Recensie: Geen speeltje, maar een puppy

‘Fabeltje was de liefste, dat wist iedereen.’ Fabeltje in ieder geval wel. Maar als de bazen ‘zomaar iets nieuws’ hebben, een speeltje, dat binnen mag poepen, wordt de hond jaloers. In het zoetige, geestige en fantastisch in beeld gevatte Naar de wolven van het sterrenteam Anna Woltz en Ingrid & Dieter Schubert verstoort Fabeltje de idylle. In het opgeruimde huis - met een ingelijste Roodkapje-plaat - brengt hij hem zijn rode mutsje, neemt hem op de rug en draaft hij door steeds sprookjesachtiger bonte landschappen. Tot in een nachtmerrie.

N.B. Annick van Kessel besprak het Prentenboek van het Jaar, Coco kan het! Vorig jaar tijdens de Voorleesdagen schreef Daan Stoffelsen over Moppereend.

Daar, in een groen-geel-donkerblauw nachtlandschap, treffen de redelijk realistisch getekende blijmoedige baby’ en zijn vriendelijke hond schematische wolven met witte contouren en gele ogen en rode tongen.

‘“Voor ons?” vroegen de wolven. “Wat aardig! Piept het als je erin bijt? Smaakt het naar kip? Of meer naar konijn?”’

Maar ‘opeens snapte’ Fabeltje het: ‘Benjamin was geen speeltje, maar een puppy.’ En hij redt hem.

Woltz’ kleine verhaal van jaloezie en inkeer, en haar korte, grappige zinnen krijgen door de afwisselende achtergronden van de Schuberts - ijzersterk weer in hun combinatie van potlood, aquarel, kleurpotlood en pastel - een extra dimensie. Van veilige warme kleuren en realistische beelden naar een kille wereld, en retour. Een heerlijk prentenboek voor bij een nieuw broertje of zusje.

Daan Stoffelsen is webboekverkoper bij Athenaeum Boekhandel, recensent en hoofdredacteur van De Revisor. En vader.