Recensie: De gelaagdheid in Iduna Paalmans Bewijs van bewaring maakt het spannend

Iduna Paalman werd in 2020 door de Volkskrant uitgeroepen tot literair talent van het jaar. Dat was naar aanleiding van haar debuutbundel, De grom uit de hond halen, die ik erg goed vond. In haar tweede bundel, Bewijs van bewaring, verwerkt ze verhalen van vrouwen die naar de marges van de geschiedenis zijn gedreven. Ze putte uit dagboeken, brieven... Die verloren en verdrukte stemmen wekt ze tot leven in poëzie en tegelijk vraagt ze zich af of dat eigenlijk wel kan. Mag je zomaar in iemand anders’ huid kruipen? Die gelaagdheid maakt het spannend.

N.B. Lees ook twee gedichten uit Bewijs van bewaring op onze site, bekijk de categoriepagina Nederlandse literatuur - en abonneer je op de mail van boekverkopers Dirk Jan en Romy. En lees op onze site een gedicht uit De grom uit de hond halen.

De eerste twee zinnen van het eerste gedicht zijn meteen al fantastisch: “Stel, ik klap soepel en bloot uit de dag. Mijn lijf valt voorwaarts, te ongericht om van vliegen te spreken.” Dat roept een heel gestroomlijnde beweging op: ik zie als lezer meteen een verteller, een persoon, en dat is knap.

En bij elk gedicht denk ik: over welke vrouw uit de geschiedenis gaat dit? Soms zal het te achterhalen zijn, en soms ook niet, en juist dat maakt dat deze bundel erin slaagt het verdrukkende te representeren.

Romy Day Winkel is boekverkoper Nederlandse literatuur en poëzie bij Athenaeum Boekhandel Spui.