, besluiten zijn ouders dat het te ver is gegaan met Gozert en moet Ties naar een ziekenhuis om te zorgen dat Gozert verdwijnt. Dat gaat niet zonder slag of stoot, maar het komt aan het eind van het boek wel goed met Ties.

Het aantrekkelijke van het boek is de vrolijkheid en de fantasie waarmee Pieter Koolwijk de problemen van een jongen als Ties bespreekt - en waarmee Linde Faas ze illustreert. En de manier waarop hij de andere kinderen met mentale problemen neerzet. Ties ontmoet in het ziekenhuis Luna die zegt dat ze Gozert kan horen, maar ze is daar omdat ze stemmen in haar hoofd hoort. Daar ligt verder geen nadruk op, waardoor je gewoon met deze kinderen meeleeft zoals je anders ook doet met hoofdpersonages in een boek. Ze zijn niet extra zielig, of moeilijk, ze zijn wie ze zijn en Pieter Koolwijk geeft ze een stem die je wilt blijven horen.

Elly Ooms is boekverkoper bij Athenaeum Boekhandel.